Επιτόκιο οφειλών από διοικητική σύμβαση: Εφαρμογή της Οδηγίας 2011/7 όπως ενσωματώθηκε στην εθνική νομοθεσία με τον ν. 4152/2013
Απορρίφθηκε ανακοπή του Ελληνικού Δημοσίου κατά διαταγής πληρωμής για απαιτήσεις από διοικητική σύμβαση (ΔΕφΑθ 1924/2023).
Σύμφωνα με το ιστορικό της υπόθεσης, μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και του καθ’ ου, που διατηρεί ατομική επιχείρηση καθαρισμού, καταρτίστηκε κατά τις διατάξεις του ν. 4412/2016 δημόσια σύμβαση με αντικείμενο την παροχή υπηρεσιών καθαριότητας σε κτίριο του Υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών. Σύμφωνα με τους όρους της σύμβασης, η αμοιβή του αναδόχου για την εκτέλεση της ανωτέρω εργασίας ορίσθηκε ότι θα γίνεται ανά μήνα, μετά την παραλαβή από την αρμόδια επιτροπή και την υποβολή του σχετικού τιμολογίου και των νομίμων δικαιολογητικών.
Σε εκτέλεση της ως άνω σύμβασης, ο καθ’ ου παρείχε υπηρεσίες καθαριότητας και εξέδωσε, μεταξύ άλλων, το ένδικο τιμολόγιο, το οποίο δεν εξοφλήθηκε και, για το λόγο αυτό, ο καθ’ ου ζήτησε να εκδοθεί η προσβαλλόμενη διαταγή πληρωμής, με την οποία διατάχθηκε το Ελληνικό Δημόσιο να καταβάλει το ποσό του τιμολογίου, νομιμοτόκως, με βάση το οριζόμενο στην υποπαρ. Ζ3 περ. 6 του άρθρου πρώτου του ν. 4152/2013 επιτόκιο.
Μεταξύ άλλων, το ανακόπτον Ελληνικό Δημόσιο ισχυρίστηκε ότι εσφαλμένα επιδικάστηκε σε βάρος του το αιτούμενο ποσό εντόκως, με βάση το οριζόμενο στην υποπερ. Ζ3 περ. 6 του άρθρου πρώτου του ν. 4152/2013 επιτόκιο, αν και με τις διατάξεις της § 1 του άρθρου 45 του ν. 4607/2019, καθιερώθηκε ενιαίος τρόπος υπολογισμού του οφειλόμενου από το Δημόσιο τόκου (νόμιμου και υπερημερίας) για τις οφειλές αυτού, ανεξάρτητα από την αιτία τους, με αναφορά στο επιτόκιο των πράξεων Κύριας Αναχρηματοδότησης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, το οποίο ισχύει κατά την ημερομηνία άσκησης του ενδίκου βοηθήματος.
Ο λόγος αυτός κρίθηκε απορριπτέος ως αβάσιμος από το δικαστήριο, με το σκεπτικό ότι το προβλεπόμενο στην § 1 του άρθρου 45 του ν. 4607/2019 επιτόκιο δεν εφαρμόζεται εν προκειμένω, καθόσον για την ένδικη οφειλή προβλέπεται επιτόκιο που έχει ειδικώς καθοριστεί με την Οδηγία 2011/7 της 16ης Φεβρουαρίου 2011, όπως ενσωματώθηκε στην εθνική νομοθεσία με τον ως άνω ν. 4152/2013. Συνεπώς, κρίθηκε πως συντρέχει η εξαίρεση της περίπτωσης γ΄ της ίδιας ως άνω διάταξης.
Επίσης, απορρίπτοντας τον σχετικό ισχυρισμό του Ελληνικού Δημοσίου, το δικαστήριο έκρινε ότι δεν υφίσταται πλημμέλεια της προσβαλλομένης διαταγής εκ του λόγου ότι από το ποσό, του οποίου διατάχθηκε η πληρωμή, δεν αφαιρέθηκαν οι νόμιμες κρατήσεις. Και τούτο, διότι το πληρωτέο καθαρό ποσό προσδιορίζεται κατά την εκκαθάριση της δαπάνης και την έκδοση του χρηματικού εντάλματος, κατ’ άρθρο 76 και 77 του ν. 4446/2016.
Δείτε αναλυτικά την απόφαση στο sakkoulas-online.gr.
