Mπορεί η επέλαση στους κόλπους του Ευρωκοινοβουλίου από λαϊκιστικές και ακροδεξιές δυνάμεις να μην ήρθε, αλλά οι δονήσεις σε μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες δεν λένε να σταματήσουν, μετά τα αποτελέσματα της Κυριακής. Οι κυβερνητικοί συνασπισμοί δοκιμάζονται σε Γερμανία και Ιταλία, η πολιτική της κυβέρνησης Μακρόν αμφισβητείται στη Γαλλία και το πολιτικό τοπίο μοιάζει πιο διαιρεμένο ποτέ στη Βρετανία. Όλα αυτά αφήνουν το στίγμα τους στην οικονομία της Ευρωζώνης, που ήδη δοκιμάζεται από εμπορικές και γεωπολιτικές εντάσεις. Και η εικόνα της οικονομίας με τη σειρά της θα μπορούσε να πυροδοτήσει νέους πολιτικούς σεισμούς.
«Ο μεγάλος ασθενής της Ευρώπης είναι η ίδια η Ευρώπη» σχολιάζει χαρακτηριστικά η Wall Street Journal κάνοντας λόγο για τεκτονικές αλλαγές στην πολιτική σκηνή της ηπείρου, η οποία περιορίζει τη δυνατότητα του μπλοκ να αναδειχθεί σε μία νέα υπερδύναμη στην παγκόσμια οικονομική σκηνή.
Η Ε.Ε. είναι σίγουρα ένα υπολογίσιμο μέγεθος. Έχοντας φτάσει από τα έξι ιδρυτικά μέλη σε 28 σήμερα, το αθροιστικό ΑΕΠ της απέχει μόλις 2 τρισ. δολάρια από εκείνο των ΗΠΑ, ενώ είναι υψηλότερο από εκείνο της Κίνας. Αλλά η οικονομία της «νοσεί» και το αποτέλεσμα της κάλπης δεν είναι βέβαιο εάν μπορεί να συμβάλλει στην κατεύθυνση πολιτικών που θα δώσουν ώθηση στην ανάπτυξη ή απλώς θα επιδεινώσουν τα οικονομικά.
Αν και το πρώτο τρίμηνο του 2019 η επιβράδυνση δεν ήταν τόσο έντονη όσο πολλοί φοβούνταν, με ρυθμούς 1,5% στην Ε.Ε. και 1,2% στη ζώνη του ευρώ, για το σύνολο του έτους η πρόβλεψη είναι ζοφερή. Στις εαρινές εκτιμήσεις της η Κομισιόν υποβάθμισε την πρόβλεψη για την εφετινή ανάπτυξη της Ευρωζώνης στο 1,2% και για τον πληθωρισμό στο 1,4%.
Η κραταιά Γερμανία θα δει το ΑΕΠ της να μεγεθύνεται το πολύ από 0,5% έως 0,8%, ενώ η Ιταλία δεν αποκλείται να απειληθεί με ύφεση. Η επίσημη εκτίμηση των Βρυξελλών, αλλά και ιταλικών think tanks κάνει λόγο για ανάπτυξη του ΑΕΠ μόλις κατά 0,1% με 0,2%- εφόσον δεν υπάρξουν ισχυρότεροι τριγμοί στον κυβερνητικό συνασπισμό ή και νέα σφοδρή σύγκρουση με την Ε.Ε..
Αξίζει δε να θυμήσουμε ότι το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο λίγο πριν από τις κάλπες έφερνε την οικονομία στην πρώτη θέση των ανησυχιών των Ευρωπαίων με την ανεργία των νέων να ακολουθεί στη δεύτερη. Το γνωρίζουν πολύ καλά τόσο οι παραδοσιακές δυνάμεις, που αναγνωρίζουν δειλά δειλά ή και πιο ξεκάθαρα την ανάγκη αλλαγής στο μίγμα πολιτικής, που ακολουθήθηκε επί χρόνια μετά την κρίση, αλλά και τα άκρα, όπως ο Σαλβίνι, που δεν χάνει ευκαιρία να ζητεί ανατροπή ή και κατάργηση των δημοσιονομικών κανόνων της Ε.Ε. και που το τελευταίο διάστημα δίνει πολύ περισσότερο έμφαση στη δέσμευση για θέσεις εργασίας παρά σε εκείνη για κλειστά σύνορα.
H Ιταλία έχει πάντως να αντιμετωπίσει και τις δονήσεις των αγορών. Το τελευταίο 48ωρο έχει πάρει μία πρώτη γεύση, με τις αποδόσεις των ομολόγων να ακολουθούν και πάλι την ανιούσα.
