Απόφαση 107/2016 Αρείου Πάγου (πολ.): Υπαιτιότητα σε αυτοκινητικό ατύχημα – Αναίρεση απόφασης λόγω μη λήψης υπόψη από το Εφετείο απόφασης ποινικού δικαστηρίου που έκρινε την υπαιτιότητα. «Από τις διατάξεις των άρθρων 335 και 338 έως 341 του ΚΠολΔ συνάγεται ότι το δικαστήριο για να σχηματίσει τη δικανική του πεποίθηση ως προς τη βασιμότητα ή μη των προβαλλόμενων από τους διαδίκους πραγματικών γεγονότων που ασκούν ουσιώδη επιρροή
στην έκβαση της δίκης, υποχρεούται να λαμβάνει υπόψη όλα τα νόμιμα αποδεικτικά μέσα που επικαλούνται και προσκομίζουν οι διάδικοι για άμεση και έμμεση απόδειξη, χωρίς να είναι ανάγκη να γίνεται ειδική μνεία και χωριστή αξιολόγηση του καθενός από αυτά.
Βέβαια δεν αποκλείεται το Δικαστήριο της ουσίας να μνημονεύει και να εξαίρει μερικά από τα αποδεικτικά μέσα, λόγω της κατά την ελεύθερη κρίση του μεγαλύτερης σημασίας τους, αρκεί να γίνεται αδίστακτα βέβαιο από το όλο περιεχόμενο της απόφασης ότι συνεκτιμήθηκαν όλα τα αποδεικτικά μέσα που επικαλέσθηκαν και προσκόμισαν νόμιμα οι διάδικοι. Η παράβαση της υποχρέωσης αυτής ιδρύει το λόγο της αναίρεσης του άρθρου 559 αριθ. 11 περ. γ’ του ΚΠολΔ υπό την αποκλειστική προϋπόθεση ότι το πραγματικό γεγονός που επικαλείται ο διάδικος ασκεί ουσιώδη επιρροή στην έκβαση της δίκης, αφού μόνο ένα τέτοιο (ουσιώδες) γεγονός καθίσταται αντικείμενο απόδειξης (ΑΠ 1363/2008).
Με το μοναδικό λόγο αναίρεσης προσάπτεται στην προσβαλλόμενη απόφαση η πιο πάνω πλημμέλεια, διότι το Εφετείο προκειμένου να καταλήξει στο αποδεικτικό πόρισμα περί της αποκλειστικής υπαιτιότητας του ενάγοντος οδηγού της δίκυκλης μοτοσυκλέτας και ήδη αναιρεσείοντος στην πρόκληση του ένδικου ατυχήματος και στον συνεπεία αυτού τραυματισμό του δεν έλαβε υπόψη και την 1379/2010 απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Μεσολογγίου με την οποία ο προϊστάμενος των Τεχνικών Έργων και η Εργοδηγός, υπεύθυνη του Τμήματος Εκτέλεσης Έργων του εναγομένου και ήδη αναιρεσιβλήτου – νομικού προσώπου ιδιωτικού δικαίου με την Επωνυμία “Δημοτική Επιχείρηση Ύδρευσης – Αποχέτευσης … (…)” καταδικάσθηκαν, έκαστος εξ’ αυτών, σε φυλάκιση έξι (6) μηνών για την πράξη της σωματικής βλάβης από αμέλεια παρ’ υποχρέου σε βάρος του ενάγοντος – αναιρεσείοντος, την οποία είχε νόμιμα επικαλεσθεί και προσκομίσει με τις προτάσεις του στο Εφετείο, που εξέδωσε την προσβαλλόμενη απόφαση.
Από την περιλαμβανόμενη στην προσβαλλόμενη απόφαση βεβαίωση του Εφετείου, ότι στο αποδεικτικό του πόρισμα κατέληξε, αφού έλαβε υπόψη, πλην άλλων αποδεικτικών μέσων, όλα ανεξαιρέτως τα έγγραφα, που είχαν επικαλεσθεί και προσκομίσει νομίμως οι διάδικοι καθώς και “…τις ένορκες μαρτυρικές καταθέσεις, που ελήφθησαν στο πλαίσιο της οικείας ποινικής διαδικασίας και λαμβάνονται υπόψη για τη συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων…” και από το όλο περιεχόμενο της απόφασης, δεν καθίσταται αδιστάκτως βέβαιο, ότι το Εφετείο έλαβε υπόψη του και συνεκτίμησε μαζί με τις υπόλοιπες αποδείξεις και την πιο πάνω απόφαση του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου …, την οποία, ωστόσο, όφειλε να αντικρούσει λόγω της αντίθετης με την προσβαλλόμενη απόφαση κρίσης του (ΑΠ 1856/2009). Επομένως ο μοναδικός λόγος από τον αριθ. 11 περ. γ’ του άρθρου 559 ΚΠολΔ πρέπει να γίνει δεκτός ως βάσιμος κατ’ ουσία».
