Οι βαλκανικές χώρες που δεν είναι ακόμη μέλη της ΕΕ και τρία κράτη της Ανατολικής Ευρώπης -Γεωργία, Μολδαβία και Ουκρανία- έχουν πολλά κοινά: γεωγραφική εγγύτητα με την ΕΕ, πολιτική προτεραιότητα στο να γίνουν μέλη της ΕΕ, και παρόμοιες προσπάθειες για να βελτιώσουν την πολιτική και οικονομική διακυβέρνηση σύμφωνα με τα πρότυπα και τις αξίες της ΕΕ.
Η βασική διαφοροποίηση της ΕΕ μεταξύ των δύο ομάδων αφορά την “προοπτική ένταξης”, η οποία έχει προσφερθεί στις βαλκανικές χώρες αλλά όχι στους Ανατολικοευρωπαίους. Ωστόσο, πέρα από την επίσημη αυτή πολιτική στάση, στην ουσία η ΕΕ επεκτείνει το ίδιο πλήρες φάσμα οικονομικών και πολιτικών μέσων και στις δύο ομάδες, υπογράφοντας Συμφωνίες Σύνδεσης με τα τρία Ανατολικοευρωπαϊκά κράτη.
Αυτό το paper δημιουργεί νέα δεδομένα συγκρίνοντας το ιστορικό και των δύο ομάδων, σε ό,τι αφορά την ποιότητα της πολιτικής και οικονομικούς τους διακυβέρνησης. Χρησιμοποιώντας το πρωτότυπο υλικό και τις υπάρχουσες πηγές, διαπιστώνει ότι οι δύο ομάδες είναι συγκρίσιμες σε δύο επίπεδα:εξετάζει τόσο αυτούς που προηγούνται όσο και όσους υστερούν σε κάθε ομάδα. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι η Γεωργία, η οποία προηγείται από τις χώρες της Α. Ευρώπης, κατατάσσεται οριακά πιο πάνω από την αντίστοιχη βαλκανική χώρα. Αυτό οδηγεί σε μια επανεξέταση των σημερινών πολιτικών δογμάτων αναφορικά τόσο με την διεύρυνση της όσο και με τις πολιτικές γειτονίας, οι οποίες είναι προφανώς απαρχαιωμένες.
Αυτό το paper καταλήγει με τρεις επιλογές για το πώς η ΕΕ θα μπορούσε να υιοθετήσει αυτές τις πραγματικότητες και να πραγματοποιήσει αλλαγές στην πολιτική.
