Ο Δεκέμβριος είναι ένας “γεμάτος” μήνας στην Ευρώπη. Οι υπουργοί Εξωτερικών του ΝΑΤΟ συναντήθηκαν στις Βρυξέλλες στις 6-7 Δεκεμβρίου. Στην ατζέντα τους
ήταν η Ουκρανία και το Αφγανιστάν. Το θέμα της Συρίας μόλις που αναφέρθηκε.
Στο Αμβούργο, περισσότεροι από 50 υπουργοί Εξωτερικών από τα μέλη του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) συγκεντρώθηκαν στις 8-9 Δεκεμβρίου για την ετήσια συνεδρίασή τους. Στην ατζέντα τους βρέθηκαν κυρίως τα θέματα της Ουκρανίας και της Συρίας.
Στις 12 και 13 Δεκεμβρίου οι υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ θα συναντηθούν στις Βρυξέλλες για την τακτική σύνοδο του Συμβουλίου Γενικών Υποθέσεων. Στην ατζέντα: Ουκρανία και Συρία.
Και στα μέσα του μήνα, στις 15 Δεκεμβρίου, οι ηγέτες της ΕΕ θα διεξάγουν μια Σύνοδο Κορυφής στη βελγική πρωτεύουσα. Στην ατζέντα θα βρεθούν Ουκρανία, Συρία και σειρά άλλων θεμάτων.
Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι ψηφίσματα, δηλώσεις. Αλλά υπάρχει επίσης μια αυξανόμενη αίσθηση της αδυναμίας, καθώς τα εργαλεία παραδοσιακής διπλωματίας επισκιάζονται από ένα νέο είδος κρατικής εξουσίας στο οποίο οι δυτικές δημοκρατίες δεν έχουν ακόμη απαντήσει.
Η Ρωσία αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της νέας κρατικής εξουσίας. Η Μόσχα όχι μόνο εξαρτάται από την σκληρή δύναμη, όπως έχει έχει αποδείξει η συμμετοχή της στις συγκρούσεις σε Ουκρανία και Συρία: η Ρωσία χρησιμοποιεί επίσης ένα οπλοστάσιο εξελιγμένων μέσων από τον κυβερνοχώρο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την παραπληροφόρηση και εξασθένιση των επικοινωνιών. Είναι σαν η Ρωσία να έχει εκσυγχρονίσει τον προπαγανδιστικό μηχανισμό της του Ψυχρού Πολέμου, χρησιμοποιώντας τεχνολογία του 21ου αιώνα για να αναζητήσει δύναμη και επιρροή εκτός των συνόρων της.
Όπως έγραψε σε ένα εξαιρετικό νέο paper του ο Deir Giles του Chatham House, “Εγχειρίδιο του ρωσικού πολέμου πληροφοριών”, η “Ρωσία βλέπει την υπεροχή της σε αυτό το ευρύ πεδίο του πολέμου πληροφοριών ως έναν βασικό καταλύτη για νίκη στην τωρινή και σε μελλοντικές διαμάχες”. Το συμπέρασμα είναι πως τα παλιά εργαλεία διπλωματίας και εμπλοκής που χρησιμοποιούνται από το ΝΑΤΟ, την ΕΕ τον ΟΑΣΕ καθώς και από μεμονωμένες χωρες, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτή την πρόκληση από τη Ρωσία.
Πραγματικά, δεν υπάρχει συναίνεση ούτε στο ΝΑΤΟ ούτε στην ΕΕ σχετικά με το πώς οι δύο οργανισμοί μπορούν να εργαστούν μαζί σε πρακτικό επίπεδο για να εκσυγχρονίσουν τη διπλωματία τους για να αντιμετωπίσει το ρωσικό κράτος. Επιπλέον, κανένα σώμα δεν έχει επαρκή εμπειρία ή την πολιτική βούληση να αντιμετωπίσει αυτό το νέο είδος της κρατικής εξουσίας, της επιρροής και της χρήσης των μέσων κοινωνικών δικτύωσης.
