Όταν μία ποινική δίκη και οι ρόλοι συνηγόρου και κατηγορουμένου, δικαστή και εισαγγελέα, συντονίζονται επί δικαίω, τότε ανώτερες δυνάμεις επενεργούν και εφαρμόζουν όχι την ατελή ανθρώπινη, αλλά την ανώτερη και μόνη πραγματική ΘΕΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Αισθάνομαι μία εσωτερική χαρά, γαλήνη και πληρότητα, γιατί σήμερα βίωσα ως συνήγορος μία τέτοια εμπειρία σε ακροατήριο ποινικού Δικαστηρίου, παίζοντας το ρόλο μου ως συνηγόρου υπεράσπισης για ένα φίλο αστυνομικό, βοηθώντας στην απαλλαγή του. Η ταπεινότητα φίλοι μου και η αποδοχή των δοκιμασιών της ζωής, όχι ως ένδειξη ανυπαρξίας Θεού ή ως απόδειξη μιας εκδικητικής ανώτερης δύναμης, αλλά ως του αναγκαίου μέσου εκπαίδευσης του ασυνείδητου και αδύναμου πνευματικά ανθρώπου από το ΘΕΟ που μας αγαπά όλους και μας παρέχει τα μέσα, που είναι πραγματικά καλά και αγαθά για την προκοπή μας, στο δρόμο για την ομοίωσή μας προς το πρότυπο, αποτελεί την ΟΔΟ. Το μέσο που αποκαλύπτπει τη ζωή ως ένα μεγάλο σχολείο για όλους μας, όπου βρίσκουμε τη θέση μας, γνωρίζουμε τον εαυτό μας και αποκαλύπτουμε τον ατομικό και συλλογικό μας ρόλο μέσα στο ασύλληπτο έργο του Θεού. Όπως ανέφερε ο Άγιος Παίσιος “μόνον ο Θεός κρίνει δίκαια, γιατί μόνον Αυτός γνωρίζει τις καρδιές των ανθρώπων. Εμείς, επειδή δεν ξέρουμε την δίκαιη κρίση του Θεού, κρίνουμε “κατ’ όψιν”, εξωτερικά και γι’ αυτό πέφτουμε έξω και αδικούμε τον άλλον. Η ανθρώπινη κρίση μας δηλαδή είναι μία μεγάλη αδικία. Είδες τι είπε ο Χριστός: “Μη κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε. Θέλει πολλή προσοχή. Ποτέ δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα”. Κάποιες φορές όμως όταν οι ψυχές είναι δεκτικές, οι άνθρωποι γίνονται όργανα της δίκαιης αυτής κρίσης και το αποτέλεσμα είναι συνταρακτικό! Δεν μου επιτρέπεται να μοιραστώ περισσότερα από τις εμπειρίες ενός συνηγόρου υπεράσπισης, αλλά μπορώ να διευρύνω τις σκέψεις μου λίγο, με μία παρότρυνση σε εθνικό επίπεδο. Σκεφτείτε , πότε δικαιούται ένας λαός με βάση της Θεία Δικαιοσύνη να απαιτεί Ελευθερία, Ευημερία κι εν γένει το κατά Φύση Ζειν; Το δικαιούται ένας λαός βουτηγμένος στην ασυνειδησία, στην αδιαφορία προς τις αληθινές αξίες, στην αμαρτία , στο έγκλημα, μικρό ή μεγάλο, στην έλλειψη αγάπης κι αρετής; Κι αν έτσι περιγράφεται η κατάσταση όλων μας, όχι μόνον εντός Ελλάδος, αλλά κι εντός του κόσμου, τότε ποιά θα ήταν η φυσική οδός διαφυγής μας; Δεν θα ήταν μέσω μίας αντίστροφης πορείας προς την πηγή των αγαθών; Συνοδεύω τις σκέψεις μου με μία εικόνα της Θείας Δικαιοσύνης, που βοηθά κι απελευθερώνει τη σκλαβωμένη Μακεδονία, τότε που οι Έλληνες, ταπεινωμένοι από τη δυστυχία και τις πίκρες της σκλαβιάς, βρήκαν επιτέλους και τη δύναμη και τα μέσα του πραγματικού αγώνα της απελευθέρωσής τους, μέσα στην Πηγή κάθε Αγαθού κι η Θεία Δικαιοσύνη έδωσε αυτό, που όχι δικαιούμαστε, αλλά αυτό που μας ήταν χρήσιμο για την πνευματική μας προκοπή! Σήμερα που έχουμε παρασάγγας απομακρυνθεί και πάλι της Οδού, η Χάρις αφαιρείται ως δώρο κι ευκαιρία μετανοίας κι ανάστασης!!! Γι’ αυτό φίλοι μου μην αυταπατάστε ότι μπορεί να βρεθεί αλλού κάποια θαυματουργή λύση των προβλημάτων .
