Χατζηδημητρίου Δημήτρης
Εάν έχει επιτύχει κάτι η Τουρκία με την σταθερή προβολή της διεκδικητικής πολιτικής της, αυτό είναι ότι έχει κατορθώσει να πείσει, εκτός από ενίους διεθνείς παράγοντες και ένα τμήμα Ελλήνων δημοσιολόγων, οι οποίοι διαθέτουν μεγάλη πρόσβαση σε εγχώρια ΜΜΕ. Επίσης, διαθέτουν και αξιοθαύμαστη επιμονή, στα όρια της εμμονής, στην προβολή των απόψεων τους ότι η Άγκυρα επιδιώκει τον διάλογο, τον οποίον απορρίπτει η Αθήνα, αν και ορισμένοι πηγαίνουν παραπέρα αποδεχόμενοι όσα προβάλει ο τουρκικός επεκτατισμός!
Συναφώς, ως επιτυχία της Άγκυρας καταγράφεται και η κατίσχυση της εντύπωσης ότι μεταξύ των δύο χωρών υφίστανται διαφορές προς επίλυση κι όχι τουρκικός επεκτατισμός, δηλαδή μονομερείς αξιώσεις, επί των οποίων καλείται η Αθήνα να συμφωνήσει πως αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Παρά την περί του αντιθέτου παγιωμένη εντύπωση, όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις, από το 1974 κι έκτοτε, δοκίμασαν την διαδικασία του διαλόγου και της διαπραγμάτευσης με την Τουρκία, την οποία η τελευταία αντιλαμβάνεται ως μέθοδο επιβολής της ατζέντας της, όπως απέδειξε η ζωή και η πραγματικότητα των διμερών σχέσεων.
Τόσο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, στο πολύτομο Αρχείο του, όσο και ο Δημήτριος Μπίτσιος, ως υπουργός Εξωτερικών της περιόδου εκείνης, έχουν γράψει αναλυτικά για τις προσπάθειές τους να δεχθεί η Τουρκία να συζητηθούν και να αχθεί ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και έχουν αναδείξει τις τουρκικές δολιχοδρομίες (π.χ συμφωνία Καραμανλή-Ντεμιρέλ στις Βρυξέλλες και υπαναχώρηση Τσαγλαγιαγκίλ ενώπιον του Μπίτσιου στην Ρώμη).
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ
