ΔΠΚΑΛ Α302/2023 (Μονομελές)
Με το άρθρο 75 του ν. 3463/2006 θεσπίζεται αποκλειστική αρμοδιότητα των Δήμων για τη διοίκηση των τοπικών υποθέσεων, στην αρμοδιότητα δε αυτών ανήκουν, μεταξύ άλλων, η κατασκευή, συντήρηση και λειτουργία έργων δημοτικής οδοποιίας καθώς και η λήψη μέτρων για την απρόσκοπτη και ασφαλή πρόσβαση στους κοινόχρηστους χώρους. Περαιτέρω, κατά τις διατάξεις των άρθρων 144 και 145 του Κ.Δ.Δ. ο διάδικος φέρει το δικονομικό βάρος να αποδείξει τα πραγματικά περιστατικά στα οποία στηρίζονται οι ισχυρισμοί του, διαφορετικά αυτοί απορρίπτονται ως αναπόδεικτοι. Συνεπώς, ο ενάγων φέρει το βάρος να αποδείξει ότι συνέβη πράγματι το ζημιογόνο γεγονός, ότι υπέστη τη ζημία που επικαλείται, το ακριβές μέγεθός της, καθώς και τον αιτιώδη σύνδεσμο μεταξύ ζημιογόνου γεγονότος και της συγκεκριμένης ζημίας του. Εν προκειμένω από το σύνολο των ιατρικών εγγράφων, που προσκομίζει η ενάγουσα αποδεικνύεται ο τραυματισμός της κατά τον αναφερόμενο στην αγωγή χρόνο, ήτοι η κάκωση γονάτων άμφω, πλην όμως σε αυτά δεν γίνεται καμία αναφορά στα αίτια και τις συνθήκες, που τον προκάλεσαν. Περαιτέρω, δεν προσκομίστηκε κάποιο δημόσιο έγγραφο (όπως, ενδεικτικά, έκθεση ή βεβαίωση αστυνομικού οργάνου, απόσπασμα του δελτίου συμβάντων του οικείου αστυνομικού τμήματος, βεβαίωση τυχόν κλήσης προς το Ε.Κ.Α.Β. για διακομιδή στο νοσοκομείο), από το οποίο να αποδεικνύεται, ότι ο ανωτέρω τραυματισμός έλαβε πράγματι χώρα στον αναφερόμενο στην αγωγή τόπο και στο οποίο (έγγραφο) να βεβαιώνονται, κατόπιν επιτόπιας και επίκαιρης έρευνας από τα αρμόδια όργανα, οι εν γένει συνθήκες του ατυχήματος. Το Δικαστήριο κρίνει ότι η ενάγουσα, η οποία φέρει το σχετικό βάρος απόδειξης, κατ’ άρθρο 145 παρ. 1 του Κ.Δ.Δ., δεν απέδειξε την πραγματική βάση της αγωγής της και, ειδικότερα, ότι ο περιγραφόμενος στην αγωγή τραυματισμός της οφείλεται σε πτώση αυτής επί του πεζοδρόμου της οδού Ιατροπούλου, στο ύψος της οδού Σιδηροδρομικού Σταθμού, προκληθείσης από την ύπαρξη εμποδίου, ήτοι σπασμένης πλάκας, η οποία προεξείχε περίπου 4 εκατοστά από το ύψος του πεζοδρόμου, εξαιτίας της οποίας έχασε την ισορροπία της. Δεν αρκούν δε για την απόδειξη των παραπάνω πραγματικών περιστατικών οι προερχόμενες από φιλικά πρόσωπα της ενάγουσας μαρτυρικές καταθέσεις, που περιέχονται στην προσκομιζόμενη ένορκη κατάθεση ενώπιον του Συμβολαιογράφου Καλαμάτας δεδομένου ότι δεν επρόκειτο για καταθέσεις, που ελήφθησαν από αυτόπτες μάρτυρες, η δε ένορκη κατάθεση του συζύγου της ενάγουσας, παρότι λήφθηκε με νομότυπη κλήση του εναγομένου, κατ’ άρθρο 185 Κ.Δ.Δ., ωστόσο, δεν λαμβάνεται υπόψη, ως ληφθείσα από αποκλειόμενο μάρτυρα κατά το άρθρο 183 παρ. 1 περ. γ’ του Κ.Δ.Δ.. Ομοίως, δεν αποτελεί απόδειξη των συνθηκών και αιτίων του ενδίκου ατυχήματος το δημοσίευμα στην ιστοσελίδα της εφημερίδας “tharrosnews.gr” και δεν συνιστά αυτό επαρκές αποδεικτικό της πραγματικής βάσης της ένδικης αγωγής στοιχείο, διότι δεν συνεπικουρείται από τα ανωτέρω ελλείποντα αποδεικτικά στοιχεία-δημόσια έγγραφα, ενώ οι συνοδεύουσες το άρθρο αυτό τρεις φωτογραφίες, στις οποίες απεικονίζονται δύο πλάκες πεζοδρομίου φέρουσες ρωγμές, η μία δε εκ των οποίων εξέχει κατά ορισμένα εκατοστά πάνω από το έδαφος δεν έχουν κανένα διακριτικό γνώρισμα, από το οποίο να δύναται να συναχθεί το ακριβές σημείο, στο οποίο αυτές βρίσκονται, ενώ δεν προσκομίζεται κανένα άλλο στοιχείο αποδεικτικό του ισχυρισμού της ενάγουσας, ότι οι εν λόγω φωτογραφίες απεικονίζουν το συγκεκριμένο σημείο του πεζοδρόμου, όπου έλαβε χώρα ο αναφερόμενος στην αγωγή τραυματισμός της. Η ενάγουσα δεν απέδειξε, έχουσα το σχετικό δικονομικό βάρος, κατ’ άρθρο 145 παρ. 1 του Κ.Δ.Δ., την πραγματική βάση της αγωγής της, ήτοι ότι ο τραυματισμός της και η συνεπεία αυτού επικαλούμενη με την κρινόμενη αγωγή περιουσιακή ζημία και ηθική βλάβη της προκλήθηκαν από πτώση της επί του πεζοδρόμου στην οδό Ιατροπούλου και στο ύψος της οδού Σιδηροδρομικού Σταθμού στην Καλαμάτα, λόγω της αναφερόμενης στην κρινόμενη αγωγή κακοτεχνίας του επίμαχου τμήματος του πεζοδρόμου και της παράλειψης των οργάνων του εναγόμενου Δήμου να το συντηρήσουν και να το επισκευάσουν. Δεν στοιχειοθετείται, κατ’ άρθρα 105 και 106 του Εισ.Ν.Α.Κ. και 932 του Α.Κ., ευθύνη του εναγόμενου Δήμου προς αποζημίωση και χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης. Απορρίπτει την αγωγή.
