• Απειλούνται με προσωποκράτηση αν δεν καταβάλουν αποζημίωση ύψους 70.000 ευρώ έντοκα
Ακόμη μια πτυχή σφοδρής αντιδικίας που αφορά στην κατασκευή πολυτελούς κατοικίας στην Μύκονο από εταιρεία της Ρόδου απασχόλησε το Εφετείο Δωδεκανήσου.
Στην υπόθεση έχει κριθεί από το Τριμελές Εφετείο Δωδεκανήσου επί κακουργημάτων ένοχος εξακολουθητικής απάτης εκ της οποίας η συνολική ζημία και το σκοπούμενο παράνομο όφελος υπερβαίνουν το ποσό των 120.000 ευρώ ένας εργολάβος της Ρόδου, που καταμηνύθηκε, με τον συνέταιρό του, για απάτη και υπεξαίρεση, από τον αλλοδαπό, που υποστήριξε ότι τους ανέθεσε την αποπεράτωση πολυτελούς κατοικίας στη Μύκονο, χωρίς να υλοποιήσουν το έργο.
Με βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Ρόδου είχε απαλλαγεί ο συνέταιρός του.
Το δικαστήριο του επέβαλε ποινή κάθειρξης 7 ετών με ανασταλτικό ως προς την έφεση αποτέλεσμα.
Το Εφετείο Δωδεκανήσου επιλήφθηκε αγωγής που άσκησε ο κάτοικος Κιντσάσα Κογκό και προσωρινά Ρόδου κατά της ομορρύθμου κατασκευαστικής εταιρείας και των δύο εκπροσώπων της, διεκδικώντας αποζημιώσεις για επιταγές που είχε πληρώσει για την κατασκευή της βίλας.
Ο μηνυτής με τους μηνυόμενους γνωρίστηκαν στη Ρόδο το έτος 2012 και συμφώνησαν να αναλάβουν την αποπεράτωση μίας πολυτελούς μονοκατοικίας, ιδιοκτησίας του, στην Μύκονο, στην περιοχή Χουλάκια, ευρισκόμενη κατά τον χρόνο και των συζητήσεων αλλά και της καταρτίσεως της συμφωνίας σε κατάσταση ολοκληρωμένου σκελετού από μπετόν αρμέ και της τοιχοποιίας.
Κρίσιμο και αποφασιστικό στοιχείο για την επιλογή του στην εταιρεία των εγκαλουμένων, ήταν, όπως υποστηρίζει, το γεγονός ότι ο πρώτος εξ’ αυτών μετά από διαπραγματεύσεις συμπίεσε την αρχική προσφορά από το ποσό των 638.000 ευρώ στο ποσό των 516.000 ευρώ.
Υπέγραψαν ιδιωτικό συμφωνητικό και συγγραφή υποχρεώσεων το οποίο θεωρήθηκε από τη ΔΟΥ Ρόδου σύμφωνα με το οποίο θα παρέδιδαν ολοκληρωμένη την κατοικία έως την 10η Δεκεμβρίου 2013.
Οι εργασίες δεν προχώρησαν με τον ρυθμό που είχε συμφωνηθεί και ισχυρίζεται ότι οι εγκαλούμενοι διέθεσαν για τις ανάγκες του έργου ποσό 204.000 ευρώ αντί των 499.792 ευρώ που είχαν εισπράξει.
Διατείνεται ότι κατά την επίσκεψη στη Μύκονο αποκαλύφθηκε από όλους τους υπεργολάβους οι οποίοι είχαν εργασθεί εκεί ότι αφενός είχαν λάβει μικρότερα ποσά από αυτά τα οποία είχαν καταθέσει στο λογαριασμό της εταιρείας των εγκαλουμένων αφετέρου ότι υπήρχαν ακόμη και οφειλές των και προς τους υπεργολάβους και προς το ΙΚΑ.
Σε ό,τι αφορά στο σκέλος της υπόθεσης που αφορά σε επιταγές που είχε εκδώσει το Εφετείο έκρινε πως οι εναγόμενοι ισχυρίζονται ότι οι επιταγές αυτές δεν αντιπροσώπευαν πραγματική οφειλή προς τους αντίστοιχους υπεργολάβους, αλλά δόθηκαν ως εγγύηση για την καλή εκτέλεση των υπεργολαβιών και ότι αυτές θα επιστρέφονταν στην εκδότρια εταιρία με την ολοκλήρωση του έργου.
Ο ισχυρισμός αυτός κρίθηκε πως δεν υποδεικνύεται. Δεν είναι λογικό να δόθηκαν οι επιταγές ως εγγύηση, χωρίς την ύπαρξη κάποιου εγγράφου σχετικά, δεδομένου ότι οι εναγόμενοι, όταν ανέλαβαν το έργο, ήταν άγνωστοι στη Μύκονο και στα εκεί συνεργεία, αφού μέχρι τότε δραστηριοποιούνταν στη Ρόδο. Πέραν αυτού, από καταθέσεις προκύπτει με σαφήνεια ότι οι ένδικες επιταγές (και άλλες, που δεν ενδιαφέρουν στην προκειμένη υπόθεση) δόθηκαν σε εξόφληση των εργασιών και ότι οι περισσότερες ήταν απλήρωτες.
Οι επιταγές μετά την οπισθογράφηση προς τον ενάγοντα, ο οποίος κατέβαλε το ποσό τους στους υπεργολάβους, εμφανίστηκαν προς πληρωμή και σφραγίστηκαν λόγω έλλειψης υπολοίπου στον τραπεζικό λογαριασμό της πρώτης εναγομένης.
Το Εφετείο έτσι υποχρεώνει τους εναγομένους να καταβάλουν, ευθυνόμενοι εις ολόκληρον ο καθένας, στον ενάγοντα το ποσό των 70.000 ευρώ, με τον νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής και μέχρι την εξόφληση.
Απαγγέλλει σε βάρος του δεύτερου και του τρίτου των εναγομένων προσωπική κράτηση, διάρκειας δύο μηνών, ως μέσο αναγκαστικής εκτέλεσης της απόφασης.
