ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΤΑΚΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
τμήμα 4ο
Περίληψη
Ανακοπή ΚΕΔΕ. Ανακοπή κατά ταμειακής βεβαίωσης που στηρίζεται σε πρωτόκολλο αποζημίωσης λόγω αυθαίρετης χρήσης. Ακύρωση εν μέρει πρωτοκόλλου διοικητικής αποβολής σε μέρος της ίδιας έκτασης με απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου διαδικασίας ασφαλιστικών μέτρων. Δεδικασμένο από απόφαση αυτή. Καταχρηστική η επιβολή αποζημίωσης σε ολόκληρη την αρχική έκταση. Εκκαλεί απόφαση, δέχεται εν μέρει ανακοπή.
Αριθμός απόφασης : 618/ 2021
ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
(τμήμα 4ο)
Συγκροτήθηκε από το Δικαστή Δημήτριο Καβαλλάρη, Εφέτη, που ορίστηκε από ορίσθηκε από τον Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διευθύνσεως του Εφετείου Πειραιώς, και από τη Γραμματέα Τ.Λ.
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις ………………, για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ :
ΤΟΥ ΕΚΚΑΛΟΥΝΤΟΣ : Του Εξωραϊστικού – Εκπολιτιστικού Συλλόγου ……………….., ο οποίος εκπροσωπήθηκε από την πληρεξούσια του δικηγόρο, Όλγα Σαββίδου (με δήλωση κατ’ άρθρο 242 παρ. 2 ΚΠολΔ.).
ΤΟΥ ΕΦΕΣΙΒΛΗΤΟΥ : Του Ελληνικού Δημοσίου, όπως εκπροσωπείται νόμιμα από τον Υπουργό Οικονομικών και τον Διοικητή της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ), που κατοικοεδρεύει στην Αθήνα, καθώς και από τον Προϊστάμενο της Δ.Ο.Υ. Ε’ Πειραιά, που κατοικοεδρεύει στον Πειραιά, το οποίο εκπροσωπήθηκε από την Δικαστική Πληρεξούσια Ν.Σ.Κ., Βασιλική Τζίφα (με δήλωση κατ’ άρθρο 242 παρ. 2 ΚΠολΔ).
Το εκκαλούν και ήδη ανακόπτον άσκησε την ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς την από 26-7-2017 και με αριθμό κατάθεσης δικογράφου ………../2017 ανακοπή του , επί της οποίας εκδόθηκε η με αριθ. 5202/2018 απόφαση του παραπάνω Δικαστηρίου που απέρριψε αυτή, όπως αυτή διορθώθηκε με την με αρ. 633/2021 απόφαση του ιδίου Δικαστηρίου. Την απόφαση αυτή προσέβαλε ενώπιον του Δικαστηρίου τούτου το καθ΄ού η ανακοπή, ήδη εκκαλούν με την από 22-2-2020 με αριθμό κατάθεσης δικογράφου ………./2020 έφεσή του, της οποίας ορίστηκε δικάσιμος, αυτή που αναφέρεται στην αρχή της παρούσας.
Κατά τη συζήτηση της υπόθεσης, αφού αυτή εκφωνήθηκε από το πινάκιο, η δικαστική πληρεξούσια του εκκαλούντος και η δικαστική πληρεξούσια του ΝΣΚ ανέπτυξαν τις απόψεις τους με τις έγγραφες προτάσεις που προκατέθεσαν.
ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
Η από 22-2-2020 με αριθμό κατάθεσης δικογράφου ………../2020 έφεση του ανακόπτοντος και ήδη εκκαλούντος κατά της με αρ. 5202/2018 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, που δικάσθηκε με την τακτική διαδικασία (όπως αυτή διορθώθηκε με την με αρ. 633/2021 απόφαση του ιδίου Δικαστηρίου) έχει ασκηθεί νομότυπα κι εμπρόθεσμα, δεδομένου ότι δεν προκύπτει επίδοση της προσβαλλόμενης απόφασης κι έχει κατατεθεί το ανάλογο παράβολο (βλ. το με αρ. . ………… e – παράβολο που εξοφλήθηκε). Σημειώνεται ότι η έφεση έχει απευθυνθεί και κατά της Ε’ ΔΟΥ Πειραιά, η οποία δεν συνιστά αυτοτελές νομικό πρόσωπο, κι εκτιμάται ότι απευθύνθηκε σε βάρος της, με την ιδιότητά της του εκπροσώπου του Ελληνικού Δημοσίου, ως οργάνου που εξέδωσε την προσβαλλόμενη πράξη (ταμειακή βεβαίωση), από κοινού με τον Διοικητή της ΑΔΑΕ (άρθρο 36 § 1 του Ν. 4389/2016), Κατόπιν αυτών η έφεση πρέπει να γίνει δεκτή κατά το τυπικό της μέρος και να ερευνηθεί περαιτέρω ως προς την ουσιαστική της βασιμότητα.
Με την ανακοπή της το ανακόπτον , ζήτησε να ακυρωθεί η υπ’ αριθμ. …./6-6-2017 πράξη Ταμειακής βεβαίωσης της ΔΟΥ Ε’ Πειραιά και του υπ’ αριθμ. …./2017 χρηματικού καταλόγου, βεβαίωσης της ΔΟΥ Ε’ Πειραιά, δυνάμει των οποίων βεβαιώθηκαν σε βάρος του οφειλές 34.125,42 € ως αποζημίωση αυθαίρετης χρήσης αιγιαλού, που επιβλήθηκε σε αυτό με το με αρ. ……../26.2.2016 πρωτοκόλλου καθορισμού αποζημίωσης αυθαίρετης χρήσης της Περιφερειακής Διεύθυνσης Δημόσιας Περιουσίας Αττικής. Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο με την εκκαλουμένη απόφαση απέρριψε την ανακοπή και το εκκαλούν βάλλει κατά της απόφασης αυτής και ζητεί την εξαφάνισή της και να γίνει δεκτή η ανακοπή του.
Κατά το άρθρο 115 του από 11.12.1929 δ/τος “περί διοικήσεως δημοσίων κτημάτων”, όπως αυτό αντικαταστάθηκε με το άρθρο 5 του ν. 5895/1933 και το τελευταίο τροποποιήθηκε και συμπληρώθηκε από τα άρθρα 20 του α.ν. 1540/1938, 10 α.ν. 1191/1939, 2 του α.ν. 1925/1951 που κυρώθηκε με το ν. 2113/1952 και αντικαταστάθηκε η παρ. 2 του άρθρου 2 του α.ν. 1924/1954 από την παρ. 4 του άρθρου 5 α.ν. 263/1968, ορίζεται, μεταξύ άλλων, ότι σε βάρος οποιουδήποτε που καρπώνεται ή κάνει χρήση δημοσίου κτήματος χωρίς συμβατική σχέση βεβαιώνεται αποζημίωση για το χρονικό διάστημα που έκανε χρήση. Η αποζημίωση ορίζεται κατά την κρίση “αγαθού ανδρός” με πρωτόκολλο (μετά το β.δ. 619/1965) του αρμοδίου Οικονομικού Εφόρου. Το πρωτόκολλο αυτό αρχικά εξέδιδε ο Οικονομικός Έφορος [μετά δε την ισχύ του π.δ 551/1988 «Οργανισμός Νομαρχιών (Οργάνωση Οικονομικών Υπηρεσιών)» και την έναρξη Υπηρεσίας του Δημοσίου, ήδη δε, μετά την ισχύ του π.δ 111/2014 «Οργανισμός του Υπουργείου Οικονομικών» ο Προϊστάμενος της αρμοδίας Διεύθυνσης Δημόσιας Περιουσίας του Υπουργείου Οικονομικών, δυνάμει της διάταξης του άρθρου 115 π.