Η υπό κρίση προσφυγή στρέφεται κατά προστίμων του άρθρου 54Ε παρ. 1 περ. β΄ του ν. 4174/2013 για την αποδοθείσα στον προσφεύγοντα παράβαση της μη προσκόμισης, μετά από πρόσκληση της φορολογικής Αρχής, των φορολογικών ηλεκτρονικών μηχανισμών (ΦΗΜ) και των φορολογικών μνημών και αρχείων που δημιουργούν οι ΦΗΜ, καθώς και κατά προστίμου για την αποδοθείσα στον προσφεύγοντα παράβαση της μη υποβολής δήλωσης πληροφοριακού χαρακτήρα (αλλαγή έδρας της επιχείρησης). Ενόψει της αρχής της οικονομίας της δίκης και δεδομένου ότι, αφενός, η δεύτερη παράβαση διαπιστώθηκε επ’ ευκαιρία του ίδιου ελέγχου και, αφετέρου, ότι δεν προβάλλεται αυτοτελής λόγος κατά της πράξης αυτής, δεν πρέπει να διαταχθεί χωρισμός του δικογράφου, αν και οι ως άνω πράξεις δεν είναι συναφείς (Άρθρο 122 παρ.2 ΚΔΔ). Αν και τα ζητηθέντα αρχεία αφορούν προγενέστερα φορολογικά έτη, οι αποδιδόμενες παραβάσεις τελέστηκαν με την άρνηση του προσφεύγοντος ν’ ανταποκριθεί στο αίτημα της φορολογικής Αρχής για προσκόμιση των ως άνω πληροφοριών και στοιχείων, ήτοι μετά την προσθήκη του άρθρου 54Ε του ν. 4174/2013 με το άρθρο 101 του ν. 4714/2020, με αποτέλεσμα να μην παραβιάζεται το άρθρο 7 της ΕΣΔΑ και το άρθρο 78 παρ. 2 του Συντάγματος. Το Δικαστήριο, λαμβάνοντας υπόψη ότι από την αιτιολογική έκθεση του ν. 4864/2021, με την οποία τροποποιήθηκε η εφαρμοστέα διάταξη και θεσπίστηκαν ανώτατα όρια στα πρόστιμα, δεν προκύπτει ότι ο εξορθολογισμός των επίμαχων προστίμων είτε συνδέεται αναπόσπαστα με τη θέσπιση νέου, ουσιωδώς διαφορετικού κανονιστικού πλαισίου φορολογίας, είτε θεσπίζει καθεστώς μη συγκρίσιμο με την προηγούμενη μορφή του άρθρου, ώστε αιτιολογημένα να καταλαμβάνει μόνο τις υποθέσεις για τις οποίες μέχρι τις 29.11.2021 δεν έχουν εκδοθεί οριστικές πράξεις επιβολής προστίμου, κρίνει ότι στην προκείμενη περίπτωση έχει έδαφος εφαρμογής η αρχή της αναδρομικής εφαρμογής της ηπιότερης κύρωσης. Εξάλλου, η αναδρομική εφαρμογή της σχετικής διάταξης με τις τροποποιήσεις του άρθρου 90 του ν. 4864/2021, είναι σύμφωνη και με την αρχή της αναλογικότητας, λαμβάνοντας υπόψη ότι, τα ένδικα πρόστιμα, στα οποία πλέον θεσπίστηκαν ανώτατα όρια, επιβάλλονται με ένα αντικειμενικό σύστημα υπολογισμού που συνεκτιμά το οικονομικό μέγεθός της ελεγχόμενης οντότητας (με σταθερό συντελεστή επί των δηλωθέντων εσόδων της) και τις λογιστικές υποχρεώσεις της (συνεκτίμηση της κατηγορίας των τηρουμένων από αυτήν βιβλίων) και δεν υπερακοντίζει τον επιδιωκόμενο σκοπό, που συνίσταται στην αποτροπή της μη καταχώρισης των παραστατικών πωλήσεων που εκδίδονται με τη χρήση ΦΗΜ στα λογιστικά βιβλία των υπόχρεων, η οποία τελείται από πλήθος οντοτήτων που δηλώνουν προσχηματικά απώλεια των ζητηθέντων αρχείων που παράγουν οι ΦΗΜ. Δέχεται εν μέρει την προσφυγή.
