Με την απόφαση αυτή κρίθηκε ότι η παράλειψη των οργάνων του εναγόμενου Δήμου να λάβουν τα αναγκαία μέτρα συντήρησης και επισκευής του οδοστρώματος στο σημείο του ένδικου συμβάντος ή, έστω, να τοποθετήσουν, λόγω της ύπαρξης της επίμαχης λακκούβας, προειδοποιητική σήμανση για την αποφυγή ατυχημάτων, τελεί σε αιτιώδη συνάφεια με τη ζημία που προκλήθηκε στο όχημα της ενάγουσας, η πτώση δε στην εν λόγω λακκούβα είναι, αφ’ εαυτής, ικανή και πρόσφορη να προκαλέσει σε όχημα τις υλικές ζημίες που προβάλλει η ενάγουσα ότι υπέστη το αυτοκίνητό της, το δε τμήμα του αυτοκινήτου της (εμπρόσθιο δεξιά και δεξιός τροχός), όπου ισχυρίζεται η ίδια και αναφέρεται στο δελτίο οδικού τροχαίου ατυχήματος ότι υπέστη φθορά είναι εκείνο στο οποίο πράγματι ήταν εύλογο και αναμενόμενο να προκληθούν υλικές ζημίες, κατά τη λογική και την κοινή πείρα, καθώς και πέριξ αυτού, ήτοι στον προφυλακτήρα. Κρίθηκε δε ότι στοιχειοθετείται αδικοπρακτική ευθύνη, βάσει των άρθρων 105 και 106 του Εισ.Ν.Α.Κ., του εναγόμενου Δήμου έναντι της ενάγουσας, ως ιδιοκτήτριας και οδηγού του επίδικου αυτοκινήτου και γεννάται αντίστοιχη αξίωση τούτης (ενάγουσας) προς αποζημίωσή της, καθώς και αντίστοιχη και ανάλογη ηθική βλάβη έναντι της ταλαιπωρίας στην οποία υποβλήθηκε η ενάγουσα εξαιτίας του επίδικου ατυχήματος.