δ της 11/12.11.1929 «Περί διοικήσεως Δημοσίων Κτημάτων», όπως το εν λόγω άρθρο 115 αντικαταστάθηκε με το άρθρο 5 ν. 5895/1933 και τροποποιήθηκε και συμπληρώθηκε περαιτέρω με τα άρθρα 20 α.ν 1540/1938, 10 α.ν 1919/1939, 6 παρ. 1 α.ν 1331/1949, 2 α.ν. 1925/1951, 5 παρ. 4 α.ν. 263/1968 και 326 παρ. 3 ν. 4072/2012. Το πρωτόκολλο αυτό κοινοποιείται στο χρήστη, ο οποίος μέσα σε ένα μήνα μπορεί να ασκήσει ανακοπή ενώπιον του Προέδρου Πρωτοδικών και ήδη Μονομελούς Πρωτοδικείου, το οποίο μπορεί να ακυρώσει το πρωτόκολλο ή περιορίσει την αποζημίωση που καθόρισε αυτό. Προϋποθέσεις για την εφαρμογή του παραπάνω άρθρου 115 είναι: α) το ακίνητο να ανήκει στο Δημόσιο κατά κυριότητα, νομή και κατοχή, β) ανυπαρξία έννομης σχέσης αυτού που κάνει χρήση του ακινήτου με το Δημόσιο και γ) αυθαίρετη χρήση. Η απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου τέμνει οριστικά τη διαφορά, σε σχέση με την οφειλή της αποζημίωσης, καθώς καθορίζει οριστικά την υποχρέωση ή μη προς αποζημίωση και το ποσό αυτής από εκείνον που καρπώθηκε ή έκανε χρήση αυθαίρετα, δημόσιου κτήματος, καθώς παρά την ακολουθούμενη διαδικασία, δεν αφορά τη λήψη ασφαλιστικού ή ρυθμιστικού της κατάστασης μέτρου μετά δε την έναρξη ισχύος του ν. 4072/2012 (11.4.2012) δεν υπόκειται σε ένδικα μέσα. Η απόφαση αυτή αποτελεί δεδικασμένο ως προς το ζήτημα που επιλύθηκε με αυτήν, δηλαδή ως προς την οφειλή της αποζημίωσης και το ποσό της, ωστόσο περιορίζεται μόνο στο ζήτημα αυτό χωρίς να επεκτείνεται και στα ζητήματα που κρίθηκαν παρεμπιπτόντως και αποτελούν αναγκαία προϋπόθεση του ζητήματος, για τα εκατέρωθεν ουσιαστικά δικαιώματα των διαδίκων και προδικαστικά ζητήματα του κύρους του πρωτοκόλλου (ΑΠ 338/2006 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ). Δηλαδή το δεδικασμένο αυτό εμποδίζει να καταστεί ξανά επίδικο μόνο το ζήτημα του κύρους του πρωτοκόλλου, που σημαίνει ότι αποκλείεται είτε νέα ανακοπή προς ακύρωση του αυτού πρωτοκόλλου, αν απορρίφθηκε ήδη προηγούμενη ανακοπή, είτε η έκδοση νέου πρωτοκόλλου, αν ακυρώθηκε το αρχικό πρωτόκολλο και δεν υπήρξε έκτοτε μεταβολή της νομικής και πραγματικής κατάστασης, με βάση την οποία αυτό εκδόθηκε. Συνακόλουθα το δεδικασμένο από την απόφαση ακύρωσης του πρωτοκόλλου διοικητικής αποβολής δεν εκτείνεται στη δίκη επί της ανακοπής κατά του πρωτοκόλλου αποζημίωσης για αυθαίρετη χρήση του αυτού ακινήτου κατά το ίδιο χρονικό διάστημα από το αυτό πρόσωπο, οπότε και δεν νομιμοποιείται αυτόματα έναντι του Δημοσίου η χρήση του από το πρόσωπο αυτό, αλλά θα αξιολογηθεί αυτοτελώς, με βάση τα ουσιαστικά δικαιώματα, που παρεμπιπτόντως ερευνώνται, χωρίς όμως και να καλύπτονται από δεδικασμένο (Α ΑΠ 789/2018, ΑΠ 929/2014, ΑΠ 1823/2012 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΜΕφΠατρ 400/2018 ΤΝΠ ΔΣΑ). Αντίθετα, όταν, μετά την έκδοση της απόφασης αυτής, αναζητείται η αναγνώριση της ανυπαρξίας του δικαιώματος του δημοσίου για επιβολή αποζημίωσης, για οποιοδήποτε λόγο, και επιδιώκεται η οριστική επίλυση της διαφοράς τότε, το σχετικό ένδικο βοήθημα, είτε πρόκειται για αναγνωριστική αγωγή, είτε για ανακοπή του άρθρου 73 παρ.1 ΚΕΔΕ (Ν.