ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΑΡΙΘΜΟΣ 440/2021
Αποτελούμενο από τη Δικαστή Εμμανουηλία-Αλεξάνδρα Κεχαγιά, Εφέτη, την οποία όρισε η Διευθύνουσα το Εφετείο Πρόεδρος Εφετών, και τη Γραμματέα, T.Λ.
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στον Πειραιά, στις ………., για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ:
Των εκκαλούντων (εναγομένων) : 1) ……………. 2) …………….οι οποίες παραστάθηκαν δια της πληρεξουσίας δικηγόρου τους, Αντιγόνης Παπαδοπούλου.
Των εφεσιβλήτων-εναγόντων : 1) ……………. 2) …………… οι οποίοι παραστάθηκαν δια του πληρεξουσίου δικηγόρου τους, Ιωάννη Υδραίου, με δήλωση κατ’άρθρο 242 § 2 του ΚΠολΔ.
Οι ενάγοντες άσκησαν ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς την από 1-3-2012 (με αυξ.αριθμ.εκθ.καταθ. …………/21-3-2012) αγωγή τους, η οποία ζήτησαν να γίνει δεκτή.
Επί της αγωγής αυτής εκδόθηκε, αντιμωλία των διαδίκων, αρχικά η υπ΄αριθμ. 2421/2013 μη οριστική και στη συνέχεια η υπ’αριθμ. 1628/2020 οριστική απόφαση του ανωτέρω Δικαστηρίου, με την οποία αυτή έγινε δεκτή, ως εν μέρει βάσιμη και κατ’ουσίαν.
Οι εναγόμενες προσέβαλαν την ανωτέρω οριστική απόφαση με την από 7-7-2020 (με αυξ. αριθμ. εκθ. καταθ…………/16-7-2020) έφεσή τους, η οποία προσδιορίστηκε για να συζητηθεί στις 4-3-2021 και γράφτηκε στο πινάκιο, οπότε και είχε ανασταλεί η λειτουργία των δικαστηρίων.
Ήδη δε η υπόθεση επαναφέρεται αυτεπαγγέλτως προς συζήτηση, κατά την αναφερόμενη στην αρχή της παρούσας δικάσιμο, κατ’άρθρο 21 του ν.4786/2021, με την υπ’αριθμ. 41/2021 Πράξη της Εφέτη, Ζωής Καραχάλιου, που ορίστηκε από τη Διευθύνουσα το Εφετείο.
Κατά τη δικάσιμο αυτή η υπόθεση εκφωνήθηκε με τη σειρά του οικείου πινακίου και συζητήθηκε. Κατά τη συζήτησή της, η πληρεξουσία δικηγόρος των εκκαλουσών ζήτησε να γίνουν δεκτά όσα αναφέρονται στα πρακτικά και τις προτάσεις που κατέθεσε, ενώ ο πληρεξούσιος δικηγόρος των εφεσιβλήτων δεν εμφανίσθηκε, αλλά παραστάθηκε με δήλωσή του, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 242 § 2 του ΚΠολΔ, και προκατέθεσε τις προτάσεις τους.
ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Η κρινόμενη από 7-7-2020 (με αυξ. αριθμ. εκθ. καταθ…………/16-7-2020) έφεση των εναγομένων, που ηττήθηκαν μερικώς στην πρωτοβάθμια δίκη, κατά της υπ’ αριθ. 1628/2020 οριστικής αποφάσεως του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς-και κατά της προηγηθείσας υπ’αριθμ. 2421/2013 μη οριστικής απόφασης του ίδιου Δικαστηρίου, που θεωρείται ότι έχει προσβληθεί μαζί με αυτήν, παρ’ότι η ένδικη έφεση δεν στρέφεται και κατ’αυτής (άρθρο 513 § 2 του ΚΠολΔ)η οποία εκδόθηκε, αντιμωλία των διαδίκων, κατά την ειδική διαδικασία των μισθωτικών και ήδη περιουσιακών διαφορών (άρθρα 647 και επ. του ΚΠολΔ, όπως ίσχυαν πριν τον ν.4335/2015 και 614 του ΚΠολΔ, όπως ήδη ισχύει), και έκανε εν μέρει δεκτή την από 1-3-2012 (με αυξ.αριθμ.εκθ.καταθ. ……../21-3-2012) αγωγή των εναγουσών κατ’αυτών, περί υποχρέωσης άρσης των προσβολών του Κανονισμού πολυκατοικίας και παράλειψής τους στο μέλλον και περί χρηματικής ικανοποίησης λόγω ηθικής βλάβης, αρμόδια φέρεται προς συζήτηση ενώπιον του παρόντος Δικαστηρίου (άρθρο 19 του ΚΠολΔ), και έχει ασκηθεί νομότυπα [άρθρο 495 του ΚΠολΔ, όπως ισχύει μετά την αντικατάστασή του με το άρθρο τρίτο του άρθρου 1 του ν.4335/2015 (ΦΕΚ Α.87/23-7-2015), που εφαρμόζεται για τις εφέσεις που ασκούνται μετά την 1-1-2016 (άρθρο ένατο παρ.2 αυτού), και μετά την αντικατάσταση της παραγράφου 3 εδ.α΄αυτού από το άρθρο 35 παρ.2 περ.Α στοιχ.β του ν.4446/22-1-2016, που εφαρμόζεται από 22-1-2017 κατ’άρθρο 45 αυτού), 500, 511, 513 § 1 εδαφ.β΄, 516 § 1, 517 και 520 § 1 του ΚΠολΔ] και εμπρόθεσμα (άρθρο 518 § 1 του ΚΠολΔ), ήτοι εντός μηνός από την επίδοσή της στις εκκαλούσες, που έλαβε χώρα στις 18-6-2020 (σχετ. η κατ’άρθρο 139 § 3 του ΚΠολΔ επισημείωση της δικαστικής επιμελήτριας …………, επί προσκομιζόμενου αντιγράφου της), ενώ, για το παραδεκτό της, καταβλήθηκε κατά την άσκησή της το προβλεπόμενο παράβολο (υπ’αριθμ. ……….. e-παράβολο και από 16-7-2020 αποδεικτικό εξόφλησής του της Τράπεζας Πειραιώς). Πρέπει, επομένως, να γίνει τυπικά δεκτή και να ερευνηθεί περαιτέρω ως προς το παραδεκτό και βάσιμο των λόγων της, εντός των ορίων που καθορίζονται με αυτούς (άρθρα 522, 533 § 1 του ΚΠολΔ), κατά την αυτή διαδικασία, που εκδόθηκε η εκκαλουμένη (άρθρο 591 παρ.7 του ΚΠολΔ, όπως ισχύει μετά την αντικατάστασή του από το άρθρο τέταρτο του ν.4335/2015).
Οι ενάγοντες ιστορούσαν στην αγωγή τους, ότι τυγχάνουν συνιδιοκτήτες του ειδικότερα περιγραφόμενου διαμερίσματος πολυκατοικίας, κειμένης στον Πειραιά, που έχει υπαχθεί στο σύστημα της οροφοκτησίας, ότι οι εναγόμενες τυγχάνουν, η μεν πρώτη επικαρπώτρια κατά το ποσοστό του ½ εξ αδιαιρέτου και η δεύτερη κυρία του ½ εξ αδιαιρέτου, των επίσης περιγραφόμενων οριζοντίων ιδιοκτησιών που βρίσκονται στο ισόγειο της ίδιας πολυκατοικίας, και έχουν συνενωθεί σε ενιαίο χώρο, τον οποίο έχουν εκμισθώσει από την 1-9-2007 καθ’ υπέρβαση του Κανονισμού που διέπει τις σχέσεις των συνιδιοκτητών, στην εταιρία περιορισμένης ευθύνης με την επωνυμία «……………», η οποία το χρησιμοποιεί ως κατάστημα υγειονομικού ενδιαφέροντος (εστιατόριο). Ακολούθως, επικαλούμενοι παραβίαση αστυνομικών, υγειονομικών και λοιπών διατάξεων αλλά και του Κανονισμού της πολυκατοικίας εκ μέρους της μισθώτριας εταιρείας, υπό την ανοχή και σιωπηρή συναίνεση των εναγομένων, και συνεπεία αυτών προσβολή της προσωπικότητάς τους, κατά τα ειδικότερα εκτιθέμενα, ζητούσαν να υποχρεωθούν οι τελευταίες να προβούν σε συγκεκριμένες ενέργειες προκειμένου να άρουν τις προσβολές αυτές, άλλως να τους επιτραπεί να το πράξουν οι ίδιοι με έξοδα εκείνων, να απειληθεί σε βάρος τους προσωπική κράτηση και χρηματική ποινή ύψους 500 ευρώ για κάθε ημέρα καθυστέρησης συμμόρφωσής τους και να υποχρεωθούν ακόμη οι εναγόμενες να τους καταβάλουν εις ολόκληρον το ποσό των 5.000 ευρώ στον καθέναν, ως χρηματική ικανοποίηση για την ηθική τους βλάβη, και να επιβληθούν σε βάρος τους τα δικαστικά τους έξοδα.
