Διανύσαμε ήδη το δεύτερο μήνα της μέγιστης σημασίας για την Ελλάδα, δίκης για το έγκλημα της τραγικής πυρκαγιάς στο Μάτι στις 23 Ιουλίου του 2018. 21 κατηγορούμενοι πρωταγωνιστές της μεγαλύτερης εθνικής καταστροφής, εν καιρώ ειρήνης, της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας, με φρικτούς θανάτους 102 συνανθρώπων μας και βασανισμού άλλων 32. Ένα έγκλημα δυσανάλογα μεγαλύτερης σημασίας από αυτή, που νομικά του προσδόθηκε. Κάπως έτσι, με τις πάσης φύσεως νομικές και πολιτικές «ασυλίες», τη συντεχνιακή αντίληψη, τη συγκάλυψη ισχυρών και μεγαλοσχημόνων και τη μηχανική κοινωνική αποδοχή εγκληματικών τετελεσμένων, γινόμαστε θεατές σε συνεχώς και ακόμη βαρύτερα εγκλήματα, χωρίς τελειωμό, χωρίς νέμεση και χωρίς κανένα μάθημα την επόμενη ημέρα.
Συμμετέχω στη δίκη ως Δικηγόρος προς υποστήριξη της κατηγορίας και έχοντας μελετήσει τις χιλιάδες σελίδες της ποινικής δικογραφίας, ακόμη εκπλήσσομαι από το μέγεθος της ανικανότητας των πάσης φύσεως υπευθύνων, για την εκπλήρωση του υπέρτατου καθήκοντός τους, να προστατεύσουν την ανθρώπινη ζωή! Γιατί ξανασυνέβη κάτι τέτοιο, όταν μόλις 11 χρόνια πριν είχαν χαθεί πάλι 36 άνθρωποι σε μία ανάλογη καταστροφή στην Ηλεία;
Κάθε μέρα καταθέτουν χαροκαμένοι κυριολεκτικά, αυτόπτες και βαθιά πονεμένοι μάρτυρες, άνθρωποι που πέρασαν μέσα από την κόλαση της φωτιάς, του καπνού και της στάχτης, με καμένα κορμιά και λιωμένες ψυχές, που έχασαν αγαπημένους τους συγγενείς και φίλους κι αναζητούν απεγνωσμένα τη νομική και ηθική δικαίωση. Άνθρωποι που σώθηκαν, μόνοι τους, ερήμην της πολιτείας σε όλες της τις εκφάνσεις, κυριολεκτικά από τη Θεία Πρόνοια, που επιφυλάσσει για όλους μας τη δυνατότητα ανακάλυψης ενός εσωτερικού νοήματος ακόμη και των πλέον τραγικών βιωμάτων. Κυρίως αποκαλύπτοντας το πώς μέσα από τα επαναλαμβανόμενα βάσανά μας, κάποτε, θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε τη φύση της ύπαρξής μας, τη σκοπιμότητα του έργου μας, τον τρόπο επιτέλεσής του, την αναγκαία αλληλεξάρτησή μας και τη μέγιστη κοινωνικοπολιτική αρετή της υπευθυνότητας και αμοιβαιότητας.
Πολλά τα ερωτηματικά κι η απάντησή τους θα προσδιορίσει και το μέγεθος συνευθύνης των κατηγορουμένων, για τη φρίκη του θανάτου 102 συνανθρώπων μας και του ψυχοσωματικού βασανισμού άλλων 32, που σφράγισε ανεξίτηλα τις ψυχές όλων κι εξελίχτηκε μέσα σε τρεις ώρες στο μεγαλύτερο σύγχρονο όνειδος των θεσμικών μηχανισμών πολιτικής προστασίας, όλων των βαθμίδων κρατικής και αυτοδιοικητικής οργάνωσης.
Δεν μπορώ παρά να διαλογισθώ πάνω στις επαναλαμβανόμενες αναλογίες των τραυματικών μας εμπειριών, ως μελών της Ελληνικής Πολιτείας, με το δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής, που αναφέρεται στην ανάγκη ανάλωσης ενέργειας, ώστε κάθε σύστημα δηλαδή και μια κοινωνία, να παράγει το έργο, που περιγράφει τη σκοπιμότητα της ύπαρξής της, στο «αναγκαίο» κακό της απώλειας ενέργειας, που δεν συνδέεται με την παραγωγή έργου, στοιχείο που χαρακτηρίζει τα ηθικώς, πολιτικώς και πνευματικώς απαίδευτα ανθρώπινα συστήματα και στην αύξηση της εντροπίας, που περιλαμβάνει η όλη κοινωνικοπολιτική διεργασία, δηλαδή της συνεχώς και δυναμικά μεταβαλλόμενης αταξίας, που προκύπτει από την αλληλεπίδραση των στοιχείων, που συναποτελούν το κοινωνικό σύστημα, δηλαδή των ανθρώπων, με τις επιμέρους συλλογικότητές τους και τους καθιερωμένους θεσμούς. Κοινή εμπειρία και πικρό βίωμα όλων των Ελλήνων είναι ότι στα πλαίσια της ανωτέρω μεταφοράς η Ελληνική Πολιτεία έχει «τερματίσει» τη σπατάλη ενέργεια και την εντροπική συνθήκη της εσωτερικής της αταξίας!
Έφθασε όμως η ώρα, που όλοι οι θεσμικοί παράγοντες οφείλουν να μεταμορφώσουν αυτό που εκφράζει το κράτος και οι φορείς δημόσιας εξουσίας και έχει προκαλέσει τόσο θυμό και απόρριψη στους πολίτες, προς μία συνεχώς βελτιούμενη διεργασία. Υπό το βάρος μίας νέας συνειδητότητας, που αναδύεται από τις τραγικές εμπειρίες και καταστροφές του παρελθόντος, οφείλουν να εναρμονίσουν την εξίσωση και να μειώσουν την εντροπική αταξία της Ελληνικής Πολιτείας. Οφείλουν να παύσουν να παράγουν ένα έργο τόσο χαμηλής ποιότητας για τους πολίτες, να μειώσουν τη σπατάλη της ενέργειας, των πόρων και των ανθρώπων, που οφείλεται στην αύξηση της ανομίας και ανηθικότητας, να παύσουν να προωθούν εφ’ εξής σε θέσεις ευθύνης ακατάλληλα πρόσωπα, να σταματήσουν να δικαιολογούν αμοιβές αργομισθιών και πάσης φύσεως μίζες και ωφελήματα διαφθοράς και να καταστήσουν απαγορευτική κάθε συγκάλυψη και αντικοινωνική συντεχνιακή πρακτική. Θα το επιτύχουμε προωθώντας σε όλα το διαφανή έλεγχο των δημοσίων υπολόγων, υιοθετώντας και προωθώντας την ευνομία, την ηθική, πνευματική, επιστημονική και κοινωνική αριστεία και εκπαιδεύοντας το σύνολο της κοινωνίας στην συνυπευθυνότητα και αμοιβαιότητα για τον άριστο κοινό βίο!
Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά είναι η καταλληλότερη εποχή για να συμφωνήσουμε και να κάνουμε τα πρώτα μας βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση, ατομικά και όλοι μαζί, ως μία κοινωνία, ως το εν Χριστώ ΕΝ!
Κυριάκος Κόκκινος, Δικηγόρος στον Άρειο Πάγο, Συστημικός Αναλυτής CSAP, Διαμεσολαβητής, Coach, Εκπαιδευτής Ενηλίκων