Δ.356/1974), δικάζεται κατά την τακτική διαδικασία στην οποία, για την απόδειξη της έννομης σχέσης, απαιτείται ο σχηματισμός τέλειας δικανικής πεποίθησης (ΑΠ 1544/2013 σε ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 612/1990 ΕλλΔνη 1991,773, ΑΠ 639/1989 ΝοΒ 1990.987, ΕφΠατρ 783/2004 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ). Το πρωτόκολλο αποζημίωσης, εφόσον δεν ανακοπεί εμπροθέσμως ή εφόσον επικυρωθεί ή τροποποιηθεί, αποτελεί τίτλο διοικητικής εκτέλεσης κατά το νόμο περί εισπράξεως δημοσίων εσόδων. Εξάλλου όπως προκύπτει από τη διάταξη του άρθρου 73 του ΚΕΔΕ (ν.δ. 356/1974 όπως ισχύει), η προ της ενάρξεως της διοικητικής εκτέλεσης παρεχόμενη κατ’ άρθρο 73 του ΚΕΔΕ ανακοπή του οφειλέτη ασκείται: α) κατά της εκδοθείσας ατομικής ειδοποίησης, β) κατά του εντάλματος προσωπικής κράτησης, που εκδόθηκε και δεν εκτελέστηκε και γ) κατά του νόμιμου τίτλου, εκδικάζεται δε από τα αρμόδια καθ’ ύλη δικαστήρια σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 583 – 585 ΚΠολΔ. Στη δίκη που ανοίγεται με την ανακοπή του προαναφερόμενου άρθρου του ΚΕΔΕ, η οποία στρέφεται τόσο κατά της ατομικής ειδοποίησης ως προπαρασκευαστικής πράξης της εκτέλεσης όσο και κατά του νόμιμου τίτλου, ο ανακόπτων επέχει καταρχήν θέση εναγομένου και το καθ’ ου (Δημόσιο ή ν.π.δ.δ.) θέση ενάγοντος κι επιτρέπεται η προβολή κάθε αντίρρησης, ουσιαστικού ή δικονομικού δικαίου, καθώς και η αμφισβήτηση του κατ’ ουσίαν του βάσιμου της απαίτησης του Δημοσίου, εφόσον ο προσδιορισμός αυτής δεν έχει ανατεθεί σε δικαστήρια ή σε διοικητικές επιτροπές, που αποφαίνονται με δύναμη δεδικασμένου (σε αντίθεση με την παρ. 2, που ασκείται μετά την έναρξη της αναγκαστικής εκτέλεσης και προβλέπονται συγκεκριμένοι λόγοι ανακοπής). Το κατά τα άρθρα 73 και 75 του ΚΕΔΕ αρμόδιο δικαστήριο ελέγχει τη νομιμότητα του τίτλου καθώς και αν από τα έγγραφα που συγκροτούν αυτόν αποδεικνύεται ή πιθανολογείται η (βέβαιη και εκκαθαρισμένη) απαίτηση, ήτοι ο προσδιορισμός της κατά ποσό, της οποίας επιδιώκεται η ικανοποίηση με τη διοικητική εκτέλεση. Οι από το άρθρο 73 του ΚΕΔΕ λόγοι ανακοπής είναι απεριόριστοι, με την έννοια ότι οποιοδήποτε ελάττωμα της απαίτησης (δημόσιου εσόδου) της βεβαιωτικής διαδικασίας και γενικά του φερόμενου ως νόμιμου τίτλου, της ατομικής ειδοποίησης, του εντάλματος προσωπικής κράτησης κλπ. μπορεί να αποτελέσει λόγο της ανακοπής του άρθρου 73 του ΚΕΔΕ (ΑΠ 488/2017, ΑΠ 904/2005, ΕφΛαρ 106/2015 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 1549/1998 Δ 1999,844).