Επί της αγωγής εκδόθηκε αρχικά η –συνεκκαλουμένη-υπ’αριθμ. 2421/2013 μη οριστική απόφαση του ανωτέρω Δικαστηρίου, η οποία ανέστειλε την εκδίκασή της, μέχρις εκδόσεως τελεσίδικης απόφασης επί της ανοιγείσας με την από 20-6-2011 (με αριθμ. εκθ. καταθ. …………./2011) τριτανακοπή δίκη, και στη συνέχεια η εκκαλουμένη οριστική απόφαση, με την οποία αυτή έγινε δεκτή, ως εν μέρει βάσιμη και κατ’ουσίαν και επιβλήθηκαν σε βάρος των εναγομένων τα δικαστικά έξοδα των εναγόντων, τα οποία καθορίστηκαν στο ποσό των 550 ευρώ.
Κατά της αποφάσεως αυτής παραπονούνται οι εναγόμενες και ήδη εκκαλούσες, με τους λόγους της έφεσής τους, αναγομένους σε εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου και κακή εκτίμηση των αποδείξεων και ζητούν την εξαφάνισή της, με σκοπό να απορριφθεί η αγωγή στο σύνολό της, και να καταδικαστούν οι εφεσίβλητοι στην καταβολή των δικαστικών εξόδων τους αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας.
Ειδικότερα, με τον πέμπτο λόγο της έφεσής τους, ισχυρίζονται ότι κατ’εσφαλμένη εφαρμογή του νόμου, το Πρωτόδικο Δικαστήριο έκρινε την αγωγή ως ορισμένη, ενώ έπρεπε να την απορρίψει ως αόριστη διότι οι ενάγοντες δεν προσδιόριζαν τους κοινόχρηστους και λοιπούς χώρους για τους οποίους ζήτησαν να μην κάνουν οι ίδιοι χρήση, αντιστοίχως δε είναι αόριστο και το διατακτικό της εκκαλουμένης, η οποία ομοίως δεν προσδιορίζει τους χώρους αυτούς, επίσης δεν προσδιορίζουν οι ενάγοντες ποίες εκ των υποτιθέμενων παραβάσεων από τη λειτουργία της επιχείρησης της μισθώτριας αποτελούν παραβίαση του Κανονισμού της πολυκατοικίας και, τέλος, δεν προσδιόρισαν σε τι συνίστατο η ηθική τους βλάβη και ποίες από τις παραβάσεις που παραθέτουν, ως παραβάσεις του Κανονισμού, εμπίπτουν στην έννοια της αδικοπραξίας, κατ’άρθρο 914 του ΑΚ. Από την επισκόπηση, ωστόσο, του δικογράφου της υπό κρίση αγωγής, προκύπτει ότι αυτή είναι αρκούντως ορισμένη, αφού επαρκώς περιγράφονται οι προσβληθείσες εκδηλώσεις της προσωπικότητας των εναγόντων και συγκεκριμένα η στέρηση της δυνατότητας χρήσης κοινόχρηστου χώρου και απόλαυσης ενός ήρεμου περιβάλλοντος, ελεύθερου από ρύπους και χωρίς θορύβους, άνευ δικαιώματος, με κατασκευές που έχουν χαρακτηριστεί ως αυθαίρετες, ενώ λόγω της πρόβλεψης του Κανονισμού, κατά τα εκτιθέμενα, ότι οι ιδιοκτήτες θα έπρεπε να μεριμνούν για την τήρηση εκ μέρους των μισθωτών των εκάστοτε ισχυόντων αστυνομικών και λοιπών διατάξεων, που στοιχειοθετούν την έννοια του παρανόμου, εξομοιώνεται ουσιαστικά η παράλειψη μέριμνας για την τήρησή τους με παραβίαση του Κανονισμού, οπότε η επικαλούμενη διάκριση αποβαίνει αλυσιτελής. Επίσης, από την εκτίμηση του αγωγικού δικογράφου καθίσταται σαφές ότι η απαγόρευση χρήσης αφορά στον κοινόχρηστο χώρο που ευρίσκεται έμπροσθεν του καταστήματος των εναγομένων και περικλείεται από την κατασκευασθείσα λιθοδομή, με αποτέλεσμα να είναι δυνατός ο ακριβής κατ’έκταση προσδιορισμός του. Επομένως, το Πρωτόδικο Δικαστήριο καταλήγοντας με την συνεκκαλουμένη μη οριστική αλλά και την εκκαλουμένη απόφαση στην ίδια κρίση αν και χωρίς αιτιολογία, που συμπληρώνεται από την αιτιολογία της παρούσας, ορθά τον νόμο εφάρμοσε και πρέπει ο συγκεκριμένος λόγος της έφεσης να απορριφθεί ως αβάσιμος.
Από την εκτίμηση των ένορκων καταθέσεων των μαρτύρων απόδειξης και ανταπόδειξης, ………… και ……….. ., που εξετάστηκαν στο ακροατήριο του Πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου και περιέχονται στα ταυτάριθμα με την (συν)εκκαλουμένη υπ’αριθμ. 2421/2013 απόφαση, πρακτικά δημόσιας συνεδρίασής του, και όλων ανεξαιρέτως των εγγράφων, που επικαλούνται και προσκομίζουν οι διάδικοι, ορισμένα εκ των οποίων λαμβάνονται υπόψη προς άμεση απόδειξη και άλλα για τη συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων, χωρίς να παραλείπεται κανένα για την εκτίμηση της ουσίας της υπόθεσης, ασχέτως αν μνημονεύεται ή όχι ειδικά, μεταξύ των οποίων οι – 47 συνολικά που προσκομίζουν οι εκκαλούντες και 46 συνολικά που προσκομίζουν οι εφεσίβλητοιφωτογραφίες, των οποίων η γνησιότητα δεν αμφισβητήθηκε (άρθρα 444 § § 1 περ. γ΄, 2, 448 § § 2 και 3, 457 § 4 του ΚΠολΔ), καθώς και τα διδάγματα της κοινής πείρας (άρθρο 336 § 4 του ΚΠολΔ), αποδείχθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά, που έχουν ουσιώδη επιρροή στην έκβαση της δίκης : Οι ενάγοντες είναι συγκύριοι, κατά το ποσοστό του ½ εξ αδιαιρέτου ο καθένας, της υπό στοιχ. Ι-1 οριζόντιας ιδιοκτησίας (διαμερίσματος) του υπερυψωμένου ισογείου πολυκατοικίας κειμένης στη συμβολή της ………… και της οδού ……… στον Πειραιά, την οποία απέκτησαν δυνάμει του υπ’αριθμ. ………./1988 συμβολαίου του συμβολαιογράφου Αθηνών, ………, που έχει νομίμως μεταγραφεί στα βιβλία μεταγραφών του υποθηκοφυλακείου Πειραιώς. Επίσης, οι εναγόμενες, δυνάμει του υπ’αριθμ. ………./1997 συμβολαίου της συμβολαιογράφου Πειραιά, ………., που έχει επίσης νόμιμα μεταγραφεί στα ως άνω βιβλία, απέκτησαν, η μεν πρώτη κατά το ποσοστό του ½ εξ αδιαιρέτου την επικαρπία και η δεύτερη το ½ εξ αδιαιρέτου κατά πλήρη κυριότητα τα με στοιχ. Κ-1 και Κ-2 καταστήματα του ισογείου, τα οποία έχουν συνενωθεί σε ενιαίο κατάστημα. Η εν λόγω πολυκατοικία έχει υπαχθεί στις διατάξεις του Ν. 3741/1929 και των άρθρων 1002 και 1117 του ΑΚ, με την υπ’αριθμ. ……../1970 πράξη σύστασης οριζόντιας ιδιοκτησίας και κανονισμού πολυκατοικίας της προαναφερθείσας συμβολαιογράφου, …………., που έχει επίσης νόμιμα μεταγραφεί στα άνω βιβλία μεταγραφών (τ…., α.α ….). Σύμφωνα με τους όρους 6, 9 και 10 του εν λόγω Κανονισμού : α/απαγορεύεται απολύτως στους κατ’ιδίαν ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων, οποιαδήποτε μεταβολή, μεταρρύθμιση ή επισκευή ή οποιασδήποτε φύσης ενέργεια στους κοινόχρηστους και κοινόκτητους χώρους, πράγματα και εγκαταστάσεις της πολυκατοικίας, έστω και επί τμημάτων αυτών που αντιστοιχούν στα επί μέρους διαμερίσματα, όπως τους εξωτερικούς τοίχους, την πρόσοψη, τους εσωτερικούς τοίχους, προς το κλιμακοστάσιο ή τους διαδρόμους της πολυκατοικίας, τον σκελετό και τις εκ μπετόν-αρμέ πλάκες εσωτερικών μεσοτοίχων μεταξύ των διαμερισμάτων κ.α. Μεταβολές, αντιθέτως, στο εσωτερικό των διαμερισμάτων και επισκευές, δικαιούνται να ενεργούν οι ιδιοκτήτες, τηρώντας τους υπό τις ισχύουσες διατάξεις επιβαλλόμενους όρους, εφόσον με αυτές δεν θίγονται τα παραπάνω ούτε επηρεάζονται επ’ελάχιστο η ασφάλεια και η εμφάνιση εν γένει των κοινόχρηστων χώρων, πραγμάτων και εγκαταστάσεων των άλλων συνιδιοκτητών (όρος 6). β/ Επίσης, κάθε ιδιοκτήτης αυτοτελούς ιδιοκτησίας κατά τη χρησιμοποίησή της, είτε αυτοπροσώπως είτε δια των μισθωτών του θα ήταν υπεύθυνος για την τήρηση των σχετικών αστυνομικών ή άλλων ισχυόντων διατάξεων (όρος 9). γ/ Τα κατ’ιδίαν διαμερίσματα ρητώς απαγορεύθηκε να χρησιμοποιούνται, μεταξύ άλλων, ως καταστήματα πωλήσεως σουβλακίων (όρος 10). Αποδείχθηκε, επίσης, ότι οι εναγόμενες εκμίσθωσαν το παραπάνω κατάστημα από την 1-9-2007 στην εταιρία περιορισμένης ευθύνης, με την επωνυμία «…………….», υπό την τότε επωνυμία της «……………..», προκειμένου να το χρησιμοποιήσει ως εστιατόριο, για το οποίο και έλαβε την υπ’αριθμ. …………../2007 άδεια ίδρυσης και λειτουργίας καταστήματος, με την οποία εγκρίθηκε η λειτουργία της επιχείρησης της μισθώτριας, με δυναμικότητα 45 καθισμάτων και 5 σκαμπώ στον εσωτερικό χώρο του καταστήματος και 95 κινητών καθισμάτων στον υπαίθριο δημοτικό χώρο, έμπροσθεν αυτού. Μάλιστα για τη χρήση του δημοτικού αυτού χώρου χορηγήθηκε άδεια χρήσης κοινοχρήστων χώρων από τον Δήμο Πειραιά, για επιφάνεια 95 τμ, για ένα έτος, η οποία ανανεωνόταν και τα επόμενα έτη και μέχρι το έτος 2017, ενώ φέρεται ότι της είχε χορηγηθεί και άδεια μουσικής στον εντός του καταστήματος χώρο με κλειστή πόρτα, για το χρονικό διάστημα από τις 29-5-2008 έως τις 28-5-2012. Σημειωτέον ότι η λειτουργία της συγκεκριμένης επιχείρησης δεν ενέπιπτε στις απαγορεύσεις του άρθρου 10 του Κανονισμού, εφόσον δεν επρόκειτο για κατάστημα πώλησης σουβλακίων άλλως οβελιστήριο, αφού για τον χαρακτηρισμό της, κατ’άρθρο 38 της ΥΔ 8577/1983 ως τέτοιου θα έπρεπε να ψήνονται μικρά τεμάχια κρέατος με τη βοήθεια οβελών (σουβλάκια) ή παρασκευάσματα κρέατος ή και πουλερικά, που δεν συνέβαινε εν προκειμένω, ανεξαρτήτως του ότι προσφέρονταν και ψητά φαγητά, και, επομένως, δεν χρειαζόταν η συναίνεση όλων των συνιδιοκτητών για τη λειτουργία της επιχείρησης της μισθώτριας, ώστε να τροποποιηθεί εγκύρως η σχετική διάταξη του Κανονισμού. Αφής στιγμής η τελευταία εγκαταστάθηκε στο μίσθιο προέβη στις ακόλουθες ενέργειες : 1) Εντός του κοινοχρήστου χώρου του πεζοδρομίου, κατασκεύασε ξύλινη πέργκολα με ξύλινους ορθοστάτες περιμετρικά και επικάλυψη από λευκό τεντόπανο λευκό, ηλεκτρικά χειριζόμενη, διαστάσεων 14,30 Χ 6,30 ήτοι 90,09 τμ συνολικά και περιμετρικά αυτής μανδρότοιχο από λιθοδομή, πάχους 0,40 τμ. Παράλληλα, πραγματοποίησε στο δάπεδο επιχωμάτωση 22,736 κ.μ και επίστρωση με οπλισμένο σκυρόδεμα, 10,811 κμ. (σχετ. η υπ’αριθμ ……../2007 έκθεση αυτοψίας του Τμήματος Ελέγχου Κατασκευών της Δ/νσης Πολεοδομίας Πειραιά, με την οποία της επιβλήθηκε πρόστιμο ανέγερσης και διατήρησης). Με την όλη αυτή κατασκευή, που ήταν μόνιμη, και την τοποθέτηση κατακόρυφων ναϋλων φύλλων μεταξύ του μανδροτοίχου και της πέργκολας, ο υπαίθριος αυτός δημοτικός χώρος που περικλείετο από αυτήν, επιφάνειας 90 περίπου τμ, είχε μετατραπεί σε κλειστό χώρο, στην προέκταση του καταστήματος, αποτελώντας ουσιαστικά ενιαίο χώρο με αυτόν, κατά παράβαση των διατάξεων 11 και 19 του ισχύοντος Γ.Ο.Κ αλλά και της απόφασης του ΥΠΕΧΩΔΕ 3046/304/20-1-1989 περί «Κτιριοδομικού Κανονισμού», με βάση τις οποίες επιτρέπεται μεν η τοποθέτηση προστεγασμάτων σε κοινόχρηστους χώρους όχι όμως κατακόρυφων στηριγμάτων μόνιμων κινητών προστεγασμάτων, παρά μόνον σε εξώστες, επομένως, κατά μείζονα λόγο απαγορευόταν η κατασκευή τοιχείων, για την οποία δεν είναι δυνατή η έκδοση οικοδομικής αδείας. Κατ’αυτόν τον τρόπο παρεμποδιζόταν η πρόσβαση στον συγκεκριμένο χώρο των συνιδιοκτητών της πολυκατοικίας, και συνεπώς, και των εναγόντων, καθώς και των όμορων ακινήτων αλλά και του κοινού εν γένει, με αποτέλεσμα να αναιρείται ουσιαστικά η κοινή χρήση με εξαίρεση τους θαμώνες της επιχείρησης της μισθώτριας. Επομένως, επήλθε μειωτική διαταραχή της προσωπικότητας των εναγόντων, εφόσον η καθιέρωση του χώρου αυτού ως πεζοδρομίου, που αποτελεί κοινόχρηστο πράγμα, καθόσον λογίζεται ως τμήμα του παρακείμενου δρόμου, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 2 του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας (ΑΠ 1256/2005 αδημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»), παρέχει στο άτομο, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 966 και 967 του ΑΚ, την εξουσία χρήσης αυτού, ως απόρροια του επί της ιδίας προσωπικότητας ιδιωτικού δικαιώματος, η οποία προσβάλλεται παράνομα εξωτερικά σε περίπτωση παρακώλυσης της κοινής χρήσης, ως έκφανση αυτής, που περικλείει την ικανότητα για ακώλυτη ανάπτυξη της ανθρώπινης ενέργειας. Συνεπώς, δικαιούνται την προβλεπόμενη από το άρθρο 57 του ΑΚ προστασία, που επιβάλλει την άρση της προσβολής, δηλαδή την αποκατάσταση της προηγούμενης κατάστασης, με την καθαίρεση των αυθαίρετων κατασκευών, και την παράλειψή της στο μέλλον [ΕφΠατρ 57/2020, ΕφΛαρ 134/2015, ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ 2016.533, ΕφΠειρ (Μον) 193/2020 αδημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»], εφόσον υπάρχει τυχόν βάσιμη απειλή επικείμενης προσβολής (προληπτική αξίωση για παράλειψη) (ΕφΛαρ 134/2015, ΕφΠατρ 57/2020 ό.