Κατά γενική αρχή του δικονομικού δικαίου, η νομιμότητα διαδικαστικής πράξης, όπως το παραδεκτό της άσκησης ενδίκου βοηθήματος, κρίνεται βάσει του δικονομικού κανόνα που ισχύει κατά τον χρόνο κατά τον οποίο η πράξη αυτή επιχειρείται, εκτός αν άλλως ορίζεται με ειδικές διατάξεις (ΣτΕ 904/2020, 2460/2021 κ.ά.). Εξάλλου, η δίκη προσδιορίζεται με το αρχικό δικόγραφο και δεν δύναται παραδεκτώς να διευρυνθεί ως προς το υποκείμενο και το αντικείμενό της με πρόσθετους λόγους, πολλώ δε μάλλον με υπόμνημα (ΣτΕ 126/2019 κ.ά.).
Στο δικόγραφο της κρινόμενης αγωγής, από το οποίο προσδιορίζεται το πρόσωπο κατά του οποίου ασκείται η αγωγή, ως εναγόμενο αναγράφεται το ΓΕΝΙΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ, το οποίο όμως, στερείτο νομικής προσωπικότητας κατά τον κρίσιμο εν προκειμένω χρόνο άσκησης της αγωγής (6-10-2014). Και τούτο διότι ήδη, από 1.1.2013, σύμφωνα με το άρθρο 2 παρ. 1 του ν. 4052/2012 και τις διατάξεις της Υ4α/οικ.123900/31-12-2012 ΚΥΑ, λειτουργούσε το αυτοτελές και ενιαίο ν.π.δ.δ. «Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Έβρου», στο οποίο το ευρισκόμενο υπό καθεστώς διασύνδεσης «Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης» είχε συγχωνευτεί και πάψει πλέον να υφίσταται ως αυτοτελές νομικό πρόσωπο, αποτελώντας αποκεντρωμένη υπηρεσιακή μονάδα του ως άνω συσταθέντος ενιαίου ν.π.δ.δ. «Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Έβρου». Συνεπώς, η κρινόμενη αγωγή, με την οποία οι ενάγοντες στρέφονται μόνο κατά του «Γενικού Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης», που, κατά τα προαναφερόμενα, στερείτο νομικής προσωπικότητας και ως εκ τούτου ικανότητας δικαίου, είναι απορριπτέα ως απαράδεκτη. Άλλωστε, τυχόν απόφαση που εκδοθεί σε δίκη εναντίον ανύπαρκτου νομικού προσώπου χαρακτηρίζεται ως ανύπαρκτη (πρβλ. ΑΠ 948/2020, 147/2006).