Στην προκείμενη περίπτωση, το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο με την εκκαλούμενη απόφαση απέρριψε την ανακοπή λόγω έλλειψης παθητικής νομιμοποίησης με το σκεπτικό ότι η Περιφερειακή Διεύθυνση Δημόσιας Περιουσίας Αττικής, που εξέδωσε το πρωτόκολλο καθορισμού αποζημίωσης χρήσης, είναι υπηρεσία του Οργανισμού Τοπικής Αυτοδιοίκησης της Περιφέρειας Αττικής (ΝΠΔΔ), ώστε αφού η είσπραξη αυτή γίνεται επ’ ονόματι και για λογαριασμό της νομιμοποιείτο παθητικά μόνο το άνω ΝΠΔΔ και όχι το Ελληνικό Δημόσιο. Η κρίση όμως αυτή είναι εσφαλμένη, αφού όπως εκτέθηκε η Περιφερειακή Διεύθυνση Δημόσιας Περιουσίας αποτελεί υπηρεσία του Υπουργείου Οικονομικών (άρθρο 101 του π.δ. 111/2014) και όχι της Περιφέρειας Αττικής ή άλλου ΝΠΔΔ, ώστε σαφώς στη σχετική δίκη της ανακοπής νομιμοποιείται παθητικά το Ελληνικό Δημόσιο. Κατόπιν αυτών θα πρέπει κατά παραδοχή του λόγου της έφεσης να εξαφανισθεί η εκκαλούμενη απόφαση, να κρατηθεί η ανακοπή από το παρόν Δικαστήριο και να ερευνηθεί ως προς την νομική και ουσιαστική βασιμότητα των λόγων της.
Το ανακόπτον ισχυρίστηκε στην ανακοπή του : α) ότι το πρωτόκολλο αποζημίωσης λόγω αυθαίρετης χρήσης, με το οποίο επιβλήθηκε σ΄αυτό αποζημίωση ποσού 32.939,59 € είναι αόριστο καθώς δεν αιτιολογείται η αυθαίρετη χρήση από το ανακόπτον της έκτασης των 556 τμ. και περιέχει αντιφατικά στοιχεία και ανακρίβειες, β) με δεδομένο ότι με την με αρ. 78/2017 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών κρίθηκε ότι το ανακόπτον δεν κατέχει έκταση πέραν 11,50 τ.μ. και ακυρώθηκε εν μέρει το πρωτόκολλο αυθαίρετης χρήσης, η αναγκαστική είσπραξη του ποσού της αποζημίωσης, για το ποσό που αναφέρεται σε ολόκληρη την έκταση των 556 τμ. είναι καταχρηστική. Οι λόγοι αυτοί της ανακοπής, κατά το μέρος που αναφέρονται στην ουσιαστική κρίση, με βάση την οποία εκδόθηκε το πρωτόκολλο αποζημίωσης λόγω αυθαίρετης χρήσης, είναι νόμιμοι (άρθρα 73 παρ.1 ΚΕΔΕ, 281 ΑΚ και στις διατάξεις που προαναφέρθηκαν) και πρέπει να ερευνηθούν ως προς την ουσιαστική τους βασιμότητα.
Από την εκτίμηση των εγγράφων που προσκόμισαν οι διάδικοι και μεταξύ αυτών των ενόρκων βεβαιώσεων, με αρ. …., …/2016 ενόρκων βεβαιώσεων του Ειρηνοδικείου Σαλαμίνας και …./2016 του Ειρηνοδικείου Πειραιώς που ελήφθησαν σε προγενέστερη δίκη μεταξύ των διαδίκων, αποδείχθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά .
Το ανακόπτον συνιστά σωματείο, το οποίο ιδρύθηκε με την με αρ. 57/30.11.1968 απόφαση του Πρωτοδικείου Πειραιά με σκοπό τον εξωραϊσμό και τον καλλωπισμό της περιοχής ……….. Ο σύλλογος αυτός από σειρά ετών, τουλάχιστον από το έτος 2008, χρησιμοποιεί ως έδρα του παλαιό ισόγειο κεραμοσκεπές κτίσμα εμβαδού 11,50 τμ. (με πέργκολα 11,50 μ.) που βρίσκεται στην παραλία της ………….., επί της λεωφόρου ……….. σε μεγαλύτερη έκταση 556 τμ. εντός όμως της ζώνης του αιγιαλού, όπως αυτή καθορίστηκε με το με αρ. 35815/31.12.1971 Απόφαση του Νομάρχη Πειραιά (ΦΕΚ 9/17.1.1972). Το κτίσμα αυτό παραχώρησε ατύπως ο Δήμος Σαλαμίνας στο ανακόπτον, όμως δεν προέκυψε ότι είχε προηγηθεί η παραχώρηση της απλής χρήσης της ευρύτερης έκτασης στο Δήμο ….., κατά τους όρους της διάταξης του άρθρου 13 § 4 του ν. 2971/2001 και της 1038460/2439/Β0010 από 15-4-2009 ΚΥΑ των Υπουργών Οικονομίας και Οικονομικών και Εσωτερικών (ΦΕΚ Β` 792/29-4-2009), ώστε να έχει και αυτός με τη σειρά του τη δυνατότητα να μεταβιβάσει σε τρίτους το δικαίωμα απλής χρήσης με σύναψη μισθωτικής σχέσης. Σημειώνεται ότι η κατάρτιση μίσθωσης δημοσίου κτήματος με εκμισθωτή τρίτο και όχι το Δημόσιο είναι άκυρη (ΑΠ 1110/2006, ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ, ΑΠ 437/2004 ΕΕΝ 2004: 606), ενώ δεν νοείται πολύ περισσότερο άτυπη παραχώρηση δημοσίου κτήματος, ούτε ασκεί έννομη επιρροή η ενδεχόμενη καλή πίστη αυτού που κατέχει αυτό (βλ. και ΕφΠειρ 700/2014 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ). Είναι ακόμα άξιο μνείας ότι η ευρύτερη έκταση των 556 τ.μ έχει ενταχθεί στο σχέδιο πόλης (π.δ. 26/11/1999 και την με αρ.17/2007 πράξη εφαρμογής του Νομάρχη Πειραιά), στο οποίο προβλέπεται ως κοινόχρηστος χώρος, αλλά δεν έχει αποβάλει το χαρακτήρα του ως δημοσίου κτήματος κι εξακολουθεί να ανήκει στην περιουσία του Δημοσίου (ακόμα και αν θεωρηθεί παλαιός αιγιαλός, κατά το άρθρο 2 ν. 2971/2001, βλ. ΑΠ 368/2015 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ), όπως άλλωστε δεν αμφισβητείται από το ανακόπτον. Η Προϊσταμένη της Περιφερειακής Διεύθυνσης Δημόσιας Περιουσίας Αττικής εξέδωσε σε βάρος του ανακόπτοντος το υπ’ αριθμ. ……./26.2.2010 πρωτόκολλο καθορισμού αποζημίωσης αυθαίρετης χρήσης δημόσιου κτήματος, με το οποίο καθόρισε ως αποζημίωση το ποσό των 32.9393,59 € για το χρονικό διάστημα από 18-6-2008 έως 18-6-2013 και το υπ’ αριθμ. ………./2016 πρωτόκολλο διοικητικής αποβολής από το χώρο του αιγιαλού στην περιοχή της ………. Κατά των ανωτέρω πρωτοκόλλων το ανακόπτον άσκησε την από 14.4.2016 και με αρ. καταθ. ………../2016 ανακοπή του. Επί της ανακοπής αυτής εκδόθηκε η με με αρ. 78/2017 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς διαδικασίας ασφαλιστικών μέτρων, με την οποία απορρίφθηκε