Με συνέπεια και συνέχεια ο δόλιος ρόλος της Βρετανίας
Αξιολόγηση των βρετανικών εγγράφων για 1998-2000.
Επ’ ευκαιρία της ένταξης του Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ, επιδίωκαν λύση του Κυπριακού στη βάση των δύο κρατών, που ακόμα επιδιώκουν με κάθε τρόπο! Αναγνώριση του παράνομου καθεστώτος, ακόμα και τελωνειακή ένωση αυτού με την ΕΕ. Αν είναι δυνατόν!
Μπορούμε ουσιαστικά να πούμε ότι φρίκη προκαλούν τα πρόσφατα δημοσιοποιημένα πρωθυπουργικά έγγραφα που αναφέρονται στην Κύπρο της περιόδου 1998-2000, με Πρωθυπουργό τον Τόνι Μπλερ, αναφορικά με την πολιτική της Βρετανίας σχετικά με την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Παρ’ όλον ότι είναι ελάχιστα – αλλά πρωθυπουργικά – έδωσαν, αρκούντως αποκαλυπτικά και ικανοποιητικά, το στίγμα της βρετανικής υπουλότητας και πολιτικής που ακολουθείται από το Φόρεϊν Όφις από το 1956… Με συνέπεια και συνέχεια.
Μια δόλια πολιτική, την οποία ακολουθούσε η τότε Εργατική Κυβέρνηση με Πρωθυπουργό τον Τόνι Μπλερ και Υπουργό Εξωτερικών τον, θεωρούμενο και… φίλο της Κύπρου, Ρόμπιν Κουκ, και που την συνέχισαν από εκεί που την άφησε η Συντηρητική Κυβέρνηση Τζον Μέιτζορ με Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας τον Μάλκολμ Ρίφκιντ τον Μάιο 1997. Θυμίζοντας και την αιματηρή πολιτική της Εργατικής Κυβέρνησης των Ουίλσον/Κάλαχαν, που δέχθηκε τις τουρκικές θέσεις για τις δύο τουρκικές εισβολές για αλλαγή του στάτους κβο της ΚΔ με τη βρετανο-τουρκική απάνθρωπη Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία, διχοτομώντας το νησί.
(Για την ιστορία, από τις 2.5.1997 Υπουργός Οικονομίας ήταν ο μετέπειτα Πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν και Υπουργός Εσωτερικών ο μετέπειτα ΥΠΕΞ και «πρωταθλητής» της διχοτόμησης της Κύπρου, Τζακ Στρο).
Από τη μια, όπως μας λένε τα έγγραφα, δημόσια θα φαινόταν ότι υποστήριζαν την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς να τίθεται ως προϋπόθεση η προηγούμενη λύση του Κυπριακού (αυτό είχε αποφασισθεί στο Ελσίνκι το 1998), όμως, υπογείως και με ύπουλο τρόπο θα συνέδεαν την ένταξη της Κύπρου με τον όρο της ταυτόχρονης λύσης του Κυπριακού.
Κι αν αυτό δεν επιτυγχανόταν, τότε θα προωθούσαν (μεταξύ άλλων επιλογών) την ιδέα της ένταξης μόνο του «νότου», με παράλληλη αναγνώριση του ψευδοκράτους («ΤΔΒΚ») ως ξεχωριστής οντότητας, με δυνατότητα ακόμα και τελωνειακής ένωσης του «βορρά» με την ΕΕ!!!
Με άλλα λόγια, επ’ ευκαιρία της ένταξης του Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ, επιδίωκαν λύση του Κυπριακού στη βάση των δύο κρατών που ακόμα επιδιώκουν με κάθε τρόπο! Αναγνώριση του παράνομου καθεστώτος, ακόμα και τελωνειακή ένωση αυτού με την ΕΕ. Αν είναι δυνατόν!
Θα δούλευαν, επίσης, στενά με τη Γαλλία, τη Γερμανία και άλλες χώρες για μακροπρόθεσμες επιλογές, αποθαρρύνοντάς τες να αποκλείουν ένταξη με διαιρεμένη νήσο.
«Discussion in due course with them of longer-term options, discouraging them from excluding accession by a divided island».
Εν τω μεταξύ, προς επίτευξη αυτού του στόχου είχαν καταστρώσει σχέδιο δράσης με δύο κατευθύνσεις: α) Να τονίζουν συνέχεια τις δυσκολίες ένταξης μιας διαιρεμένης χώρας και να συνεργάζονται με ευρωπαϊκές χώρες που είτε είχαν την ίδια άποψη/θέση είτε να τις επηρεάζουν προς αυτήν την κατεύθυνση, β) να αναμείξουν τη Γερμανία στο ζήτημα της κυπριακής ένταξης, ώστε να απειλήσει την Ελλάδα με μπλόκο στην ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση, εκτός εάν «συμπεριφερθεί διαφορετικά» στο θέμα της ένταξης της Κύπρου.