ΟΙ δυτικοί διπλωμάτες θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι η παλαιού τύπου διπλωματία τους εξυπηρέτησε μια χαρά όταν συμμετείχαν και πέτυχαν την συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν τον Ιούλιο του 2015 ή τον Φεβρουάριο του 2015 όταν η Γερμανίδα Καγκελάριος Angela Merkel εξασφάλισε τη συμφωνία Μινσκ ΙΙ με τη Ρωσία σε μια προσπάθεια για τον τερματισμό των εχθροπραξιών στην Ανατολική Ουκρανία.
Και στις δύο περιπτώσεις, οι διπλωματικές προσπάθειες συνδυάστηκαν με κυρώσεις. Αλλά αυτές οι περιορισμένες διπλωματικές επιτυχίες δεν έχουν σταματήσει τον Ρώσο πρόεδρο Putin από το να συνεχίσει να μπερδεύεται στην Ανατολική Ουκρανία ή στο Ιράν, προσπαθώντας να γίνει ένας μεγάλος γεωστρατηγικός παίκτης τη Μέση Ανατολή. Πάνω από όλα, όταν πρόκειται για τον πόλεμο στη Συρία, η Δυτική διπλωματία δεν έχει καμία απολύτως σύμπνοια με τον Putin ή με τον Ιρανό πρόεδρο Hassan Rouhani.
Ένας λόγος είναι ότι η Δύση ήταν ενωμένη στο τι ήθελε από τη συμφωνία Μινσκ ΙΙ και την πυρηνική συμφωνία του Ιράν. Το ίδιο δεν μπορεί να λεχθεί για τη Συρία. Η δυτική διπλωματία δεν έχει την στήριξη κανενός είδους σκληρή δύναμη, και οι κυρώσεις δεν είχαν καμία απολύτως επίπτωση. η Ρωσία, το Ιράν και το καθεστώς του Σύριου προέδρου Bashar al-Assad το οποίο στηρίζουν τώρα, γνωρίζουν ότι η Δύση δεν έχει καμία διάθεση να εμπλακεί σε έναν πόλεμο στη Συρία.
Αλλά η ΕΕ και το ΝΑΤΟ επίσης δεν έχουν καμία διάθεση ή συναίνεση να αντιμετωπίσουν την επιρροή του ρωσικού κράτους. Η επίδραση του πολέμου πληροφοριών της Ρωσίας έναντι της Δύσης είναι ζοφερή, το λιγότερο. Οι τακτικές της Μόσχας θα μπορούσαν να ισοδυναμούν με πλήρη πόλεμο. Όπως κατέληξε ο Giles, “εάν και όταν ο πόλεμος πληροφοριών με τη Ρωσία προχωρήσει σε μια απροκάλυπτη φάση, δεν θα είναι μόνο οι στρατιώτες του ΝΑΤΟ που θα είναι στόχοι. Αλλά επίσης οι οικογένειές τους, οι κοινότητές τους, οι κοινωνίες και οι χώρες τους, ανεξαρτήτως του πόσο ασφαλείς θεωρούν ότι είναι μακριά από την Ρωσία”.
Ο Jens Stoltenberg, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, έχει κρατήσει σταθερά ανοιχτή την πόρτα στη Ρωσία για να αποφύγει συγκρούσεις ή κλιμάκωση των εντάσεων στην ανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Ωστόσο η Ρωσία συνεχίζει να προκαλεί τα κράτη της Βαλτικής και να δαιμονοποιεί το ΝΑΤΟ. Σε ό,τι αφορά τις ΗΠΑ, πρακτικά δεν είχε καμία επιρροή στο ρόλο της Ρωσίας στη Συρία.
Το ρωσικό κράτος εκθέτει την διπλωματική και πολιτική ανικανότητα της Δύσης να αντιμετωπίσει ένα νέο είδος εξουσίας που είναι περισσότερο από ικανό να δημιουργήσει αστάθεια. Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ θα απαιτήσουν μία νέα νοοτροπία για να αποτρέψουν αυτό να συμβεί.
capitalgr
