<< Είμαστε καταδικασμένοι σε επανάληψη εθνικών τραγωδιών>>;

Με αφορμή την αγόρευσή μου στη δίκη για την καταστροφή στο Μάτι, το άρθρο μου στη Φωνή της Κορινθίας:

<< Είμαστε καταδικασμένοι σε επανάληψη εθνικών τραγωδιών>>;

Με αφορμή την ολοκλήρωση αγορεύσεων των συνηγόρων υποστήριξης της κατηγορίας στο Εφετείο Αθηνών, που δικάζει τις κατηγορίες για την εθνική τραγωδία στο Μάτι, στις 23 Ιουλίου 2018, αξίζει να σταθούμε σε όσα αναδείχθηκαν στη πολύχρονη δικαστική διαδικασία, επεκτείνοντάς τα στον ιστορικό χρόνο και εμβαθύνοντας στα αληθή αίτια, που την προκάλεσαν.

Ας μην ξεχνούμε ότι αποτελεί μεν το πλέον πολύνεκρο έγκλημα στη σύγχρονη ιστορία, αλλά δεν αποτελεί παρά ένα μέρος στην αλυσίδα των δραμάτων, που διαχρονικά βιώνουμε και ανοίγουν στο δημόσιο διάλογο το ζήτημα αναζήτησης των αιτίων και το γιατί αυτά δεν αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά, με συνέπεια να επανεμφανίζονται περιοδικά, ως ένα μοτίβο αθλιότητας, στοιχειώνοντας το συλλογικό μας βίο με ένα δυσβάσταχτο βάρος και ένα αδιέξοδο θυμό.

Θυμίζω ότι 11 χρόνια πριν το Μάτι στην πυρκαγιά της Ηλείας το 2007, με πολλές αναλογίες μεταξύ τους, χάθηκαν άδικα 84 συνάνθρωποί μας και τότε συγκλονιστήκαμε και υποσχεθήκαμε να μην αφήσουμε να ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο. Λίγο βέβαια καιρό μετά η λήθη άπλωσε τα φτερά της στην πολιτεία και στην κοινωνία, τα χρήματα της διεθνούς βοήθειας αλόγιστα διασπαθίστηκαν, το 112 παρέμεινε 11 χρόνια, ανενεργό, με συνέπεια να μην μπορεί να παίξει τον προστατευτικό του ρόλο, ειδοποιώντας όσους κινδυνεύουν και οι φορείς πολιτικής προστασίας επανήλθαν σταδιακά στην πεπατημένη της μηχανικής διαχείρισης των υποχρεώσεών τους, μη αντλώντας τα διδάγματα από την τραγωδία, αφού ακόμη και η νομική απαίτηση για την αυτοαξιολόγηση των φορέων για τη δημιουργία φακέλου καταστροφής παρέμεινε γράμμα κενό, ώστε να μην εκτίθενται όσοι μετρήθηκαν στο πεδίο και βρέθηκαν λειψοί!

Η συντεχνιακή αυτή νοοτροπία διαφθείρει ενεργά το κοινωνικό σύνολο κι αποτελεί κυρίαρχη αιτία, που έχει παγιδεύσει το δημόσιο συλλογικό μας βίο στην αποδοχή της αναξιοκρατίας, του κομματικού κράτους, την ανάδειξη των μη προτύπων και εν γένει στην ποιοτική οπισθοχώρηση στα κριτήρια κοινωνικής ευημερίας. Με αποτέλεσμα την ισχυροποίηση αρνητικών στερεοτύπων και μηχανισμών αντίστασης σε κάθε προσπάθεια ελέγχου και υπέρβασης των κακώς κειμένων.

Αυτός είναι ο λόγος, που μόλις δέκα χρόνια μετά 27 συνάνθρωποί μας έχασαν τη ζωή τους στις πλημμύρες της Μάνδρας, ένα χρόνο μετά συνέβη το έγκλημα της πυρκαγιάς στο Μάτι με τους 104 νεκρούς και μόλις πέντε χρόνια μετά άλλοι 57 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε ένα ακόμη φρικτό, αλλά απόλυτα αναμενόμενο δυστύχημα στα Τέμπη, που δικαίως ξεχείλισε το ποτήρι της οργής.

Αναμενόμενο μια και η ατιμωρησία και οι αρνητικές αντιστάσεις σε όλο το εύρος του δημόσιου βίου μας προς θετικές υπερβάσεις, που απαιτούν άμεσα επώδυνες επεμβάσεις, μας κρατούν αλυσοδεμένους στο μοιραίο κύκλο του Αντιπεπονθότος. Της ανταποδοτικής δικαιοσύνης, που διασφαλίζει την κοινωνική αρμονία, επιβάλλοντας τη Νέμεση, μέχρι να λάβουμε τα μαθήματα και να Μετανοήσουμε, αλλάζοντας νοοτροπία και συμπεριφορά.

Αν δεν το πράξουμε, οι τραγωδίες θα επαναλαμβάνονται περιοδικά υπενθυμίζοντάς μας, ως άλλες κοσμικές καμπάνες, τα λάθη και το χρέος μας για Μετάνοια!

Πλέον οι εκδηλώσεις μνήμης, όπως για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922 (πριν 3 χρόνια) ή τα 80 χρόνια από την έναρξη του Εμφυλίου Πολέμου το 1945 (φέτος), οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι μοναδικό νόημα έχουν να μας βοηθήσουν σε μία ειλικρινή αυτοαξιολόγηση, ατομική, κοινωνική και πολιτειακή, που να οδηγεί σε μεταβολές και μεταμορφώσεις προς το καλό.

Μόνον έτσι μπορούμε να ευελπιστούμε ότι θα ξεπεράσουμε τις ταυτοτικές μας προσκολλήσεις, τις ιδεολογικές μας αγκυλώσεις και τις ιδιοτελείς μας αντιστάσεις, χάριν ενός πλέον βιώσιμου μέλλοντος. Γιατί η Ιστορία δεν αποτελεί μόνο μέσο συλλογικής μνήμης προς την κατεύθυνση της Αλήθειας (Ίστωρ = Γνώστης), αλλά και μέσο συνείδησης της διαχρονική θέσης μας στον κόσμο (Ορώ ου Ίσταμαι), την οποία οι πράξεις μας ορίζουν!

Την ανάγκη αυτή οφείλουμε όλοι μας να αναγνωρίσουμε, υποστηρίζοντας τις επώδυνες χειρουργικές επεμβάσεις, που η πολιτειακή ηγεσία οφείλει να επιβάλει, σε μία ώριμη κοινωνία να τις δεχθεί, χάριν ενός μέλλοντος, που να αρμόζει στο ανώτερο Ελληνικό πνεύμα, που φώτισε διαχρονικά τον κόσμο με υψηλά πρότυπα και αρνείται πλέον τους εντροπικούς συμβιβασμούς!

Κυριάκος Κόκκινος, Δικηγόρος, Διαμεσολαβητής, Διαπραγματευτής, CSAP, Coach

Κυριάκος Κόκκινος, Δικηγόρος, Διαμεσολαβητής, Διαπραγματευτής, CSAP, Coach