ως απαράδεκτη η ανακοπή κατά του με αρ. ……../26.2.2010 πρωτοκόλλου αποζημίωσης λόγω μη καταβολής ποσοστού 20 % επί της καθορισθείσας αποζημίωσης, όμως με την ίδια απόφαση έγινε εν μέρει δεκτή η ανακοπή ως προς το με αρ. ………./2016 πρωτόκολλο διοικητικής αποβολής, το οποίο ακυρώθηκε για το χώρο του αιγιαλού εμβαδού 556 τμ. εκτός από το ισόγειο κεραμοσκεπές κτίριο εμβαδού 11,50 τμ. με το στέγαστρο με κεραμοσκεπή αυτού 11,50 τμ. Με την απόφαση αυτή, με δεδομένο ότι απορρίφθηκε για τυπικούς λόγους η ανακοπή κατά του πρωτοκόλλου αποζημίωσης, δεν υπάρχει ουσιαστική κρίση για το ζήτημα της αποζημίωσης και το ύψος αυτής, ενώ με την ίδια απόφαση κρίθηκε ότι το ανακόπτον κατέχει παράνομα μόνο έκταση 23 τμ., όση δηλαδή καταλαμβάνει το κτίσμα και το στέγαστρο αυτού και όχι την ευρύτερη έκταση των 556 τμ. Όπως δε έχει ήδη εκτεθεί, το δεδικασμένο απο την απόφαση αυτή περιορίζεται στα πλαίσια του κύρους του ανακοπτομένου πρωτοκόλλου διοικητικής αποβολής, χωρίς να εκτείνεται σε μεταγενέστερη δίκη που κρίνεται η ισχύς του πρωτοκόλλου αποζημίωσης για αυθαίρετη χρήση του ιδίου ακινήτου και πολύ περισσότερο το ουσιαστικό δικαίωμα του Δημοσίου για την επιβολή της αποζημίωσης. Σε κάθε περίπτωση όμως, απο το αποδεικτικό υλικό της υπόθεσης προέκυψε ότι το ανακόπτον δεν κατέχει έκταση πέραν αυτής του επιδίκου κτίσματος, το οποίο μάλιστα δεν έχει ανεγείρει το ίδιο, στην δε ευρύτερη έκταση των 556 τμ., έχει κατασκευασθεί παιδική χαρά, γήπεδο μπάσκετ κι έχουν τοποθετηθεί παγκάκια, όχι από τον ανακόπτον, στην οποία έχουν πρόσβαση ακώλυτη όλοι οι κάτοικοι της περιοχής και όχι μόνο τα μέλη του συλλόγου. Σημειώνεται ότι το ανακόπτον ήδη με το απο 3.1.2014 έγγραφό του απαντώντας σην κλήση της κτηματικής υπηρεσίας Πειραιά, είχε δηλώσει ότι ο σύλλογος δεν είχε σχέση με τις κατασκευές στην έκταση των 556 τμ. και μετα την έκδοση της προαναφερόμενης με αρ. 78/2017 απόφασης του Μονομελους Πρωτοδικείου Πειραιώς ζήτησε τον επανυπολογισμό της αποζημίωσης με βάση την έκταση των 23 τμ., που κρίθηκε ότι κατέχει παράνομα με την άνω απόφαση. Παρόλα αυτά με την ανακοπτομενη υπ’ αριθμ. …./6-6-2017 πράξη Ταμειακής βεβαίωσης της ΔΟΥ Ε’ Πειραιά και τον υπ’ αριθμ. …../2017 χρηματικό κατάλογο, βεβαιώθηκε σε βάρος του ανακόπτοντος το ποσό των 34.125,42 €, με βάση το μη ακυρωθέν τυπικά, με αρ. ………./26.2.2010 πρωτοκόλλο αποζημίωσης λόγω αυθαίρετης χρήσης. ¨Όμως, αφού αφού αποδείχθηκε ότι το ανακόπτον δεν κατείχε το επίδικο χρονικό διάστημα (18.6.2008 – 18.6.2013), έκταση πέραν των 23 τμ. το ποσό της αποζημίωσης θα έπρεπε να καθορισθεί αναλόγως της έκτασης αυτής και σε κάθε περίπτωση η αξίωση του Δημοσίου αποζημίωσης λόγω αυθαίρετης χρήσης που αναλογεί στην ευρύτερη έκταση των 556 τμ., με δεδομένη και