Οι χώρες του Βίζεγκραντ πιστεύουν πως ήρθε η ώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση να έχει τον δικό της στρατό. Οι Τέσσερις του Βίζεγκραντ, που αποτελείται από τις
Ουγγαρίας, Τσεχία, Πολωνία και Σλοβακία, είχαν ήδη επεξεργαστεί για κάποιο διάστημα την ιδέα να έχουν την δική τους ομάδα μάχης. Αυτές οι ομάδες μάχης, που επινοήθηκαν αρχικά το 2003 από τη Βρετανία και τη Γαλλία για να παρέχουν στην ΕΕ ευέλικτες δυνάμεις που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν γρήγορα, λίγα πράγματα κάνουν εκτός από το να εκπαιδεύονται.
Επομένως η ιδέα ότι οι χώρες του Βίζεγκραντ τώρα πιέζουν για την ΕΕ να έχει τον δικό της στρατό, όταν δεν μπορούν καν να κινητοποιήσουν μια ομάδα μάχης, στερείται κάθε αξιοπιστίας. Πραγματικά, οι εκκλήσεις είναι ατελείς, αν όχι ανειλικρινείς. Η ΕΕ δεν πρόκειται να έχει τον δικό της στρατό, τουλάχιστον όχι στο εγγύς μέλλον, για τους παρακάτω λόγους.
Πρώτον, οι ηγέτες των Τεσσάρων του Βίζεγκραντ συνδέουν την ύπαρξη ενός ευρωπαϊκού στρατού με την εσωτερική ασφάλεια. Ο Τσέχος πρωθυπουργός, Bohuslav Sobotka, δήλωσε πως μόνο “πανευρωπαϊκές ένοπλες δυνάμεις θα μας επιτρέψουν να υπερασπιστούμε τα συμφέροντά μας μόνοι μας”. Επέμεινε δε ότι ένας τέτοιος στρατός δεν θα ανταγωνιζόταν το ΝΑΤΟ. Ωστόσο, πρόσθεσε, μια στρατιωτική δύναμη της ΕΕ θα γινόταν ένας “πιο ενεργός και αξιόπιστος εταίρος” -λες και το ΝΑΤΟ δεν είναι αξιόπιστο. Κανένας από τους ηγέτες του Βίζεγκραντ δεν έχει ρωτήσει για την χρήση σκληρής βίας ή εάν ένας στρατός της ΕΕ θα πρέπει να χρησιμοποιείται για αποστολές εκτός Ένωσης.
Δεύτερον, δεν υπήρξε συζήτηση για το πώς ένας τέτοιος στρατός θα συγκροτηθεί. Όπως έχει, είναι εξαιρετικά δύσκολο για τα κράτη-μέλη της ΕΕ να συγκεντρώσει στρατιωτικούς πόρους. Η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Άμυνας, η οποία δημιουργήθηκε ακριβώς για να μοιραστεί τους πόρους, έχει έναν ανηφορικό αγώνα για να πετύχει τον στόχο της. Απλώς φανταστείτε την πολιτική γύρω από τη συγκρότηση ενός στρατού της ΕΕ.
Σκεφτείτε επίσης πώς θα χρηματοδοτούνταν ένας στρατός. Οι υπουργοί Οικονομικών δεν θα ήθελαν να ρίξουν λεφτά σε μια τέτοια δύναμη. Ακόμη και όταν πρόκειται για την χρηματοδότηση του ΝΑΤΟ, τα υπουργεία Οικονομικών προσπαθούν και ελέγχουν κάθε σεντ όταν κατανέμονται κεφάλαια σε συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ.
Και στη συνέχεια, πώς θα διοικούνταν ο στρατός; Η Βρετανία αντιδρούσε στην ιδέα δημιουργίας στρατιωτικού αρχηγείου στην ΕΕ. Αλλά το να πιστέψουμε ότι η απόφαση της Βρετανίας να αποχωρήσει από την ΕΕ τώρα ανοίγει το δρόμο και για αρχηγείο και για στρατό, είναι αφελές.
Με ή χωρίς την Βρετανία, τα μέλη της ΕΕ πρόκειται να αγωνιστούν με νύχια και με δόντια για να ελέγχουν τους δικούς τους στρατούς. Τα εθνικά κοινοβούλια θα συνεχίσουν επίσης να διαδραματίζουν έναν μεγάλο ρόλο όταν πρόκειται να αποφασιστεί που θα πρέπει να σταλούν οι στρατιώτες. Τα κράτη-μέλη θα είναι πολύ απρόθυμα να εκχωρήσουν ουσιαστικές εξουσίες που να σχετίζονται με την άμυνα στην Κομισιόν ή στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, που εκπροσωπεί τα κράτη-μέλη.
Τέλος οι εκκλήσεις για έναν ευρωπαϊκό στρατό έχουν γίνει πιο συγκεχυμένες με την προσφυγική κρίση, την τρομοκρατία, και την ασφάλεια των εξωτερικών συνόρων της ΕΕ. Είναι σαν ένας στρατός της ΕΕ να χρησιμοποιούνταν για να προστατεύσει τα σύνορα της Ευρώπης. Εάν οι χώρες του Βίζεγκραντ θέλουν αλήθεια να κάνουν μια σοβαρή συμβολή στην ασφάλεια της Ευρώπης, θα πρέπει να εστιάσουν στην ασφάλεια στον κυβερνοχώρο και στην ανταλλαγή πληροφοριών, και να αφήσουν τον στρατό της ΕΕ για άλλη φορά.
capitalgr