π), ανεξαρτήτως υπαιτιότητας, δικαιούμενων παράλληλα να απαιτήσουν επιπλέον από τις εναγόμενες, με την ανοχή των οποίων έγιναν οι κατασκευές αυτές και, συνεπώς, με υπαιτιότητά τους, κατ’άρθρο 59 του ΑΚ και χρηματική ικανοποίηση για την ηθική τους βλάβη. Η προσβολή δηλαδή του σχετικού δικαιώματος των εναγόντων αναδίδει τις οριζόμενες στα άρθρα 57 και 59 του ΑΚ συνέπειες, εφόσον είναι παράνομη και συγκεκριμένα αντιβαίνει σε ρητή διάταξη νόμου και γινόταν χωρίς δικαίωμα από τη μισθώτρια, στην οποία είχε δοθεί άδεια μόνον για την τοποθέτηση τραπεζοκαθισμάτων. Η κοινή και ελεύθερη βεβαίως χρήση του συγκεκριμένου τμήματος θα ήταν ούτως ή άλλως περιορισμένη, ακόμη και αν δεν υπήρχαν οι συγκεκριμένες κατασκευές, εφόσον η ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων στον εξωτερικό χώρο του καταστήματος, θα περιόριζε την ακώλυτη διέλευση τρίτων πλην των θαμώνων του εστιατορίου αλλά δεν θα την αναιρούσε όπως κατ’αποτέλεσμα συνέβη ουσιαστικά με τις κατασκευές αυτές, κατά παράβαση της διάταξης του άρθρου 970 του ΑΚ. Παράλληλα, η τοποθέτηση και σομπών υγραερίου στον περίκλειστο αυτό χώρο ευνοούσε τη χρήση του καθ’όλη τη διάρκεια του έτους, με αποτέλεσμα από τη συνάθροιση κόσμου να προκαλείται θόρυβος, όπως είναι ευνόητο, εν γένει αλλά κυρίως τις μεσημβρινές και βραδυνές ώρες της κοινής ησυχίας, και να στερούνται οι ενάγοντες, λόγω της άμεσης γειτνίασης του διαμερίσματός τους με αυτόν την απόλαυση ενός ήρεμου περιβάλλοντος. Οι εναγόμενες δε, παρέλειψαν να απαιτήσουν από τη μισθώτρια την τήρηση των οικείων διατάξεων για τις ώρες κοινής ησυχίας κατά τις ώρες αυτές. Μάλιστα, ο νόμιμος εκπρόσωπος της μισθώτριας έχει ήδη καταδικαστεί-αλλά και αθωωθεί σε κάποιες περιπτώσεις-για παραβίαση των διατάξεων αυτών στο παρελθόν. Γεγονός πάντως είναι ότι προκαλείτο θόρυβος σημαντικός, όπως βεβαίωσε και η μάρτυρας απόδειξης, που διατηρεί φιλικές σχέσεις με τους ενάγοντες, αν μάλιστα ληφθεί υπόψη ότι ο χώρος της κουζίνας της επιχείρησης βρισκόταν κάτω από τα υπνοδωμάτια του διαμερίσματός τους. Περαιτέρω, η μισθώτρια εταιρία υπέβαλε δήλωση και έγινε τακτοποίηση των κατασκευών αυτών, πλην της επιχωμάτωσης, με βάση τον ν.4178/2013 (σχετ.η υπ’αρ. ….. και υπ’αριθμ. πρωτ. …/2015 δήλωση και βεβαίωση εξόφλησής της). Σε μεταγενέστερο δε χρόνο-μετά το …/18/4-7-2018 έγγραφο του Τμήματος Κατασκευών της Διεύθυνσης Υπηρεσίας Δόμησης και Γενικού Σχεδιασμού Πόλης της Γενικής Διεύθυνσης Τεχνικών Υπηρεσιών του Δήμου Πειραιά-διαπιστώθηκε συμμόρφωση της μισθώτριας, η οποία προέβη στην αποξήλωση της επιχωμάτωσης και επίστρωσης έμπροσθεν του καταστήματος, όπως τούτο βεβαιώνεται στο σκεπτικό της υπ’αριθμ. 1775/2020 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Πειραιώς, με αναφορά και στην υπ’αριθμ. ……/2007 έκθεση αυτοψίας. Αποδείχθηκε, επίσης, ότι ο …………, εκπρόσωπος της μισθώτριας, με την υπ’αριθμ. πρωτ. ………../2018 αίτησή του, υποβάλλοντας σχετικά δικαιολογητικά ζήτησε να λάβει άδεια για την εκ νέου διαμόρφωση του κοινόχρηστου χώρου έμπροσθεν του επίδικου ακινήτου επί της …………. προς την Επιτροπή Ποιότητας Ζωής του Δήμου Πειραιά, η οποία λόγω αναρμοδιότητας διαβιβάστηκε προς το Τμήμα Οδικών Έργων και Δημοτικής Συγκοινωνίας της Δ/νσης Οδοποιϊας και Αποχέτευσης του ίδιου Δήμου, το οποίο με απόφασή του υπαύξ.αριθμ.15 της 27-8-2018 ενέκρινε αυτήν, εκδοθείσας συναφώς και σχετικής άδειας, υπό την προϋπόθεση της τήρησης των οριζόμενων προϋποθέσεων, η τήρηση των οποίων πιστοποιείται στο από Ιανουαρίου 2020 τοπογραφικό διάγραμμα του πολιτικού μηχανικού ………….., που προσκομίζουν οι εκκαλούσες. Παρ’όλ’αυτά η Διεύθυνση Δόμησης και Γενικού Σχεδιασμού Πόλης του Δήμου Πειραιά με την υπ’αριθμ. πρωτ. αυτ ………./2019 έκθεση αυτοψίας της έκρινε ότι απαιτείτο επιπλέον και έγκριση του Συμβουλίου Αρχιτεκτονικής και απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου του ίδιου Δήμου, με αποτέλεσμα οι κατασκευές αυτές να κριθούν ως αυθαίρετες. Η διαμόρφωση βέβαια αυτή εκφεύγει του αντικειμένου της προκείμενης δικαστικής κρίσης, διότι συντελέστηκε σε χρόνο μεταγενέστερο της άσκησης της αγωγής και δεν συνέχεται με τα αιτήματα αυτής. Συνεπώς, το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο που έκρινε ότι η εξωτερική επιχωμάτωση και επίστρωση (όπως περιγραφόταν στην αγωγή) εξακολουθούσε να υφίσταται κατά τον χρόνο συζήτησης της αγωγής, έσφαλε περί την εκτίμηση των αποδείξεων και πρέπει να γίνει δεκτός ο πρώτος λόγος της έφεσης κατά το οικείο σκέλος του. Επίσης, ενώ αρχικά είχε καθαιρεθεί ο εξωτερικός μαντρότοιχος, από την πλευρά της οδού ………., η συμμόρφωση τελικώς της μισθώτριας υπήρξε περιστασιακή και αυτός ήδη έχει επανακατασκευαστεί, με την ανοχή των εκκαλουσών, ενώ καθαιρέθηκαν οι λοιπές πλευρές του και ελευθερώθηκε όλος ο χώρος έμπροσθεν του καταστήματος, όπως εμφαίνεται και στις προσκομιζόμενες από τους εφεσίβλητους φωτογραφίες, που έχουν ληφθεί στις 9-5-2021. Έτσι δικαιολογείται και το γεγονός ότι στην προαναφερθείσα από 6-7-2020 τεχνική έκθεση αυτοψίας του άνω πολιτικού μηχανικού, ……………, διαπιστώνεται συμμόρφωση, προς το διατακτικό της εκκαλουμένης, με την καθαίρεση του μανδροτοίχου επί της οδού ………….., όπως επέτασσε η εκκαλουμένη. Τέλος, όπως αναφέρεται στην από 19-10-2017 απόφαση του ΣΥ.ΠΟ.ΘΑ Περιφερειακής Ενότητας Πειραιά, η ξύλινη πέργκολα έχει ήδη καθαιρεθεί. Συνεπώς, ορθώς κρίνοντας τις αποδείξεις, το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, διαπιστώνοντας την ύπαρξη του μανδροτοίχου επί της οδού …………. διέταξε την καθαίρεσή του, και σε περίπτωση μη συμμορφώσεως των εναγομένων, να επιτραπεί η ενέργεια αυτή στους ενάγοντες, με δαπάνες των πρώτων (άρθρο 945 § 1 του ΚΠολΔ), και πρέπει ο πρώτος λόγος της έφεσης να απορριφθεί ως αβάσιμος, κατά το οικείο σκέλος του. 2) Υπερύψωση του πατώματος του καταστήματος, επιφάνειας 482,99 τμ. κατά 0,56 μ, τοποθέτηση ψευδοροφής από γυψοσανίδα, επιφάνειας 158,99 (182,99 – 24) τμ, που χαρακτηρίστηκαν από την Δ/νση Υπηρεσίας Δόμησης ΓΣΠ-Τμήμα Κατασκευών Τομέας Α΄ του Δήμου Πειραιά αυθαίρετες, καθώς και επένδυση των κουφωμάτων της όψης επί της ………., με λιθοδομή ύψους από το δάπεδο 0,35μ και 0,40 μ, καθώς και τοποθέτηση οκτώ μεταλλικών σταθερών βάσεων, επίσης αυθαίρετων (σχετ. η υπ’αριθμ. …./2012 έκθεση αυτοψίας και επιβολής προστίμου ανέγερσης και διατήρησης και η από 19-10-2017 απόφαση του ΣΥ.