Αριθμός Απόφασης: Α89/2025
Τμήμα: 4ο Τριμελές
Πρόεδρος: Ν. Σεκλός, Πρόεδρος Πρωτοδικών Δ.Δ.
Εισηγήτρια: Σ. Γκιόση, Πρωτοδίκης Δ.Δ.
Αγωγή άρθρων 105 και 106 ΕισΝΑΚ – Οι ενάγοντες ζητούν να αναγνωριστεί η υποχρέωση του εναγομένου Δήμου, να καταβάλει σε αυτούς τα αναφερόμενα στην αγωγή ποσά, ως χρηματική ικανοποίηση, λόγω ψυχικής οδύνης που υπέστησαν από τον θάνατο του ανήλικου υιού, αδελφού και εγγονού τους, εξαιτίας παράνομων παραλείψεων των οργάνων του αντιδίκου τους – Ο Δήμος οφείλει να μεριμνά ώστε κάθε Μονάδα Φροντίδας Προσχολικής Αγωγής και Διαπαιδαγώγησης (ΜΦΠΑΔ) να λειτουργεί κατόπιν χορήγησης σχετικής άδειας με ασφάλεια για τα πρόσωπα που περιθάλπει, έχει δε υποχρέωση να εντέλλεται, δια των οργάνων του, τη σφράγιση αυτής σε περίπτωση που δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις της νόμιμης λειτουργίας της. Στην περίπτωση που διαπιστωθεί ότι ΜΦΠΑΔ λειτουργεί άνευ αδείας, απαιτείται η έκδοση από τα αρμόδια όργανα του οικείου Δήμου απόφασης σφράγισης της εν λόγω Μονάδας, ώστε να διακοπεί για το μέλλον η παράνομη λειτουργία της και να διασφαλιστεί κατά τούτο η σωματική ακεραιότητα των περιθαλπόμενων βρεφών και νηπίων, ήτοι για την εξασφάλιση ύψιστου σκοπού δημοσίου συμφέροντος – Εν προκειμένω, ο ανήλικος υπέστη, εντός ιδιωτικού βρεφονηπιακού σταθμού, ανακοπή «λόγω υποψίας εισρόφησης ξένου σώματος» και αφού μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο, όπου και νοσηλεύθηκε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, εντέλει, κατέληξε. Αίτημα για τη χορήγηση άδειας ίδρυσης και λειτουργίας της Μονάδας είχε απορριφθεί αρχικά, με Πρακτικά της Επιτροπής Εξέτασης Καταλληλότητας Ακινήτων του εναγομένου Δήμου, λόγω μη προέγκρισης, από πλευράς λειτουργικότητας, των χώρων του ακινήτου, ικανοποιήθηκε δε το αίτημα αυτό μετά το ένδικο συμβάν και δη μετά τον επελθόντα θάνατο – Το Δικαστήριο κρίνει, κατά πλειοψηφία, ότι στην προκείμενη περίπτωση, η παράνομη παράλειψη των οργάνων του εναγομένου να άρουν την κατάσταση που δημιουργήθηκε από την παράνομη λειτουργία της ΜΦΠΑΔ και, ακολούθως, να εκδώσουν απόφαση περί σφράγισής της, εκδηλούμενη επί μακρώ πριν την επέλευση του θανάτου, μπορεί αντικειμενικώς κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων να οδηγήσει στο επιζήμιο αποτέλεσμα της προσβολής της υγείας και της σωματικής ακεραιότητας τρίτου προσώπου, και, συνεπώς, ήταν, στη συγκεκριμένη περίπτωση, γενικά και αφηρημένα λαμβανόμενη και ανεξαρτήτως των συγκεκριμένων πραγματικών περιστατικών, ικανή και πρόσφορη να επιφέρει στους ενάγοντες τη ζημία, την αποκατάσταση της οποίας επιδιώκουν με την ένδικη αγωγή τους (βλ. ΣτΕ 1500/2022, πρβλ. ΣτΕ 1415/2015, 3124/2011, πρβλ. ΣτΕ 721/2023, βλ. ΔΕφΠειρ 414/2024, ΔΕφΑθ 1985/2024, 320/2022). Και τούτο, ανεξαρτήτως της τυχόν ύπαρξης παράλληλης ευθύνης και άλλων προσώπων (όπως των υπευθύνων του βρεφονηπιακού σταθμού), η οποία, πάντως, δεν αναιρεί την αποζημιωτική ευθύνη του εναγομένου – Μειοψήφησε ο Πρόεδρος του Τμήματος, ο οποίος διατύπωσε τη γνώμη ότι η αιτιώδης συνάφεια μεταξύ της παρανομίας των οργάνων του εναγομένου και του ζημιογόνου γεγονότος διεκόπη από τη μεσολάβηση των ενεργειών του προσωπικού του βρεφονηπιακού σταθμού – Δέχεται εν μέρει την αγωγή. Αναγνωρίζει την υποχρέωση του εναγομένου να καταβάλει στους ενάγοντες χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης.
