Aπόφαση: 540/2023, 28o Μονομελές
Δικαστής: Γεώργιος Μουκαζής, Πρωτοδίκης Δ.Δ.
Κατά τις διατάξεις των άρθρων 101 και 115 του Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (ν. 2238/1994, Α’ 151) και του άρθρου 69 παρ. 2 του ν. 2676/1999 (Α’ 1), καθώς και της ομοίου περιεχομένου διάταξης του άρθρου 31 παρ. 1 του ν. 4321/2015 (Α’ 32) (βλ. ΔΕφΑθ 2170/2022), σε συνδυασμό με τις διατάξεις των άρθρων 1 και 26 του ν. 3190/1955 περί Εταιρειών Περιορισμένης Ευθύνης (Α’ 91), όπως ίσχυαν κατά τον κρίσιμο εν προκειμένω χρόνο, σχετικά με την καταβολή των οφειλών των ημεδαπών εταιρειών περιορισμένης ευθύνης από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, θεσπίζεται η, απλώς πρόσθετη, προσωπική και αλληλέγγυος ευθύνη προς πληρωμή των βεβαιωθέντων σε βάρος της εταιρίας φόρων ή εισφορών, αναγόμενης μόνο στο στάδιο είσπραξης και όχι εν ευρεία εννοία βεβαίωσης αυτών, των φυσικών προσώπων που είχαν την ιδιότητα του διαχειριστή Ε.Π.Ε. κατά τον χρόνο διάλυσης αυτής (βλ. ΣτΕ 2636/2018, 1623/2015, 4357/2014, 844/2012, 2711/2011 κ.ά.). Παρ’ όλα αυτά, όπως παγίως και διαχρονικώς γίνεται δεκτό, αναγκαία προϋπόθεση για τη λήψη κατά του διαχειριστή εταιρείας περιορισμένης ευθύνης οποιουδήποτε μέτρου αναγκαστικής εκτέλεσης για χρέη της εταιρείας προς το Ελληνικό Δημόσιο ή φορείς κοινωνικής ασφάλισης συνιστά η προηγούμενη έκδοση και νόμιμη κοινοποίηση προς αυτόν της ατομικής ειδοποίησης, που προβλέπεται στην παρ. 1 του άρθρου 4 του Κ.Ε.Δ.Ε. (ν.δ. 356/1974, Α΄ 90), για τις καταλογισθείσες σε βάρος της εταιρείας φορολογικές και ασφαλιστικές οφειλές, δια της οποίας και καθίσταται οφειλέτης, δεδομένου ότι σε διαφορετική περίπτωση είτε θα λαμβάνονταν σε βάρος του μέτρα αναγκαστικής εκτέλεσης χωρίς, προηγουμένως, να του έχει δοθεί η δυνατότητα να εξοφλήσει το χρέος του, είτε θα έχανε στάδιο δικονομικής προστασίας (πρβλ. ΣτΕ 2319/2018, 2267/2016 7μ., 1623/2015, 1477/2014, 844/2012, 2711/2011, 708/2008, ΔΕφΑθ 3954/2022, 3687/2022, 2749/2019, 5559/2014, ΔΕφΛαρ 114/2022, ΔΕφΠει 368/2021, ΔΕφΧαν 65/2020 κ.ά.). Εξαίρεση, ωστόσο, από τον ανωτέρω κανόνα που επιβάλλει ως αναγκαία προϋπόθεση για την έγκυρη λήψη οποιουδήποτε μέτρου αναγκαστικής εκτελέσεως κατά του οφειλέτη την προηγούμενη έκδοση και νόμιμη κοινοποίηση προς αυτόν της ατομικής ειδοποιήσεως που προβλέπεται στην παρ. 1 του άρθρου 4 του Κ.Ε.Δ.Ε., αποτελεί η περίπτωση κατά την οποία από τα οικεία πραγματικά περιστατικά συνάγεται ασφαλές τεκμήριο γνώσης από την πλευρά του οφειλέτη σχετικά με την ύπαρξη και την αιτία του χρέους αυτού (πρβλ. ΣτΕ 2267/2016 7μ., ΔΕφΠει 711/2020 κ.ά.).
Κρίση του Δικαστηρίου ότι ο ανακόπτων, σύμφωνα με όσα αναφέρονταν στα Καταστατικά της ένδικης εταιρείας έφερε την ιδιότητα του διαχειριστή τόσο κατά τον χρόνο λειτουργίας όσο και κατά τον χρόνο διάλυσης αυτής, άρα, συνέτρεχε στο πρόσωπό του η κατά νόμον πρόσθετη, προσωπική και αλληλέγγυος ευθύνη προς πληρωμή των βεβαιωθέντων σε βάρος της οφειλέτριας εταιρείας ένδικων ασφαλιστικών εισφορών, απορριπτομένων ως αβάσιμων των αντίθετων ισχυρισμών του. Σημειώνεται ότι είναι νομικώς αδιάφορο εάν αυτός ασκούσε και εν τοις πράγμασι πράξεις διαχείρισης, όλα δε όσα σχετικώς προβάλλονται είναι απορριπτέα ως αλυσιτελή (βλ. ΔΕφΠει 1418/2022 σκ. 11)
Κρίση του Δικαστηρίου ότι παρόλο που ουδέν αποδεικτικό μέσο προσκόμισε το καθ’ ου η ανακοπή περί προηγούμενης την ένδικων πράξεων κοινοποίησης ατομικής ειδοποίησης στον ανακόπτοντα, ως όφειλε εκ της φύσης της ευθύνης του τελευταίου ως πρόσθετης, και ότι, παρ’ όλα αυτά, από τις επισπευσθείσες κατά το παρελθόν πράξεις αναγκαστικής εκτέλεσης, όταν ο ανακόπτων έφερε την ιδιότητα του διαχειριστή της οφειλέτριας εταιρείας, ήτοι από το έτος 1994 έως το έτος 2007, προέκυπτε η προηγούμενη γνώση του για την ύπαρξη οφειλών της εταιρείας προερχόμενων μόνο από συγκεκριμένες Π.Ε.Ε., Π.Ε.Π.Α.Ε. και Π.Ε.Π.Τ., και των αντίστοιχων ταμειακών βεβαιώσεων. Συνεπώς, μη νομίμως το καθ’ ου επίσπευσε ορισμένες από τις προσβαλλόμενες πράξεις αναγκαστικής εκτέλεσης, κατά το μέρος που αφορούν στον ανακόπτοντα, την οικεία ατομική ειδοποίηση, κατά το μέρος που αφορά στις εν λόγω ταμειακές βεβαιώσεις και τα προσβαλλόμενα κατασχετήρια έγγραφα εις χείρας τρίτων, κατά το μέρος που αφορούν στις ως άνω ταμειακές βεβαιώσεις, χωρίς την προηγούμενη κοινοποίηση στον ανακόπτοντα της οικείας ατομικής ειδοποίησης, αυτές δε πρέπει να ακυρωθούν, κατ’ αποδοχή ως εν μέρει βάσιμων των σχετικώς προβαλλόμενων λόγων του ανακόπτοντος.