Όμως, δεν ήθελαν με κανένα τρόπο να δημοσιοποιούνταν οι απόψεις εκείνες. Αλλά, εν καιρώ, έλεγαν, να τις μελετήσουν εμπιστευτικά με μέλη-κλειδιά της ΕΕ… Η πολιτική τους παρέμενε η ίδια: ένταξη μετά από πολιτική διευθέτηση, χωρίς αυτό να ήταν προϋπόθεση, αλλά ταυτόχρονα να τόνιζαν τις δυσκολίες ένταξης μιας διαιρεμένης νήσου. Επίσης, αναφορά, κατά τις διαπραγματεύσεις, των δυσκολιών της μη ανάμειξης του «βορρά», ενθαρρύνοντας τους Τουρκοκυπρίους να πάρουν μέρος στις διαπραγματεύσεις … να δουλεύουν εναντίον της ελληνικής τακτικής διασύνδεσης, αλλά για το τελευταίο δεν υπήρχε απλή λύση. Ουσιαστικά, μια «λύση» σταδιακής/υφέρπουσας αναγνώρισης (cripping recognition) που είχε συζητηθεί νωρίτερα στο Φόρεϊν Όφις… Εξάλλου, το είχαν πει νωρίς μετά τις τουρκικές εισβολές του 1974 στο Φόρεϊν Όφις: οι ίδιοι δεν θα αναγνώριζαν το κατοχικό καθεστώς, αυτό θα γινόταν με τη «λύση»! Δηλαδή, με τη δική μας … αναγνώριση μέσω της «λύσης»…
(Βρετ. Έγγραφα για 1985-91, «Η ‘‘υφέρπουσα αναγνώριση’’ των Τουρκοκυπρίων», «Σημερινή», 22/7/2017).
ΡΟΜΠΙΝ ΚΟΥΚ: «ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΟΙ S-300»
«Dirty work» Σημίτη μέσω Γερμανίας
Αλλά, πρώτιστος στόχος τους ήταν η ματαίωση της καθόδου των ρωσικών πυραύλων S-300, την οποία κατόρθωσαν με τη «συντονισμένη» προσπάθειά τους με Ευρωπαίους ηγέτες και τους Αμερικανούς. Θυμίζω πως την πίεση προς Αμερικανούς για ματαίωση έλευσης των πυραύλων είχε ξεκινήσει ο Μάλκολμ Ρίφκιντ προς την Αμερικανίδα Υπ. Εξωτερικών Μαντλίν Ολμπράιτ (βλέπε προηγούμενη αποδέσμευση, Ιανουάριος 2021, σύνδεσμοι πιο κάτω). Αυτό εξηγεί και την πίεση που λέγεται ότι άσκησε ο Έλληνας τότε Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης (γνωστός για τις σχέσεις του με τη Γερμανία) πάνω στον Γλαύκο Κληρίδη για τη μη κάθοδο των πυραύλων. Πιο απλά, ο Κώστας Σημίτης έκανε το «dirty work» των Βρετανών, που ασκούσαν πίεση μέσω Γερμανίας, εφόσον το Φόρεϊν Όφις ομολογεί ότι χρησιμοποιούσε τη Γερμανία ως μοχλό πίεσης πάνω στην Ελλάδα. Επομένως, και πάνω στον Γλαύκο Κληρίδη για τον πρώτιστο στόχο, τη ματαίωση της καθόδου των S-300. Πέραν των δικών του (Φ.Ο.) πιέσεων απευθείας και με διάφορους άλλους διαύλους…
«Δεν υπάρχει σίγουρος τρόπος να χειριστεί ένας τις ελληνικές εκβιαστικές τακτικές, εκτός από συντονισμένη πίεση, ειδικά με την ανάμειξη της Γερμανίας, ως της χώρας με τη μεγαλύτερη επιρροή πάνω στην Ελλάδα…».
«Χρειαζόμαστε μια στρατηγική για αντιμετώπιση αυτής της πιθανότητας, αλλά προτεραιότητα είναι να σταματήσει η παραλαβή των πυραύλων»… «Να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε μαζί με τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ πάνω σε μια φόρμουλα που να επιτρέπει στον Κληρίδη μια διέξοδο… να συνεχίσουμε να ενθαρρύνουμε τους εταίρους μας στην ΕΕ να τονίζουν στον Κληρίδη ότι η κάθοδος των πυραύλων δεν θα είναι προς το συμφέρον του».
Τελικά, κατάφεραν τον Γλαύκο Κληρίδη και ματαίωσε την κάθοδο των πυραύλων. Η πολιτική τους, όμως, συνεχίστηκε και κορυφώθηκε με την ετοιμασία του «Σχεδίου Ανάν», που ήταν ουσιαστικά μια προετοιμασία που είχε αναλάβει ο Σερ Ντέιβιντ Χάνεϊ με την προηγούμενη κυβέρνηση. Και που δέχθηκαν οι Εργατικοί να συνεχίσει. Όπως μας φανέρωσαν τα προηγούμενα πρωθυπουργικά έγγραφα, που κάλυψα στη «Σημερινή» και στην «Ελευθερία» Λονδίνου τον Ιανουάριο του 2021:
Η πολιτική αυτή συνεχίζεται αμείωτη μέχρι σήμερα. Και ας έχουμε απορρίψει το «Σχέδιο Ανάν/Χάνεϊ» το 2004. Πέρασε διαχρονικά ξανά από ελβετικά θέρετρα με την κηδεμόνευση του Φόρεϊν Όφις και του Σερ Άλαν Ντάνκαν και συνεχίζεται στην αρχική της πορεία! Με την ανοχή των κυπριακών κυβερνήσεων. Ξεδιάντροπα αναβαθμισμένη στην αναγνώριση δύο κρατών με τη συμπόρευση και πολιτικών κομμάτων, αλλά και του κατάπτυστου εντολοδόχου ΓΓ του ΟΗΕ κ. Γκουτέρες. Με μια ΕΕ μαριονέτα…