ΠΟ.Θ.Α Περιφερειακής Ενότητας Πειραιά, που απέρριψε την επ’αυτής ένσταση της μισθώτριας εταιρείας, ελλείψει προσκομίσεως στοιχείων νομιμότητας των κατασκευών). Επίσης, είχαν τοποθετηθεί παρανόμως, δύο κλιματιστικά, μια μεταλλική επιγραφή με την επωνυμία της επιχείρησης της μισθώτριας και μία μεταλλική πλάκα στην πρόσοψη του καταστήματος. Η μισθώτρια υπέβαλε δήλωση και έγινε τακτοποίηση των αυθαίρετων αυτών κατασκευών, με βάση τον ν.4495/2017, όσον αφορά την πρώτη δήλωση, και τον ν.4178/2013, όσον αφορά τις δύο προηγηθείσες (σχετ.οι υπ’αρ. …. και υπ’αριθμ. πρωτ. …./2018, υπ’αριθμ. ….. και υπ’αριθμ. πρωτ. …../2015, υπ’αριθμ. ….. και υπ’αριθμ. πρωτ. …../2014 δηλώσεις και βεβαιώσεις εξόφλησής τους δήλωση και βεβαίωση εξόφλησής της). Με νεώτερη αυτοψία της Γενικής Διεύθυνσης Τεχνικών Υπηρεσιών-Δ/νσης Υπηρεσίας Δόμησης και Γενικού Σχεδιασμού Πόλης-Τμήμα Κατασκευών του Δήμου Πειραιά, όμως, ανακλήθηκε το με αριθμ. Πρωτ. …./18-6-2018 έγγραφο της ίδιας Υπηρεσίας για τη ρύθμιση των κατασκευών, με τις διατάξεις του ν. 4495/2017, για τους ειδικότερους λόγους που αναγράφονται σε αυτήν, με αποτέλεσμα να εξακολουθεί να ισχύει το διατακτικό της παραπάνω υπ’αριθμ. ……./2012 έκθεσης αυτοψίας, και οι παραπάνω κατασκευές να θεωρούνται αυθαίρετες. Από αυτές, με βάση την άνω από 6-7-2020 τεχνική έκθεση του …………, έχουν καθαιρεθεί οι βάσεις στήριξης ομπρελών, για τις οποίες υπάρχει και σχετική διαπιστωτική πράξη της ΥΔΟΜ Πειραιά (υπ’αριθμ. Πρωτ. …./9-7-2018), ενώ συνομολογείται και από τους εφεσίβλητους με τις προτάσεις τους στον παρόντα βαθμό, τα δύο κλιματιστικά, η μεταλλική επιγραφή και πλάκα, εκ των οποίων συνομολογείται με τις ίδιες προτάσεις των εφεσιβλήτων η αφαίρεση του ενός κλιματιστικού και της μεταλλικής επιγραφής, ενώ δεν αποδεικνύεται η ύπαρξη και έτερου κλιματιστικού μη συνδεδεμένου. Συνεπώς, το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο εσφαλμένα εκτιμώντας τις αποδείξεις κατέληξε στην κρίση ότι οι κατασκευές αυτές εξακολουθούσαν να υπάρχουν, υποχρεώνοντας τις εναγόμενες στην απομάκρυνσή τους και πρέπει ο σχετικός πρώτος λόγος της έφεσης, κατά το οικείο σκέλος του, να γίνει δεκτός ως βάσιμος και κατ’ουσίαν. Περαιτέρω, με βάση την ίδια-από 6-7-2020 έκθεση, έχει κατασκευαστεί ψευδοροφή, σύμφωνα με το άρθρο 19 της ΥΔ ΑΙΒ/8577/1983, από το κείμενό της οποίας συνάγεται ότι αφορά στην ήδη υπάρχουσα ψευδοροφή, της οποίας επιχειρήθηκε νομιμοποίηση. Τόσο όμως η συγκεκριμένη ψευδοροφή, όσο και η υπερύψωση του εσωτερικού δαπέδου του καταστήματος, εξακολουθούν να υφίστανται παρανόμως, εφόσον δεν κατέστη τελικά δυνατή η νομιμοποίησή τους, ανεξαρτήτου όντος του εάν, όπως βεβαιώνει ο πολιτικός μηχανικός ………….., στην παραπάνω από 6-7-2020 τεχνική έκθεσή του, τα ελεύθερα ύψη του καταστήματος μετά την ανύψωση του δαπέδου και την τοποθέτηση ψευδοροφής είναι σε όλες τις θέσεις μεγαλύτερα από τα επιτρεπόμενα. Σημειώνεται, ωστόσο, ότι, αντίθετα προς ό,τι κρίθηκε με την εκκαλουμένη, η υπερύψωση του δαπέδου δεν συνιστά αλλαγή και επέμβαση επί των πρωτοτοίχων αλλά μεταβολή στο εσωτερικό του καταστήματος, λόγω της οποίας δεν έγινε επίκληση ούτε αποδείχθηκε ότι επηρεάζεται η ασφάλεια και εμφάνιση των κοινόχρηστων χώρων και οι λοιπές συνιδιοκτησίες. Συνεπώς, είναι απαγορευμένη, εφόσον συνιστά παράβαση του άρθρου 9 και όχι του άρθρου 6 του Κανονισμού. Αντιθέτως, η τοποθέτηση γυψοροφής, κατ’αρχήν επιβαλλόμενη με βάση το άρθρο 19 της ΥΔ ΑΙΒ 8577/19832, συνέχεται με τη λειτουργία του καταστήματος ως επιχείρησης υγειονομικού ενδιαφέροντος αλλά και τις ισχύουσες εκάστοτε υγειονομικές διατάξεις, οι οποίες δεν είναι εκ των προτέρων γνωστές, με αποτέλεσμα, λόγω της διακοπής ήδη της λειτουργίας της επιχείρησης της μισθώτριας, για την οποία θα γίνει λόγος στη συνέχεια, η υποχρεωτικότητα ή μη της τοποθέτησής της στο μέλλον, να μην μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη-σημειώνεται ότι η άνω διάταξη έχει ήδη καταργηθεί με το άρθρο 19 § 1 της ΥΑ Υ1γ/ΓΠ/οικ. 96967/2012 (ΦΕΚ Β΄ 2718/08.10.2012) και αυτή με τη σειρά της με το άρθρο 18 § 1 της ΥΑ Υ1γ/Γ.Π/οικ. 47829 (ΦΕΚ Β’ 2161/23.06.2017), χωρίς σε αυτήν να υπάρχει αντίστοιχη πρόβλεψη. Συνεπώς, το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο ορθώς κατέληξε στην κρίση ότι πρέπει να καθαιρεθούν οι επιχωματώσεις εντός του καταστήματος, και σε περίπτωση μη συμμορφώσεως των εναγομένων, να επιτραπεί η ενέργεια αυτή στους ενάγοντες, με δαπάνες των πρώτων (άρθρο 945 § 1 του ΚΠολΔ), αλλά όχι να κατασκευαστεί ψευδοροφή-αφού προηγηθεί σε κάθε περίπτωση η καθαίρεση της υπάρχουσας, που έχει χαρακτηριστεί ως αυθαίρετη και πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος ο πρώτος λόγος της έφεσης, ως προς το σκέλος του που αφορά την αφαίρεση της εσωτερικής επιχωμάτωσης και να γίνει δεκτός, ως προς το σκέλος του που αφορά την τοποθέτηση ψευδοροφής. Σημειώνεται ότι, η υπερύψωση του δαπέδου του καταστήματος εσωτερικά, που όπως και οι λοιπές κατασκευές έγινε με την ανοχή των εναγομένων, συνέβαλε και αυτή έστω και σε μικρό βαθμό στη μετάδοση των πάσης φύσεως θορύβων από τη λειτουργία της επιχείρησης στο υπερκείμενο διαμέρισμα των εναγόντων (φωνασκίες θαμώνων, μετακίνηση τραπεζοκαθισμάτων, λειτουργία κουζίνας), λόγω της μείωσης της απόστασης από την πηγή τους σε αυτό.
