Ευθύνη Δημοσίου και ν.π.δ.δ. κατ΄ άρθρα 105 και 106 του ΕισΝΑΚ. – Άσκηση αναγνωριστικής αγωγής από τους εκκαλούντες με αίτημα να αναγνωρισθεί η υποχρέωση καταβολής: α. αποζημίωσης για αποθετική ζημία (απώλεια μισθωμάτων), β. χρηματικής ικανοποίησης για ηθική βλάβη και γ. μηνιαίας μελλοντικής αξίωσης για απροσδιόριστο χρόνο λόγω της ζημίας που υπέστησαν και θα συνέχιζαν, κατά τους ισχυρισμούς τους, να υφίστανται εξαιτίας της παράνομης, κατ’ αυτούς, δέσμευσης ακίνητης περιουσίας τους στην πόλη της Κατερίνης, για πολεοδομικούς λόγους. Απόρριψη της αγωγής λόγω παραγραφής κατ’ εφαρμογή των διατάξεων του άρθρου 93 του ν. 2362/1995 (Κώδικας Δημοσίου Λογιστικού) και του αιτήματος για χρηματική ικανοποίηση λόγω επιδίκασης σ’ αυτούς από το ΕΔΔΑ του ποσού των 15.000 ευρώ για ηθική βλάβη για τη ζημία που είχαν υποστεί μέχρι το έτος 2007 από τη μη συμμόρφωση της Διοίκησης σε ακυρωτική απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης και, κατά συνεκδοχή, από την μη αποδέσμευση της περιουσίας τους και την στέρηση της χρήσης της επί 38 έτη.
– Άσκηση έφεσης και απόρριψή της με την 1694/2011 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης, με την αιτιολογία ότι η προκείμενη διαφορά υπαγόταν στη δικαιοδοσία των πολιτικών δικαστηρίων. Αναίρεση της απόφασης αυτής με την 1822/2018 απόφαση του ΣτΕ και παραπομπή της υπόθεσης στο Διοικητικό Εφετείο Θεσσαλονίκης.
– Με την ως άνω απόφαση, που εκδόθηκε μετά την παραπεμπτική απόφαση του ΣτΕ, απορρίφθηκε η έφεση στο σύνολό της και ειδικότερα οι ακόλουθοι λόγοι και ισχυρισμοί:
α. ότι οι αξιώσεις των εκκαλούντων προέρχονται από το ατομικό δικαίωμα της ιδιοκτησίας και του σεβασμού της περιουσίας και υπόκεινται στην 20ετή παραγραφή του άρθρου 249 του ΑΚ και της ειδικής διάταξης του άρθρου 937 αυτού και, επικουρικά στην 5ετή παραγραφή της γενικής διάταξης του τελευταίου άρθρου.
β. ότι οι αξιώσεις τους προέρχονται από υλικές πράξεις και παραλείψεις, οι οποίες είναι μακροχρόνιες και συνεχείς και όχι στιγμιαίες.
γ. ότι οι εφαρμοσθείσες από το πρωτόδικο δικαστήριο διατάξεις του Κώδικα Δημοσίου Λογιστικού και ειδικά ως προς τη σκέψη της παραγραφής όχι μόνο των γεγενημένων αλλά και κάθε μελλοντικής τους αξίωσης, σε συνδυασμό και με τη σκέψη ότι γεννήθηκαν άπαξ και δεν αναγεννώνται διαρκώς αντίκεινται στα άρθρα 2 παρ. 1, 5 παρ. 1, 17 παρ. 2, 20 παρ. 1 και 25 παρ. 1 του Συντάγματος, κατά το μέρος που προβλέπουν πενταετή παραγραφή.
δ. ότι οι διατάξεις του άρθρου 107 παρ. 1 του ν. 2362/1995 παραβιάζουν την συνταγματική αρχή της αναλογικότητας.
ε. ότι σύμφωνα με τη νομολογία του ΕΔΔΑ, η επί μακρόν δέσμευση της ιδιοκτησίας και η απαγόρευση της επωφελούς χρήσης της παραβιάζει το άρθρο 1 παρ. 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ, καθώς συνιστά εν τοις πράγμασι απαλλοτρίωση της ιδιοκτησίας και όφειλε το πρωτοβάθμιο δικαστήριο να εφαρμόσει, πέραν και ανεξαρτήτως των διατάξεων των άρθρων 105 και 106 ΕισΝΑΚ, αυτοτελώς τις ως άνω ουσιαστικές διατάξεις, όπως αυθεντικά ερμηνεύονται από το ΕΔΔΑ, κατά τις οποίες δεν χωρεί παραγραφή.
στ. ότι τόσο το δικαίωμά τους για αποζημίωση της στέρησης της χρήσης της ιδιοκτησίας τους όσο και η μη παραγραφή του για όσο χρόνο διαρκεί η δέσμευσή του θεμελιώνεται αυτοτελώς στις διατάξεις της ΕΣΔΑ, και
ζ. ότι οι λόγοι που επικαλούνταν δεν επέφεραν διακοπή της παραγραφής γιατί δεν περιλαμβάνονται στους λόγους διακοπής που περιοριστικά αναφέρονται στο άρθρο 93 του ν. 2362/1995.
