Άρειος Πάγος αρ. απόφασης 115/2017 (πολ.): Αναιτιολόγητη απόρριψη αιτήματος αναβολής. Ο κίνδυνος παραγραφής της πράξης δεν αποτελεί από μόνος του αιτιολογία για την απόρριψη του αιτήματος. Αναίρεση καταδικαστικής απόφασης λόγω υπέρβασης εξουσίας.
«Κατά τη διάταξη της παραγράφου 1 του άρθρου 349 του Κ.Ποιν.Δ., όπως το άρθρο αυτό ισχύει μετά την αντικατάστασή του με την παρ. 1 του άρθρου 20 του Ν. 3904/23-12-2010, “το δικαστήριο, μετά από πρόταση του εισαγγελέα ή και αυτεπαγγέλτως, μπορεί να διατάξει μόνο μία φορά την αναβολή της δίκης για λόγους ανώτερης βίας, με αίτημα δε κάποιου από τους διαδίκους, μία μόνο φορά, για σοβαρούς λόγους υγείας ή λόγους ανώτερης βίας” και κατά τη διάταξη της παραγράφου 7 του ίδιου άρθρου “Η αποχή των δικηγόρων αποτελεί λόγο ανώτερης βίας για την αναβολή και δεν περιλαμβάνεται στους άνω περιορισμούς”.
Εξάλλου, η κατά τα άρθρα 93 παρ. 3 του Συντάγματος και 139 του Κ.Ποιν.Δ. ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία των δικαστικών αποφάσεων, από την έλλειψη της οποίας ιδρύεται λόγος αναιρέσεως κατά το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ’ του Κ.Ποιν.Δ., απαιτείται όχι μόνο για την απόφαση περί της ενοχής, δηλαδή την καταδικαστική ή απαλλακτική για την κατηγορία απόφαση του δικαστηρίου, αλλά για όλες τις αποφάσεις, ανεξαρτήτως αν αυτές είναι οριστικές ή παρεμπίπτουσες ή αν η έκδοσή τους αφήνεται στη διακριτική, ελεύθερη ή ανέλεγκτη κρίση του δικαστή που τις εξέδωσε.
Έτσι, η παρεμπίπτουσα απόφαση που απορρίπτει την κατά το άρθρο 349 Κ.Ποιν.Δ. αίτηση του κατηγορουμένου περί αναβολής της δίκης για λόγους ανώτερης βίας, πρέπει να είναι ειδικά και εμπεριστατωμένα αιτιολογημένη, παρά το ότι η παραδοχή ή η απόρριψή της έχει αφεθεί στην ανέλεγκτη κρίση του δικαστηρίου, δηλαδή πρέπει να αναφέρει στο αιτιολογικό της τα αποδεικτικά μέσα που εκτιμήθηκαν, τα πραγματικά περιστατικά που προέκυψαν και τις σκέψεις με βάσει τις οποίες το δικαστήριο κατέληξε στην απορριπτική για την αίτηση αναβολής κρίση του.
Αν το δικαστήριο απορρίψει το αίτημα αναβολής του κατηγορουμένου χωρίς την απαιτούμενη ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία και ακολούθως προχωρήσει στην έρευνα της υπόθεσης και στην καταδίκη του κατηγορουμένου για την πράξη που διώχθηκε, τότε υποπίπτει στην από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Η’ του Κ.Ποιν.Δ. πλημμέλεια της υπέρβασης εξουσίας και η καταδικαστική απόφασή του είναι αναιρετέα.
Στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφαση και τα πρακτικά της, τα οποία παραδεκτά επισκοπούνται για να κριθεί η βασιμότητα των λόγων της αναιρέσεως, κατά τη δίκη ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων Δυτικής Στερεάς Ελλάδας που έγινε στις 17-5-2016, ο αναιρεσείων κατηγορούμενος, ο οποίος, μετά την εκφώνηση του ονόματος του, εμφανίστηκε στο δικαστήριο, ζήτησε την αναβολή της δίκης γιατί ο συνήγορος του Σ. Ν., δικηγόρος Χαλκίδας, λόγω της αποχής των δικηγόρων δεν μπορούσε να παρασταθεί και να τον εκπροσωπήσει επειδή είχε απορριφθεί από το Δικηγορικό Σύλλογο Χαλκίδας η αίτησή του για χορήγηση αδείας προκειμένου να παρασταθεί στη δίκη και προς απόδειξη του αιτήματος του αυτού, προσκόμισε στο δικαστήριο α) την με αριθ. πρωτ. …/13-5-2016 αίτηση του δικηγόρου Χαλκίδας Ν. Σ. προς τον Δικηγορικό Σύλλογο Χαλκίδας, β) την ανακοίνωση του Δικηγορικού Συλλόγου Χαλκίδας και γ) την από 17-5-2016 επιστολή του δικηγόρου Χαλκίδας Ν. Σ. προς το δικαστήριο, τα οποία έγγραφα και αναγνώσθηκαν.
Ακολούθως, μετά από πρόταση του Εισαγγελέα, το δικαστήριο που εξέδωσε την προσβαλλόμενη απόφαση, με παρεμπίπτουσα απόφασή του, απέρριψε το ως άνω αίτημα αναβολής με την εξής επί λέξει αιτιολογία: “Επειδή η πράξη φέρεται τελεσθείσα την 27- 3-2009 και μέχρι σήμερα (17-5-2016) έχουν παρέλθει επτά έτη πρέπει να απορριφθεί το αίτημα αναβολής, ανεξαρτήτως της αποχής των δικηγόρων από τα καθήκοντά τους, αφού ο κίνδυνος παραγραφής είναι άμεσος”.
Η αιτιολογία όμως αυτή της απορρίψεως του αιτήματος αναβολής που υπέβαλε ο αναιρεσείων κατηγορούμενος, σύμφωνα με όσα προαναφέρθηκαν, δεν είναι ειδική και εμπεριστατωμένη κατά την έννοια των άρθρων 93 παρ. 3 του Συντάγματος και 139 του Κ.Ποιν.Δ., αφού σ’ αυτήν δεν αναφέρονται τα αποδεικτικά μέσα που λήφθηκαν υπόψη και εκτιμήθηκαν, τα πραγματικά περιστατικά που προέκυψαν απ’ αυτά και οι σκέψεις με βάσει τις οποίες το δικαστήριο κατέληξε στην απορριπτική για την αίτηση αναβολής κρίση του, ο δε αναφερόμενος σ’ αυτήν κίνδυνος παραγραφής της πράξεως δε μπορεί να αποτελέσει από μόνος του την επιβαλλόμενη από το Σύνταγμα και τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας αιτιολογία για την απόρριψη του αιτήματος αναβολής της δίκης…Αναιρεί την 235/2016 απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Δυτικής Στερεάς Ελλάδας». (areiospagos.gr)