Με βάση, επομένως, όσα προεκτέθηκαν, με εξαίρεση το άνω τμήμα του περιμετρικού μανδροτοίχου, που εξακολουθεί να υφίσταται, έχει ελευθερωθεί η χρήση ολόκληρου του δημοτικού κοινόχρηστου χώρου έμπροσθεν του καταστήματος και δεν τίθεται ζήτημα παρεμπόδισης της χρήσης του από τους ενάγοντες, αφού ήρθη η προσβολή του σχετικού δικαιώματός τους. Η εν γένει δε απαγόρευση της χρήσης του στο μέλλον για τις ανάγκες λειτουργίας της εκάστοτε επιχείρησης στην οποία θα εκμισθωθεί τυχόν ο χώρος του επίδικου καταστήματος δεν βρίσκει έρεισμα στον νόμο, διότι η χρήση αυτή, αν χορηγηθεί σχετική άδεια από την αρμόδια αρχή, θα είναι καθ’όλα επιτρεπτή, εκτός εάν κατά παράβαση αυτής ο νέος μισθωτής προβεί και πάλι σε κατασκευές που θα αποκλείουν ουσιαστικά την πρόσβαση των εναγόντων σε αυτόν. Επισημαίνεται ότι από το σκεπτικό κυρίως αλλά και το διατακτικό της εκκαλουμένης συνάγεται με σαφήνεια ότι η υποχρέωση αυτή αφορά στον συγκεκριμένο χώρο και όχι σε κοινόκτητα τμήματα της οικοδομής. Αλλά και σε αυτή την περίπτωση η απαγόρευση χρήσης δεν είναι αυτονόητη, διότι, λόγω της αναγκαίας συγκυριότητας επί των κοινοχρήστων μερών της οικοδομής, κάθε συνιδιοκτήτης-και για την ταυτότητα του νομικού λόγου και μισθωτής-δύναται να κάνει ακώλυτη χρήση τούτων και να προβαίνει στην επισκευή και ανανέωση αυτών, αρκεί να μην βλάπτει τα αντίστοιχα δικαιώματα των λοιπών συνιδιοκτητών και να μη μεταβάλλει τον συνήθη προορισμό των μερών αυτών (ΑΠ 166/2020 αδημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»). Συνεπώς, το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο που υποχρέωσε τις εναγόμενες, είτε οι ίδιες είτε δια των μισθωτών τους, να παραλείπουν να κάνουν χρήση των κοινόχρηστων ακάλυπτων χώρων και μερών της πολυκατοικίας για τις ανάγκες λειτουργίας της εκάστοτε επιχείρησης, έσφαλε περί την εκτίμηση των αποδείξεων και πρέπει ο δεύτερος λόγος της έφεσης, να γίνει δεκτός κατά το οικείο, εμμέσως πλην σαφώς διατυπώμενο, σκέλος της, ως βάσιμος και κατ’ουσίαν. Αποδείχθηκε, επίσης, ότι η μισθώτρια αποθήκευε φιάλες υγραερίου σε αποθήκη επί της …………, πλησίον της επιχείρησής της στον ο.α …. της ίδιας οδού, που δεν καλύπτετο από το υπάρχον πιστοποιητικό πυροπροστασίας, και κατόπιν ελέγχου που πραγματοποιήθηκε στις 30-6-2008 ο νόμιμος εκπρόσωπός της καταδικάστηκε από το Πταισματοδικείο Πειραιά για τη συγκεκριμένη παράβαση. Έκτοτε, ωστόσο, σε γενόμενους ελέγχους, μετά από καταγγελίες των εναγόντων, διαπιστώθηκε πλήρης συμμόρφωση της επιχείρησης η οποία και στους δύο χώρους-κύριο και βοηθητικό-διέθετε τα απαιτούμενα μέτρα πυροπροστασίας. Πλέον αυτών, στον ακάλυπτο χώρο της πολυκατοικίας η μισθώτρια είχε εγκαταστήσει αεραγωγό για την απαγωγή των καπνών, της αιθάλης, των αερίων και οσμών, που παράγονταν από την παρασκευή φαγητών εντός της επιχείρησής της. Ο αεραγωγός αυτός ξεκινούσε από την κουζίνα του καταστήματος, όπου βρισκόταν ο απορροφητήρας, και εξερχόταν στον ακάλυπτο χώρο της πολυκατοικίας. Ήταν διπλού τοιχώματος από γαλβανισμένη λαμαρίνα, διατομής Φ 400 χλστ, όδευε ευθύγραμμα πάνω στον κατακόρυφο τοίχο στην πίσω όψη της πολυκατοικίας, πλησίον του ορίου της με την όμορη πολυκατοικία και σε μικρή απόσταση από τις βεράντες των διαμερισμάτων της πολυκατοικίας, όπου διέμεναν και οι ενάγοντες, και μέχρι το δώμα, πάνω από την τελική στάθμη του κτιρίου, άνω των 50 εκ, που επιβαλλόταν από την ισχύουσα νομοθεσία, και συγκεκριμένα κατά 2,5 περίπου μέτρα. Τα υλικά κατασκευής της, σύμφωνα με την από 16-9-2015 έκθεση αυτοψίας του αρχιτέκτονος μηχανικού ………….., που επισκέφθηκε τον χώρο και εξέτασε τον μηχανισμό απαγωγής, κατόπιν εντολής των εναγομένων, όπως και η όλη εγκατάσταση ήταν σύγχρονη, και είχε τοποθετηθεί σε αντικατάσταση του απαγωγικού συστήματος της επιχείρησης του προηγούμενου μισθωτή, ο οποίος λειτουργούσε επίσης στον ίδιο χώρο επιχείρηση εστίασης. Η όλη κατασκευή, όπως και ο εσωτερικός απορροφητήρας εμφαίνεται στις ενσωματωμένες στην τεχνική αυτή έκθεση φωτογραφίες. Έτσι, παρ’ότι το συμπέρασμα αυτό δεν διατυπώνεται σαφώς, ο ως άνω μηχανικός, εμμέσως πλην σαφώς παίρνει σαφή θέση υπέρ της αποτελεσματικότητας του απαγωγικού αυτού συστήματος. Η τοποθέτησή του, ωστόσο, κρίθηκε αυθαίρετη, από υπαλλήλους της Δ/νσης Πολεοδομίας του Τμήματος Κατασκευών (Τομέας Α΄) του Δήμου Πειραιά, μετά από αυτοψία που διενήργησαν στις 15-6-2012, λόγω μη τήρησης της προβλεπόμενης διαδικασίας (σχετ. η υπ’αριθμ. ………./2012 έκθεση αυτοψίας τους, με την οποία επιβλήθηκε πρόστιμο ανέγερσης και διατήρησης και η από 19-10-2017 απόφαση του ΣΥ.ΠΟ.Θ.Α Περιφερειακής Ενότητας Πειραιά, που απέρριψε την επ’αυτής ένσταση της μισθώτριας εταιρείας, ελλείψει προσκομίσεως στοιχείων νομιμότητας της κατασκευής, δηλαδή σύνταξης αρχιτεκτονικής, στατικής και μηχανολογικής μελέτης από αρμόδιους μηχανικούς που εν συνεχεία θα υποβάλλονταν προς έγκριση στην Υπηρεσία Δόμησης του Δήμου Πειραιά, για να εκδοθεί άδεια δόμησης). Παρά δε το έμμεσο πλην σαφές συμπέρασμα του άνω μηχανικού, αποδείχθηκε ότι κατά τη διάρκεια της λειτουργίας της επιχείρησης της μισθώτριας από τον αγωγό αυτό εκπέμπονταν ανυπόφορες οσμές από την παρασκευή φαγητών, που εγκλωβίζονταν σε αυτόν, καθιστώντας ανθυγιεινές τις συνθήκες διαβίωσης των εναγόντων, ενώ η εκπομπή οσμών είναι, κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας μικρότερης έκτασης στους ύπερθεν του διαμερίσματός τους ορόφους της πολυκατοικίας, που βρίσκονται ψηλότερα και έτσι δικαιολογείται το γεγονός ότι άλλοι ένοικοι πιθανώς δεν ενοχλούντο ή δεν ενοχλούντο στον ίδιο βαθμό. Η ύπαρξη χαρακτηριστικής οσμής παρασκευαζόμενων φαγητών, διαπιστώθηκε, σύμφωνα με το σκεπτικό της υπ’αριθμ. 565/2012 απόφασης του Εφετείου Πειραιώς, που εκδόθηκε επί εφέσεως κατά της υπ’αριθμ. 