Έφθασα αισίως τα 48 χρόνια. Φέρνω μέσα μου δεκαετίες κοινωνικής εμπειρίας , χρήσιμες επιστημονικές γνώσεις ως Δικηγόρος, αλλά και μία καθοριστική για την αντιμετώπιση κρίσεων εκπαίδευση στους Βατραχανθρώπους και Αλεξιπτωτιστές. Παρά την εκπαίδευσή μου, που βοηθά στο να βρίσκω δημιουργικές διεξόδους σε περιόδους ακραίως δυσκολιών, αισθάνομαι ότι όλοι οι Έλληνες έχουμε βρεθεί μέσα σε μία αριστοτεχνικά στημένη παγίδα, τη φύση της οποίας δεν αντιληφθήκαμε εγκαίρως.
Κι αν εγώ αισθάνομαι έτσι, φαντάζομαι πώς μπορεί να αισθάνονται οι νέοι σε ηλικία Έλληνες, που ξαφνικά από μία συνθήκη υλικής ευημερίας μέσα στην θερμαινόμενη με δανεικά κοινωνική πισίνα, βρέθηκαν να θαλασσοπνίγονται σ’ έναν αγριεμένο παγωμένο ωκεανό!
Η κρίση όμως έχει ιστορικά αποδειχθεί ότι εμπεριέχει τους σπόρους της δημιουργίας και εκτός από τα πολλά αρνητικά της, έχει και κάποια καλά, ως ότι μας αποκαλύπτει τις φαντασιώσεις και πλάνες μας, στις οποίες στηρίξαμε την πλασματική ατομική και κοινωνική ολοκλήρωσή μας.
Αν δεν πνιγούμε, θα βγούμε αναμφίβολα σοφότεροι και δυνατότεροι, για να επικαιροποιήσω μία γνωστή Νιτσεϊκή ρήση. Για να σωθούμε όμως υπάρχουν συγκεκριμένες αναγκαίες προϋποθέσεις συνεργατικής δράσης όλου του Είναι μας, ατομικού και συλλογικού. Το πνεύμα μας θα πρέπει να ισχυροποιηθεί, να διευρύνει τη βούληση και ισχύ του, να κάνει χρήση στο μέγιστο βαθμό των γνώσεων και ικανοτήτων, το αυτό δε ισχύει και για την ψυχή και το σώμα .
Για να προσγειώσουμε τη φιλοσοφική διάθεση στην επικαιρότητα, αυτό σημαίνει ότι κατ’ αρχάς για να σωθούμε οφείλουμε να απελευθερωθούμε από τα πάθη, τις αγκυλώσεις, τις προκαταλήψεις και πλάνες μας, διεκδικώντας την ανακάλυψη της Αλήθειας. Να σκουπίσουμε λάσπες, σκόνες και ακαθαρσίες, που επικάθησαν εντός μας, καθώς ένα ολόκληρο σύστημα προπαγάνδας, πλύσης εγκεφάλου και στρεβλής εκπαίδευσης, έχει παραβιάσει τις θύρες της ελεύθερης προσωπικότητάς μας για να μας καταστήσει πειθήνια και άβουλα όντα, ανόητους καταναλωτές, αναλώσιμα εξαρτήματα σε ένα απάνθρωπο σύστημα, το οποίο κρύβει επιμελώς αυτό που εξυπηρετεί και στο οποίο στοχεύει!
Το βέβαιο είναι ότι το σύστημα αυτό εξουσίας έχει αποκτήσει τέτοια ισχύ ώστε να έχει πετύχει σε μεγάλο βαθμό τη διαστρέβλωση των αισθήσεων και συναισθημάτων, αλλά και την άμβλυνση των νοητικών μας ικανοτήτων, τη δυνατότητα δηλαδή να αντικρίζουμε την αλήθεια των πραγμάτων με καθαρό βλέμμα και να τα κρίνουμε με αμερόληπτη κρίση, υπό το πρίσμα ενός απαράβατου και ιερού συστήματος όχι συμφερόντων αλλά αξιών.
Στην σύγχρονη πραγματικότητα της Ελλάδας η αντικειμενική και αμερόληπτη κρίση της πραγματικότητας απαιτεί να αποδεχθούμε ότι το πολιτικό σύστημα εκπροσωπείται από συγκεκριμένες δομές και συμφέροντα, που είναι υπεύθυνα για την εσφαλμένη καθοδήγηση της χώρα και του λαού και εν τέλει την καταστροφή και την κατάρρευση του συστήματος, κάτω από το βάρος της ανεπάρκειας, της αναξιοκρατίας και πλήρους φαυλοκρατίας. Επομένως είναι λογικά άτοπο να ανατίθεται στους ίδιους υπαίτιους της καταστροφής η ανάταξη της χώρας. Οι ίδιοι που την καθοδήγησαν ή έστω ήταν σε θέση να ελέγξουν τα κακώς κείμενα αλλά δεν το έπραξαν είτε γιατί ήσαν εκ φύσεως ανάξιοι για το έργο αυτό είτε γιατί το σύστημα τους επέλεξε και προώθησε με βάση τα πάθη και τις αδυναμίες τους, που εξέθρεψε και ανέχθηκε για να τους κρατά εξηρτημένους από τις βουλές του, δεν είναι δυνατόν να απελευθερώσουν το λαό και τη χώρα από τα δεσμά της.
Αυτό καθίσταται τόσο φανερό από την πορεία των πραγμάτων, που καθίσταται απορίας άξιον, του πώς δεν το βλέπει η πλειοψηφία ακόμη του λαού.
