ΔΠΡ Μυτιλήνης Α174/2023 (Τριμελές) Διαφορά ουσίας. Αγωγή αποζημίωσης λόγω μη συμμόρφωσης των οργάνων Δήμου σε ακυρωτική απόφαση διοικητικού δικαστηρίου. Δεδικασμένο κατ’ άρθρο 5 ΚΔΔ από τελεσίδικη απόφαση εκδοθείσα επί προηγούμενης αγωγής αποζημίωσης ερειδόμενης στην ίδια αδικοπραξία.
Αγωγή με την οποία ζητείται η αποκατάσταση της θετικής ζημίας και της ηθικής
βλάβης του ενάγοντος από τη μη συμμόρφωση των οργάνων του τέως Δήμου Λέσβου
(και ήδη Δήμων Μυτιλήνης και Δυτικής Λέσβου) σε ακυρωτική απόφαση του
Διοικητικού Εφετείου Πειραιά που είχε ως αποτέλεσμα την μη έκδοση οικοδομικής
άδειας προσθήκης καθ’ ύψος στην ισόγεια οικία του – Διατάξεις άρθρου 5 ΚΔΔ, 105
και 106 ΕισΝΑΚ και 932 ΑΚ. Έννοια του δεδικασμένου κατ’ άρθρο 5 ΚΔΔ. Στο πλαίσιο
εκδίκασης αγωγής με την οποία ζητείται η επιδίκαση αποζημίωσης για μεταγενέστερο
χρόνο, τελεσίδικη δικαστική απόφαση που είχε εκδοθεί επί προηγούμενης αγωγής
αποζημίωσης και η οποία αφορούσε προγενέστερο χρονικό διάστημα, αλλά
ερειδόταν στην ίδια αδικοπραξία, αποτελεί δεδικασμένο για τη νέα δίκη αναφορικά
με τις συνθήκες τέλεσης αυτής, την τυχόν συνυπαιτιότητα του ενάγοντος και τη ζημιά
(θετική και διαφυγόν κέρδος) που αυτός υπέστη κατά το προγενέστερο αυτό χρονικό
διάστημα. Δεν αποτελεί, όμως, δεδικασμένο για τις απαιτήσεις μεταγενέστερου
χρόνου, κατά τη διάρκεια του οποίου είναι δυνατόν να εξακολουθεί η ίδια
αδικοπραξία να αναδίδει επιζήμιες συνέπειες, γιατί αυτές δεν είχαν προβληθεί ούτε
καταστεί αντικείμενο έρευνας κατά την πρώτη δίκη (βλ. ΑΠ 790/2015, 1345/2011,
938/2010, 1428/2009, 19/2005 Ολομ., 715/2000). Επαναλαμβανόμενη παράλειψη
συμμόρφωσης της Διεύθυνσης Πολεοδομίας του εναγόμενου Δήμου σε ακυρωτική
απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Πειραιά. Κρίση ότι, εν προκειμένω, όσον αφορά
στο χρονικό διάστημα από την ημερομηνία άσκησης της προηγούμενης αγωγής του
ενάγοντος έως και την ημερομηνία άσκησης της κρινόμενης, συντρέχει περίπτωση
εξακολούθησης των συνεπειών της αδικοπραξίας, οι οποίες δεν μπορούσαν να
προβλεφθούν από την αρχή ότι θα επέλθουν. Περαιτέρω, κρίση ότι στοιχειοθετείται
αποζημιωτική ευθύνη των εναγόμενων Δήμων κατ’ εφαρμογή των άρθρων 105 και
106 ΕισΝΑΚ και ότι το δεδικασμένο της τελεσίδικης απόφασης του διοικητικού
δικαστηρίου που αφορά στην επιδίκαση στον ενάγοντα χρηματικής ικανοποίησης
λόγω ηθικής βλάβης δεν εμποδίζει την επιδίωξη με την κρινόμενη αγωγή πρόσθετης
χρηματικής ικανοποίησής του, πάλι λόγω ηθικής βλάβης, για το μεταγενέστερο
χρονικό διάστημα. Απορρίπτονται, όμως, τα αγωγικά κονδύλια δαπανών εν γένει
δικαστικών εξόδων και μετακινήσεων, στις οποίες (δαπάνες) ο ενάγων ισχυρίζεται ότι
υποβλήθηκε στο πλαίσιο της διεξαγωγής δικών ενώπιον τόσο των ποινικών
δικαστηρίων όσο και του παρόντος δικαστηρίου, ελλείψει αιτιώδους συνδέσμου
μεταξύ της ως άνω παρανομίας των οργάνων του Δήμου (επιστροφή του φακέλου της
υπό έκδοση οικοδομικής άδειας και κατ’ επέκταση αθέτηση συμμόρφωσης σε
ακυρωτική δικαστική απόφαση) και της προβαλλόμενης αντίστοιχης ζημίας του
ενάγοντος, δοθέντος ότι με την εν λόγω παρανομία δεν κατέστη υποχρεωτική γι’
αυτόν η διεξαγωγή των συγκεκριμένων δικών, οι οποίες, σε κάθε περίπτωση,
εκκίνησαν εκ μέρους του οικειοθελώς – Δέχεται εν μέρει την αγωγή. Αναγνωρίζει την υποχρέωση των εναγόμενων Δήμων να καταβάλουν στον ενάγοντα το ποσό των
10.000 ευρώ για την αποκατάσταση της ηθικής του βλάβης.
