Η απόφαση του Μονομελούς Εφετείου Δωδεκανήσου, που έκρινε ότι παρατύπως εταιρεία διαχείρισης δανείων επιχείρησε πλειστηριασμό προνομιακού ακινήτου στη Ρόδο.
“Μπλόκο” σε πλειστηριασμό ακινήτου με το Μονομελές Εφετείο Δωδεκανήσου να αποδέχεται την προσφυγή και να ορίζει την ακυρότητα της σύμβασης διαχείρισης από τα λεγόμενα funds, παγώνοντας τον πλειστηριασμό προνομιακού ακινήτου.
Με απόφασή του το Μονομελές Εφετείο Δωδεκανήσου δέχτηκε ότι πάσχει ακυρότητας σύμβαση διαχείρισης με βάση την οποία επιχείρησε συγκεκριμένη εταιρεία διαχείριση να εκποιήσει σε πλειστηριασμό προνομιακό ακίνητο στην Ρόδο.
Ωστόσο, σύμφωνα με την δικαστική απόφαση – όπως αναφέρει το www.dimokratiki,gr – κρίθηκε ότι δεν τηρήθηκε ο ελάχιστος ουσιώδης συστατικός τύπος της σύμβασης σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 4351/2015 και ειδικότερα διότι στη σύμβαση δεν αναφέρονται οι προς διαχείριση απαιτήσεις και το στάδιο μη εξυπηρέτησης της κάθε σύμβασης και δεν γίνεται ευθέως αναφορά στις απαιτήσεις που μεταβιβάσθηκαν.
“Μπλόκο” σε πλειστηριασμό ακινήτου: «Οι ακυρότητες της σύμβασης αναφέρονται και στις λοιπές δανειακές συμβάσεις άλλων δανειοληπτών»
Όπως σημειώνεται η απόφαση αυτή είναι από τις ελάχιστες που έχουν εκδοθεί με την παραδοχή αυτής της ακυρότητας των συμβάσεων διαχείρισης και ουσιαστικά το δικαστήριο δεχόμενο την ακυρότητα της σύμβασης διαχείρισης, αφαιρεί από την εταιρεία διαχείρισης το δικαίωμα να ενεργήσει για την είσπραξη της απαίτησης.
Στην πράξη αυτό μπορεί να οδηγήσει και σε άλλες προσφυγές ακυρότητας για δανειακές συμβάσεις άλλων δανειοληπτών που έχουν μεταβιβασθεί στην εταιρεία διαχείρισης, οπότε «η εταιρεία διαχείρισης βρίσκεται αντιμέτωπη με μια απόφαση που δέχεται ότι είναι άκυρη στο σύνολό της η σύμβαση, όχι μόνο για την απαίτηση αυτή για την οποία επιχείρησε πλειστηριασμό, αλλά για όλες τις απαιτήσεις που της μεταβιβάσθηκαν με την εν λόγω σύμβαση που εξέτασε το δικαστήριο».
Η απόφαση του Δικαστηρίου
Το σκεπτικό της υπόθεσης στην οποία οδηγήθηκε στην προηγούμενη απόφαση το δικαστήριο έχει ως εξής:
«Από την περίληψη της σύμβασης που η αντίδικος επιδίδει σε αντίστοιχες περιπτώσεις αποδεικνύεται (ευθέως) ότι δεν αναφέρονται στη σύμβαση διαχείρισης οι προς διαχείριση απαιτήσεις και το τυχόν στάδιο μη εξυπηρέτησης κάθε απαίτησης το οποίο θα έπρεπε να αναφέρεται στο χωρίο της περίληψής «στ. λοιποί ουσιώδεις όροι», αν στη σύμβαση περιλαμβανόταν κατάλογος.
Η ως άνω παράλειψη συνιστά μη τήρηση του νόμιμου συστατικού τύπου ως προς το ουσιώδες ελάχιστο -περιεχόμενο της σύμβασης διαχείρισης, για την οποία τυγχάνει ευθείας εφαρμογής τα άρθρο 2 ν. 4354/2015, η παρ. 2 του οποίου ορίζει ότι η σύμβαση ανάθεσης διαχείρισης προς τις ΕΔΑΔΠ (Εταιρείες Διαχείρισης Απαιτήσεων από Δάνεια και Πιστώσεις) υπόκειται σε συστατικό έγγραφο τύπο και περιλαμβάνει, κατ ελάχιστο περιεχόμενο: (α) τις προς διαχείριση απαιτήσεις και το τυχόν στάδιο μη εξυπηρέτησης κάθε απαίτησης (β) τις πράξεις της διαχείρισης και (γ) την καταβλητέα αμοιβή διαχείρισης».
Την υπόθεση χειρίστηκε ο δικηγόρος κ. Στέργιος Λεβέντης.