2566/2010 απόφασης του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, επί αγωγής των νυν εναγόντων κατά της μισθώτριας εταιρείας με όμοιο αντικείμενο, σε αυτοψία που διενεργήθηκε στις 11-6-2010 από τη Διεύθυνση Υγειονομικών Ελέγχων της Νομαρχίας Πειραιώς, ενώ επακολούθησε και νεώτερο έγγραφο της Διεύθυνσης Υγειονομικού Ελέγχου και Περιβαλλοντικής Υγιεινής Πειραιά, η οποία σε αυτοψία στο κατάστημα στις 20-4-2012 διαπίστωσε ότι στον εξωτερικό σωλήνα του απαγωγικού συστήματος στον ακάλυπτο χώρο της πολυκατοικίας υπήρχε μικρή διαρροή λαδιών στο δάπεδο αυτού, καθώς και ότι σε ορισμένα σημεία των ενώσεων του απαγωγικού σωλήνα και στην ταράτσα της πολυκατοικίας διαχέοντο οσμές ή καπνός στο περιβάλλον. Επιπλέον, διαπιστώθηκε ότι στο διαμέρισμα του πρώτου ορόφου και στην είσοδο της πολυκατοικίας διαχέετο ελαφρά οσμή από τη λειτουργία του εν λογω συστήματος. Παράλληλα, η μισθώτρια εταιρεία χρησιμοποιούσε τον ακάλυπτο χώρο της οικοδομής για να αποθηκεύει προσωρινά τρόφιμα, ώστε να μην προσέρχονται οι υπάλληλοι σε ώρα εργασίας της επιχείρησης σε μισθωμένη αποθήκη σε χώρο της διπλανής οικοδομής (……………..), με αποτέλεσμα και εξ αυτού του γεγονότος να εκπέμπονται οσμές και οχλήσεις στους περιοίκους. Υπήρξαν, ωστόσο, και περιπτώσεις ελέγχων, μετά από καταγγελίες της πρώτης ενάγουσας, όπως εκείνου της 22ας-5-2008, κατά τον οποίο δεν διαπιστώθηκε από την επιτόπια αυτοψία διάχυση οσμών στο περιβάλλον, της 7ης-6-2013, κατά τον οποίο διαπιστώθηκε ικανοποιητική λειτουργία του καταστήματος, χωρίς οποιαδήποτε σχετική αναφορά σε εκπομπή οσμών, και της 19-2-2014, όπου και πάλι δεν διαπιστώθηκε δυσοσμία και θέματα ρυπαρότητας σχετιζόμενα με το σύστημα απαγωγής των αερίων και οσμών. Ούτε εξάλλου προκύπτουν αντίστοιχες καταγγελίες μετά την παραπάνω ημερομηνία, με αποτέλεσμα η επικαλούμενη εκπομπή οσμών να μην αποδεικνύεται κατά τρόπο μη επιδεχόμενο αμφισβήτηση για το μετέπειτα χρονικό διάστημα, καθώς μάλιστα και η μάρτυρας απόδειξης που πιστοποιεί τη δυσοσμία αναφέρεται σε προγενέστερο χρονικό διάστημα ήτοι μέχρι τις 28-2-2013 που εξετάστηκε ενώπιον του Πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου. Με βαση επομένως όσα προεκτέθηκαν, υπήρξαν μετά βεβαιότητας εκπομπές οσμών μέχρι το έτος 2012 και αρχές του έτους 2013 περίπου, οι οποίες μειώθηκαν σημαντικά στη συνέχεια, προφανώς λόγω επέμβασης στο απαγωγικό σύστημα και βελτίωσής του-πχ. βελτίωση ή και συχνότερη αλλαγή των φίλτρων, με αποτέλεσμα να μην τίθεται ζήτημα ενόχλησης των εναγόντων έκτοτε. Από τις οσμές αυτές, και όσο διήρκησε η εκπομπή τους, παραβλάπτετο ουσιαστικά το ακίνητο των εναγόντων, που χρησιμοποιείται ως κατοικία, και βρίσκεται σε μια περιοχή, που κατά κύριο λόγο δεν είναι αμιγώς εμπορική αλλά αστική. Με τον τρόπο αυτό προσβαλλόταν η προσωπικότητά τους λόγω διατάραξης της αναμενόμενης ωφέλειάς τους από την απόλαυση ενός ήρεμου περιβάλλοντος ελεύθερου από ρύπους ήταν δε, όπως και οι προσβολές από την εκπομπή θορύβων, που γίνονταν καθ’υπέρβαση του δικαιώματος της μισθώτριας για ανάπτυξη της επιχειρηματικής της δραστηριότητας, παράνομες, όχι μόνον ως κοινωνικά απρόσφορες βλαπτικές πράξεις, αλλά, ειδικώς η εκπομπή θορύβου, και ως αντικείμενες σε ειδικότερες ρητές απαγορευτικές διατάξεις του νόμου και ειδικότερα του άρθρου 417 του ισχύοντος τότε ΠΚ περί διαταράξεως ησυχίας και στην 3/1996 Αστυνομική Διάταξη, που ορίζει τα μέτρα για την τήρηση της κοινής ησυχίας, και εκδόθηκε κατ’εξουσιοδότηση του άρθρου 12 § 3 εδ.β΄του ν.1481/1984. Μάλιστα η χρήση του καταστήματος από πολλών ετών ως καταστήματος υγειονομικού ενδιαφέροντος και η επί μακρόν πρόκληση θορύβων από την επιχείρηση της μισθώτριας των εναγομένων, καθιστά βάσιμη την απειλή επικείμενης προσβολής της προσωπικότητας των εναγόντων και στο μέλλον με αντίστοιχες ενέργειες των εκάστοτε μισθωτών υπό την ανοχή των εναγομένων. Επομένως, το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, καταλήγοντας στην κρίση ότι οι ενάγοντες δεν είχαν την υποχρέωση να ανέχονται την εκπομπή θορύβου και καπνού, κατ’άρθρο 1003 του ΑΚ, απορρίπτοντας τον σχετικό ισχυρισμό των εναγομένων, που επανυποβάλλεται με τον δεύτερο λόγο της έφεσης, υποχρεώνοντας παράλληλα τις εναγόμενες να τηρούν τις οικείες διατάξεις περί κοινής ησυχίας, τόσο οι ίδιες όσο και οι μισθωτές τους, απειλώντας χρηματική ποινή 50 ευρώ και προσωπική κράτηση ενός μηνός για κάθε ημέρα μη συμμορφώσεώς τους, ορθά τις αποδείξεις εκτίμησε και πρέπει ο λόγος αυτός να απορριφθεί ως αβάσιμος. Η μισθώτρια τελικά το έτος 2019, σε συμμόρφωση προς την υπ’αριθμ. 2566/2010 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, η οποία εκδόθηκε επί της προγενέστερης (υπ’αριθμ. καταθ. …../2008) αγωγής των εναγόντων κατά της μισθώτριας και του νομίμου εκπροσώπου της, ………….., και έχει ήδη καταστεί τελεσίδικη, καθόσον η κατ’αυτής έφεση απορρίφθηκε κατά το μεγαλύτερο μέρος της με την υπ’αριθμ. 562/2012 απόφαση του Εφετείου Πειραιώς, με εξαίρεση το ποσό της επιδικασθείσας χρηματικής ικανοποίησης που προσδιορίστηκε σε χαμηλότερο ποσό, προέβη σε αποξήλωση του επαγωγικού φουγάρου, ενώ διέκοψε και τη λειτουργία της επιχείρησής της (σχετ. το υπ’αριθμ. πρωτ. …/7-11-2019 έγγραφο της Δ/νσης Υπηρεσίας Δόμησης και Γενικού Σχεδιασμού Πόλης του Δήμου Πειραιά, μετά από αυτοψία που πραγματοποιήθηκε στις 15-10-2019). Tην άνω πρωτόδικη απόφαση προσέβαλαν, μεταξύ άλλων, οι νυν εναγόμενοι, μαζί με άλλους συνιδιοκτήτες της πολυκατοικίας, με την από 20-6-2011 (υπ’αριθμ. εκθ. καταθ. ……/2011) τριτανακοπή τους, στην οποία εξέθεταν ότι οι ίδιοι αλλά και άλλοι ένοικοι της πολυκατοικίας δεν συναίνεσαν στην αποξήλωση του υπάρχοντος απαγωγικού συστήματος και τη μεταφορά του στην εμπρόσθια όψη της πολυκατοικίας, στην πραγματοποιηθείσα για τον σκοπό αυτό γενική συνέλευση στις 30-5-2011, δεδομένου ότι ήταν απαραίτητη η συναίνεση όλων των συνιδιοκτητών για τη μεταφορά αυτή. Ακολούθως, ζητούσαν να ακυρωθεί η προσβαλλομένη απόφαση ως προς τη σχετική και μόνον διάταξή της. Η άσκηση της τριτανακοπής αυτής δεν αποδείχθηκε ότι έγινε παρελκυστικά αλλά προς προάσπιση δικαιώματός τους και η μακρά διάρκεια της δικαστικής αντιδικίας των διαδίκων-εκδόθηκε αρχικά η υπ’αριθμ. 2984/2014 μη οριστική απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, που διέταξε τη διενέργεια πραγματογνωμοσύνης και στη συνέχεια επί ασκηθείσας εφέσεως των τριτανακοπτόντων η υπ’αριθμ. 223/2019 απόφαση του Εφετείου Πειραιώς, στη συνέχεια δε συζητήθηκε η παρούσα αγωγή, η δίκη επί της οποίας είχε ανασταλεί με την υπ’αριθμ. 2421/2013 μη οριστική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, μέχρις εκδόσεως αποφάσεως επί της προαναφερθείσας αγωγής κατά τη μισθώτριας-δεν οφείλεται σε υπαιτιότητά τους. Συνεπώς, εσφαλμένα υπέλαβε το Πρωτόδικο Δικαστήριο ότι οι δικαστικές ενέργειες των εναγομένων ενέτειναν τη βαρύτητα του πταίσματός τους, και πρέπει ο τρίτος λόγος της έφεσης να γίνει δεκτός ως βάσιμος και κατ’ουσίαν.