την αποβολή του ανακόπτοντος μόνο από 23 τμ., ασκείται καταχρηστικά. Για την έκταση εμβαδού 23 τμ. με τις μισθωτικές αξίες που ίσχυαν στην περιοχή το επιδικο χρονικό διάστημα (18.6.2008 – 18.6.2013), με βάση την από 24.2.2016 έκθεση ελέγχου αυτοψίας, το ποσό της αποζημίωσης έπρεπε να καθορισθεί σ΄αυτό των 1.389,28 € (8,4 Χ 0,53 Χ 23 = 102,39 € για το διάστημα από 18.6.2008 έως 31.12.2008, 8,4 Χ 1 Χ 23 για το έτος 2009 = 193,20 €, 8,4 Χ 1 Χ 23 =193,20 € για το ετος 2010, 15,75 Χ 1 Χ 23 = 362,25 για το έτος 2011, 15,75 Χ 1 Χ 23 = 362,25 για το έτος 2012 και 16,28 Χ 0,47 Χ 23 = 175,98 € για το διάστημα από 1.1.2013 έως 18.6.2013). Κατόπιν αυτών η κρινόμενη ανακοπή πρέπει να γίνει δεκτή και ως ουσιαστικά βάσιμη και να ακυρωθεί εν μέρει η ανακοπτόμενη ταμειακή βεβαίωση για το ποσό πέραν των 1.389,28 € και των νόμιμων επί του τελευταίου προσαυξήσεων, όπως ορίζεται στο διατακτικό. Σε βάρος του καθ΄ού η ανακοπή θα πρέπει να επιβληθούν τα δικαστικά έξοδα του ανακόπτοντος των δύο βαθμών δικαιοδοσίας, (άρθρ. 178, 183, 189§1, 191§2 ΚΠολΔ), μειωμένα όμως κατά τα οριζόμενα στο άρθρ. 22§§1 και 3 του ν.3693/1957, που διατηρήθηκε σε ισχύ με το άρθρ. 52§18 του ΕισΝΚΠολΔ, σε συνδυασμό και με τα άρθρ. 5 § 12 του ν.1738/1987 και 2 της υπ’ αριθ. 134423/1992 απόφασης των Υπουργών Οικονομικών και Δικαιοσύνης). Τέλος, πρέπει να διαταχθεί η απόδοση του παραβόλου στον εκκαλούντα (Κ.Πολ.Δ 495 παρ. 4), κατά τα ειδικότερα στο διατακτικό.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΔΙΚΑΖΕΙ αντιμωλία των διαδίκων.
ΔΕΧΕΤΑΙ τυπικά και στην ουσία της την έφεση.
ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΙ την εκκαλούμενη, με αριθ. 5202/2018 απόφαση του Moνομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, όπως αυτή διορθώθηκε με την με αρ. 633/2021 απόφαση του ιδίου Δικαστηρίου.
ΚΡΑΤΕΙ και δικάζει την από 26-7-2017 και με αριθμό κατάθεσης δικογράφου ……../2017 ανακοπή.
ΔΕΧΕΤΑΙ αυτήν εν μέρει.
ΑΚΥΡΩΝΕΙ εν μέρει την υπ’ αριθμ. …../6-6-2017 πράξη Ταμειακής βεβαίωσης της ΔΟΥ Ε’ Πειραιά, για το ποσό πέραν των χιλίων τριακοσίων ογδόντα εννιά ευρώ και είκοσι οχτώ λεπτών (1.389,28) € και των νόμιμων επί του τελευταίου προσαυξήσεων.
ΔΙΑΤΑΣΣΕΙ την απόδοση στον εκκαλούντα του παραβόλου που κατέθεσε κατά την άσκηση της έφεσης ποσού εκατό (100) ευρώ.
ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ σε βάρος του καθ΄ού η ανακοπή μέρος των δικαστικών εξόδων του εκκαλούντος ανακόπτοντος των δυό βαθμών δικαιοδοσίας, τα οποία ορίζει στο ποσό των τριακοσίων (300) €.
ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στον Πειραιά, χωρίς την παρουσία των διαδίκων και των πληρεξουσίων δικηγόρων τους, στις 17.12.2021.
Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
