Εργαζόμενος είχε προσληφθεί στην υπηρεσία ομίλου εταιρειών, ως διευθυντής των εστιατορίων και κέντρων αναψυχής του ομίλου στην Κύπρο, μέχρι τον τερματισμό της απασχόλησης του, λόγω κατάργησης της θέσης που κατείχε. Κατόπιν αυτού, προσέφυγε στο Δικαστήριο Εργατικών Διαφορών διεκδικώντας πληρωμή λόγω πλεονασμού από το Ταμείο Πλεονάζοντος
Προσωπικού, το οποίο και αμφισβήτησε την απαίτηση.
Αντικείμενο της εργασίας του ήταν το στήσιμο των καφεστιατορίων του εν λόγω ομίλου. Ωστόσο μετά το στήσιμο των καταστημάτων, αν και ο ίδιος παρέμεινε στην υπηρεσία της εργοδότριας εταιρείας όσο ήταν απαραίτητη η επιστασία των καταστημάτων, σταδιακά δεν υπήρχε λόγος που επέβαλλε την παρουσία του και μετά από αναδιοργάνωση, κρίθηκε πλεονάζον προσωπικό.
Ο ίδιος απέδωσε το λόγο της απόλυσής του στο γεγονός ότι η ανάπτυξη της εργοδότριας εταιρείας που υπήρχε αρχικά, σταμάτησε λόγω της κρίσης, με αποτέλεσμα την αναδιοργάνωση της εταιρείας και κατά συνέπεια τον πλεονασμό του. Επικαλέστηκε δε προς επιβεβαίωση το γεγονός της μη πρόσληψης άλλου στη θέση του.
Όπως αναφέρεται στην απόφαση του Αν.Δικαστηρίου (δευτεροβάθμια δικαιοδοσία), «το πρωτόδικο Δικαστήριο σημείωσε ότι η κατάργηση θέσης δεν μπορεί από μόνη της να αποτελέσει λόγο απόλυσης λόγω πλεονασμού. Υπέδειξε ότι για να θεωρηθεί εργοδοτούμενος ως πλεονάζων, θα πρέπει η απασχόλησή του να έχει τερματιστεί για ένα από τους λόγους που ορίζονται στο άρθρο 18 του περί Τερματισμού Απασχόλησης Νόμου, Ν. 24/1967.
Ειδικότερα το εδάφιο (γ) του άρθρου 18 αναφέρεται, μεταξύ άλλων, σε εκσυγχρονισμό ή άλλη αλλαγή στις μεθόδους παραγωγής ή οργάνωσης η οποία ελαττώνει τον αριθμό των αναγκαιούντων εργοδοτουμένων [παράγραφος (i)] και σε περιορισμό του όγκου της εργασίας ή της επιχείρησης [παράγραφος (vii)].
Μάλιστα σε περίπτωση αλλαγής στην επιχείρηση, αυτή πρέπει να είναι τέτοιου βαθμού, σε έκταση και σοβαρότητα, ώστε να επιφέρει μεταβολή στη φύση των καθηκόντων του εργοδοτουμένου ή την κατάργησή τους για να θεωρηθεί ότι συνεπάγεται «ελάττωση του αριθμού των αναγκαιούντων εργοδοτουμένων» (Αδελφοί Γαλαταριώτη Λτδ ν. Γρηγορά και άλλου (2001) 1 ΑΑΔ 1985).
Εν προκειμένω, τα όσα ανέφερε ο εφεσείοντας από πλευράς συγκεκριμένων γεγονότων εκθεμελιώνουν την, ούτως ή άλλως υποκειμενική όπως ετέθη, αντίληψή του, ότι κατέστη πλεονάζων λόγω αναδιοργάνωσης ή της κρίσης και ως τέτοιος απελύθη. Το κριτήριο είναι αντικειμενικό (Γεώργιος Διόνα ν. Κυπριακές Αερογραμμές κ.α., Πολιτική Έφεση Αρ. 182/2011, ημερομ. 24.5.2016).
Επί αντικειμενικής δε βάσης, από τη δική του εκδοχή, προκύπτει ότι η κατάργηση της θέσης του και ο τερματισμός των υπηρεσιών του ήταν το προδιαγεγραμμένο, με βάση το ακολουθούμενο σύστημα, αποτέλεσμα αφενός, της εκπλήρωσης μέρους των καθηκόντων του, όσα αφορούσαν το στήσιμο των καταστημάτων και αφετέρου, της ανάθεσης της περαιτέρω διεύθυνσής τους σε άλλα άτομα που προσλαμβάνονταν παράλληλα γι΄αυτό το σκοπό. Αυτή την έννοια είχε η μη πρόσληψη άλλου προσώπου μετά τον τερματισμό της δικής του απασχόλησης».
Με το σκεπτικό αυτό το Δικαστήριο έκρινε ότι ο εφεσείων δεν απέδειξε ότι υπήρχε εικόνα πλεονασμού σύμφωνα με το Νόμο και απέρριψε την έφεση του. (πηγή: cylaw.com)
