Περίληψη
– Κατά την έννοια του άρθρου 34 παρ. 2 του ν. 4315/2014, ερμηνευόμενου υπό το πρίσμα των άρθρων 17 και 24 του Συντάγματος, για την υπαγωγή στις διατάξεις του ν. 4178/2013 κατασκευών επί ακινήτου στο οποίο υφίσταται εξ αδιαιρέτου συγκυριότητα, πέραν των προβλεπομένων σε αυτό προϋποθέσεων, εξακολουθεί, σε κάθε περίπτωση, να απαιτείται συμφωνία όλων των συγκυριών ή έστω η ανοχή τους, η οποία, ωστόσο, αρκεί να συνάγεται από τα υποβαλλόμενα έγγραφα και στοιχεία, ενώ, αντιθέτως, αποκλείεται η υπαγωγή στις ως άνω διατάξεις όταν από τα ως άνω στοιχεία προκύπτει εκπεφρασμένη αντίθετη βούληση κάποιου εκ των συνιδιοκτητών. Αντίθετη εκδοχή θα συνιστούσε παραβίαση τόσο του συνταγματικού δικαιώματος της ιδιοκτησίας και των εξ αυτού εκπορευόμενων εξουσιών του συγκυρίου που δεν επιθυμεί την υπαγωγή του αυθαιρέτου στις διατάξεις του ν. 4178/2013, όσο και της συνταγματικής επιταγής για πολεοδομική διαμόρφωση της χώρας με βάση ορθολογικό σχεδίασμα, υπαγορευόμενο από πολεοδομικά κριτήρια, η οποία επιβάλλει την στενή ερμηνεία των διατάξεων που επιτρέπουν, κατ’ εξαίρεση, την διατήρηση κατασκευών ανεγερθεισών χωρίς νόμιμη άδεια.
Η κρίση της εκκαλουμένης σύμφωνα με την οποία «το άρθρο 34 παρ. 2 του ν. 4315/2014 … παρείχε πλέον τη δυνατότητα σε συγκυρίους ακινήτου, εκτός σχεδίου, επιφανείας άνω των 4.000 τ.μ. οποιουδήποτε ποσοστού δικαιώματος κυριότητας, να υπαχθούν υπό προϋποθέσεις στις διατάξεις του ν. 4178/2013, χωρίς τη συναίνεση των λοιπών συνιδιοκτητών» δεν είναι νόμιμη. Τούτο δε διότι από τα προσκομισθέντα στοιχεία όχι μόνον δεν προκύπτει κατ’ ανοχή του εκκαλούντος αλλά αντιθέτως υπήρξε σαφής η αντίθεσή του στις επίμαχες πράξεις του αντιδίκου του. Συνεπώς, για το λόγο αυτό, βασίμως προβαλλόμενη, η κρινόμενη έφεση πρέπει να γίνει δεκτή, να εξαφανιστεί η εκκαλουμένη απόφαση ως προς την αντίστοιχη χρίση της και να εξεταστεί κατά το μέρος αυτό η σχετική αίτηση ακυρώσεως.
Εν προκειμένω, υπήρχαν έγγραφα και στοιχεία που αποδείκνυαν την εκπεφρασμένη αντίθεση του αιτούντος/εκκαλούντος σχετικά με την υπαγωγή των επίμαχων αυθαίρετων κατασκευών του εφεσιβλήτου στις διατάξεις του ν. 4178/2013. Συγκεκριμένα, την περίοδο 2010-2014 ο αιτών/εκκαλών με εξώδικες προσκλήσεις (από 31.8.2010, 29.4.2013 και 5.2.2014) είχε ζητήσει την απομάκρυνση των επίμαχων κατασκευών. Στη συνέχεια, με αγωγή (από 11.3.2014) είχε ζητήσει να του επιτραπεί η κατεδάφιση του αυθαιρέτου κτίσματος και να του καταβληθεί σχετική αποζημίωση, ενώ με καταγγελία του (από 17.6.2014) στον Δήμο Ηγουμενίτσας είχε ζητήσει την ανάκληση προηγούμενης (από 25.2.2014) δήλωσης εντάξεως του αυθαιρέτου στον ν. 4178/2013. Συνεπώς, ενόψει και των προεκτεθέντων περί της έννοιας των διατάξεων του άρθρου 34 παρ. 1 του ν. 4315/2014, όπως αυτό ίσχυε εν προκειμένω, δεν συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις για την υπαγωγή των επίμαχων αυθαιρέτων κατασκευών εντός του κοινού ακινήτου στις διατάξεις του ν. 4178/2013, η δε προσβαλλόμενη 6/8/31.10.2016 απόφαση (πρακτικό 5ης Συνεδρίασης/ 6ο θέμα) απόφαση του ΣΥΠΟΘΑ Π.Ε. Θεσπρωτίας, με την οποία κρίθηκαν τα αντίθετα, είναι, για το λόγο αυτό, ακυρωτέα, όπως βασίμως προβάλλεται από τον αιτούντα, παρελκούσης ως αλυσιτελούς της εξετάσεως των λοιπών προβαλλόμενων λόγων ακυρώσεως.
Πρόεδρος: Μ. Γκορτζολίδου
Εισηγητής: Μ. Μπαμπίλη