Είναι εμφανές ότι το σύστημα αυτό συμφερόντων και φαύλων πολιτικών που προκάλεσε την καταστροφή, ταυτόχρονα πόνταρε και κερδοσκόπησε απ’ αυτήν, βοήθησε τα μάλλα τους μέντορές του να κερδοσκοπήσουν πολλαπλάσια και όταν το παιχνίδι αυτό έφθασε στο οριακό του σημείο, ξεκίνησε ανάστροφη πορεία του παραλόγου, για τη δήθεν σωτηρία μας, ποντάροντας στην άγνοια και την κοντή μνήμη του λαού.
Μία σωτηρία που δεν ήταν σε καμμία περίπτωση εξασφαλισμένη, ώστε να δικαιολογείται το ξεπούλημα της χώρας, χωρίς βεβαιότητα εξόδου από την κρίση, με πολλαπλασιασμό των δανεικών και την εμβάθυνση της εξάρτησης, με πλήρη καταστροφή της παραγωγής της, με εξάντληση του λαού και εξόντωσή του με όπλα την ανεργία και την έλλειψη υγείας και ασφάλισης, με προπαγανδιστικούς ευφημισμούς τύπου ιδιωτικοποίηση και κινητικότητα, για να αποκρυβεί η ο
υσία της πλήρους αποδόμησης κάθε συνεκτικού δεσμού του λαού μας και της υποδούλωσης της χώρας με καταλήστευση του πλούτου της.
Πλην όμως τα προσωπεία έπεσαν . Είναι πλέον πασιφανές ότι το διεθνές φαύλο σύστημα του άκρατου υλισμού και εξουσίασης προσπαθεί απεγνωσμένα να προωθήσει τη νέα τάξη του, ένα ακόμη σκαλοπάτι, με το Ελληνικό πείραμα, διατηρώντας την καθεστηκυία τάξης της Ελλάδας πάσει θυσία στα ηνία της χώρα, προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων του. Και οι πάσης φύσεως προδότες του Ελληνικού φωτός, μετέχουν στο κακοποιό αυτό έργο, ανίκανοι να αντισταθούν, ανίκανοι καν να οραματιστούν κάτι διαφορετικό, μπορεί ακόμη και πλανεμένοι ότι πράττουν το ορθό.
Μα πώς μπορεί να κάνεις το καλό με το κακό;
Πώς να ωφελήσεις ένα λαό, που καταστρέφεις και σκοτώνεις;
Πώς να διοικήσεις προωθώντας την αρετή και το καλό, με πρωτεργάτες φαύλους, διεστραμμένους και βουτηγμένους στο διαφθορά;
Πώς να διατηρήσεις κάποια στοιχειώδη δυναμική προς το καλό και την καθαρότητα της συνείδησης, όταν και μόνο η ένταξη στα φαύλα κόμματα σε ομογενοποιεί με τη φαυλότητα και συσκοτίζει;
Πώς να εμπνεύσεις το δίκαιο όταν το καταπατάς, όποτε σε συμφέρει;
Πώς να εφαρμόσεις τη δημοκρατία όταν έχεις ακυρώσει το σύνταγμα, όταν όλες οι εξουσίες όχι μόνον δεν είναι διακριτές αλλά έχουν συνενωθεί σε μία ακραία δημοδικτατορία, όπου η κυβέρνηση διοικεί αυταρχικά, χωρίς καμμία λαϊκή νομιμοποίηση, όταν ηγέτες υφαρπάζουν την εξουσία με ασύστολα και ξεδιάντροπα ψέματα και απάτες, με μπόλικη συναλλαγή με τα τηλετυφλωτικά μέσα που ανεβοκατεβάζουν βουλευτές και παράγοντες, κρατώντας τους από τα μαλακά τους μόρια, χωρίς αιδώ και ευθύνη έναντι του λαού, όταν η διαφθορά νομιμοποιείται συνταγματικά με εκτροπές, ασυλίες και βρώμικες διατάξεις, που προστατεύουν την ανευθυνότητα με υποκριτική επίκληση προστασίας της δήθεν ευθύνης, όταν κάθε κόμμα, κάθε κυβέρνηση εκβιάζεται και εκβιάζει, μη τολμώντας να κάνει καμμία πραγματική τομή ελέγχου, εντός και εκτός και απόδοσης ευθυνών, όταν ο λαός δεν παιδεύεται προς την αρετή, αλλά οδηγείται προς τη μαζικοποίηση και την αγελαία κατάσταση, όταν η ελευθερία αποτελεί όνειρο απατηλό και ο λαός ελέγχεται αδιαφανώς και κακόβουλα με μέσα κατατρομοκράτησης και κοινωνικής μηχανικής;
Βλέπω και συμμετέχω στο θέατρο του παραλόγου που λέγεται σύγχρονη Ελλάδα κι αισθάνομαι ανείπωτο πόνο κι αγωνία, αλλά όχι απελπισία. Πάντα υπάρχει ελπίδα, αρκεί να γνωρίζεις που αξίζει να την αναζητήσεις.
Μπορούμε να ζήσουμε με λιγότερα υλικά αγαθά, εξ ίσου καλά και ποιοτικά, αλλά την ποιότητα αυτή θα την εξασφαλίσουμε εμείς, καθώς θα μαθαίνουμε το μυστήριο της συμμετοχής, της ενότητας και της θυσίας, όταν θα αρχίσουμε να ανακαλύπτουμε την πραγματικότητα, να αντιστεκόμαστε στις σειρήνες, να ερευνούμε με κόπο για την αλήθεια, να αυτοκαθαιρόμαστε, να βάζουμε το συλλογικό καλό πάνω από την ατομική ιδιοτέλεια.
Καλή συνείδηση φίλοι μου!