Αποδείχθηκε, επίσης, ότι στον ίδιο χώρο που λειτούργησε η επιχείρηση της μισθώτριας λειτουργούσε παλαιότερα, και, ήδη και κατά τον χρόνο που οι ενάγοντες αγόρασαν και διαμένουν έκτοτε στο διαμέρισμά τους, επιχείρηση εστιατορίου του …………., από την οποία όμως δεν είχαν δημιουργηθεί αντίστοιχα προβλήματα, καθώς λειτουργούσε ως εστιατόριο χωρίς παρασκευή ψητών ενώ και οι οχλαγωγίες δεν ήταν της ίδιας έντασης αφού οι περισσότεροι πελάτες του εξυπηρετούνταν τους θερινούς μήνες πάνω στο Κονώνιο τοίχος δηλαδή σε χώρο απέναντι από την πολυκατοικία, ενώ οι πελάτες επί του πεζοδρομίου ήταν λιγότεροι σε σχέση με το προκείμενο κατάστημα, το οποίο είχε δημιουργήσει τον προαναφερθέντα περίκλειστο χώρο στο πεζοδρόμιο. Συνεπώς, ορθώς αξιολογώντας τα αποδεικτικά μέσα το Πρωτόδικο Δικαστήριο κατέληξε στην ίδια κρίση και πρέπει, ο επανυποβληθείς, όπως και πρωτοδίκως, με τον τέταρτο λόγο της έφεσης, ισχυρισμός περί καταχρηστικής άσκησης δικαιώματος των εναγόντων, να απορριφθεί ως αβάσιμος.
Με βάση όσα προεκτέθηκαν οι ενάγοντες από τις προαναφερθείσες παράνομες και υπαίτιες πράξεις των εναγομένων (πρόκληση θορύβων, στέρηση χρήσης κοινόχρηστου χώρου και εκπομπή οσμών), με την ανοχή των οποίων έλαβαν αυτές χώρα, καθ’όλη τη διάρκεια της μίσθωσης ή μέρους αυτής, υπέστησαν ηθική βλάβη, προς αποκατάσταση της οποίας, λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες αυτών, τη βαρύτητα του πταίσματος των εναγομένων και την κοινωνική και οικονομική κατάσταση των διαδίκων, πρέπει να τους επιδικαστεί ως χρηματική ικανοποίηση, το ποσό των 2.500 ευρώ στον καθένα, που κρίνεται εύλογο και δίκαιο, τηρουμένης της αρχής της αναλογικότητας (ΟλΑΠ 9/2015 ΧΡΙΔ 2015.575, ΑΠ 88/2018 αδημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»). Επομένως, το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, το οποίο τους επιδίκασε για τη συγκεκριμένη αιτία το ποσό των 3.000 ευρώ στον καθένα, έσφαλε περί την εκτίμηση των αποδείξεων, και πρέπει ο σχετικός τρίτος λόγος της έφεσης, κατά το οικείο σκέλος του να γίνει δεκτός ως βάσιμος και κατ’ουσίαν.
Κατ’ακολουθίαν των ανωτέρω, πρέπει να γίνει δεκτή η υπό κρίση έφεση, κατά παραδοχή εν μέρει του πρώτου, του δευτέρου αλλά και του τρίτου λόγου της, και να εξαφανιστεί η εκκαλουμένη οριστική απόφαση στο σύνολο της, κατ’άρθρο 535 § 1 ΚΠολΔ, δηλαδή και κατά τις διατάξεις της, που δεν ανατρέπονται με την παρούσα, διότι τούτο επιβάλλεται για την ενότητα της εκτέλεσης, αναγκαίως δε και κατά την περί δικαστικών εξόδων διάταξή της που θα καθορισθεί από την αρχή (ΕφΑνατΚρ 79/2014 αδημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ», ΕφΑθ 1404/2014 Αρμ 2015.288), με αποτέλεσμα ο έκτος λόγος της έφεσης που πλήττει τη διάταξή της περί δικαστικών εξόδων να κρίνεται αλυσιτελής (ΕφΠειρ 90/2014 αδημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ», ΕφΠατρ 5/2011 ΑΧΑΝΟΜ 2012.148). Ακολούθως, πρέπει να κρατηθεί η υπόθεση και να δικαστεί από το παρόν Δικαστήριο (άρθρο 535 § 1 του ΚΠολΔ), στη συνέχεια δε, να γίνει δεκτή η αγωγή, ως εν μέρει βάσιμη και κατ’ουσίαν, και να υποχρεωθούν οι εναγόμενες : 1) Να παραλείπουν να παραβαίνουν τις εκάστοτε ισχύουσες διατάξεις περί κοινής ησυχίας, είτε οι ίδιες είτε δια των μισθωτών του καταστήματός τους, υπό την απειλή χρηματικής ποινής πενήντα (50) ευρώ και προσωπικής κράτησης ενός (1) μηνός, για κάθε ημέρα καθυστέρησης συμμόρφωσης, 2) Να αποξηλώσουν τις επιχωματώσεις στο εσωτερικό του καταστήματος και τον μανδρότοιχο εκ λιθοδομής πάχους 0,40 και ύψους 3 μ στην πλευρά της οδού ………., συνολικής επιφάνειας 39,09 τμ, στον εξωτερικό χώρο του, άλλως να επιτραπεί στους ενάγοντες να το πράξουν με δαπάνες των εναγομένων. 3) Να υποχρεωθούν να καταβάλον εις ολόκληρον σε καθέναν από τους ενάγοντες το ποσό των δυόμισυ χιλιάδων (2.500) ευρώ. Επίσης, πρέπει να διαταχθεί, κατ’άρθρο 495 § 3 εδ ε΄ του ΚΠολΔ, όπως ισχύει μετά την αντικατάστασή του με το άρθρο τρίτο του ν.4335/2015, η επιστροφή του παραβόλου που οι εκκαλούσες κατέθεσαν κατά την άσκησή της και να κατανεμηθούν τα δικαστικά έξοδα των διαδίκων αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας, μεταξύ αυτών, ανάλογα προς την έκταση της νίκης και ήττας τους, κατά τα οριζόμενα ειδικότερα στο διατακτικό (106, 176, 178 § 2, 183 και 191 § 2 του ΚΠολΔ, 63 § 2 σε συνδυασμό με παράρτημα ΙΒ στο άρθρο 166 του ν.4194/2013).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΔΙΚΑΖΕΙ αντιμωλία των διαδίκων την από 7-7-2020 (με αυξ. αριθμ. εκθ. καταθ………../16-7-2020) έφεση των εναγομένων, κατά της υπ’αριθμ. 1628/2020 οριστικής απόφασης και της συνεκκαλουμένης με αυτήν 2421/2013 μη οριστικής απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς.
ΔΕΧΕΤΑΙ αυτήν τυπικά και κατ’ουσίαν.
ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ την εκκαλουμένη.
ΔΙΑΤΑΣΣΕΙ την επιστροφή στις εκκαλούσες του παραβόλου που κατέθεσαν κατά την άσκησή της.
ΚΡΑΤΕΙ και δικάζει την από 1-3-2012 (με αυξ.αριθμ.εκθ.καταθ. …../21-3-2012) αγωγή.
ΔΕΧΕΤΑΙ εν μέρει αυτήν.
ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ τις εναγόμενες : α/ Να παραλείπουν στο μέλλον την παραβίαση, είτε οι ίδιες είτε δια των εκάστοτε μισθωτών του καταστήματός τους στο ισόγειο της κειμένης στη συμβολή της ……… και ……… πολυκατοικίας, των εκάστοτε ισχυόντων διατάξεων περί κοινής ησυχίας, β) Να αποξηλώσουν τις εσωτερικές επιχωματώσεις εντός του καταστήματος, τον μανδρότοιχο εκ λιθοδομής, πάχους 0,40 και ύψους 3 μ επί της οδού ………, συνολικής επιφάνειας 39,09 μ, στον εξωτερικό χώρο του καταστήματος, άλλως να επιτραπεί στους ενάγοντες να το πράξουν με δικές τους δαπάνες, γ) να καταβάλουν εις ολόκληρον σε καθέναν από τους ενάγοντες το ποσό των 2.500 ευρώ.
ΑΠΕΙΛΕΙ σε βάρος των εναγομένων, αναφορικά με τη διάταξη περί παραβίασης των διατάξεων περί κοινής ησυχίας, για κάθε ημέρα καθυστέρησης συμμόρφωσης, χρηματική ποινή πενήντα (50) ευρώ και προσωπική κράτηση διάρκειας ενός (1) μηνός.
ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ σε βάρος των εκκαλουσών, μέρος των δικαστικών εξόδων των εναγόντων αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας, το οποίο καθορίζει στο ποσό των εκατόν πενήντα (150) ευρώ.
Κρίθηκε, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, χωρίς να παρίστανται οι διάδικοι και οι πληρεξούσιοι δικηγόροι τους, στις 3-9-2021.
Η ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
