Επικαλούμενος ένα πολύ σημαντικό δεδικασμένο μετά από προσφυγή πολίτη στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ), όπου η Μολδαβία καταδικάστηκε για πλημμελή δράση αναφορικά με την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην αυτο-ονομαζόμενη «Μολδαβική Δημοκρατία της Transdniestria» –κάτι σαν το ψευδοκράτος των Τουρκοκυπρίων–, ο δικηγόρος Λουκής Γ. Λουκαΐδης καταδεικνύει με το παρακάτω άρθρο στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος» πώς πρέπει να κινηθεί η Κυπριακή Δημοκρατία, προκειμένου να μην χρεωθεί την έμμεση αναγνώριση του ψευδοκράτους.
Στη Μολδαβία ένα μέρος του εδάφους της αποσκίρτησε και αυτονομήθηκε ως ξεχωριστή κρατική οντότητα το 1991, η αυτο-ονομαζόμενη «Μολδαβική Δημοκρατία της Transdniestria». Η αποσκίρτηση της οντότητας αυτής έγινε με την υποστήριξη της Ρωσίας η οποία παρέμεινε η χώρα που ουσιαστικά κατέχει την Transdniestria. Η αποσχισθείσα οντότητα δεν αναγνωρίστηκε από οποιαδήποτε χώρα και θεωρείται ως παράνομη κάτι περίπου σαν το ψευδοκράτος της Κύπρου. Στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλές ομοιότητες με το ψευδοκράτος της «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου». Δεν υπάγεται στα συνταγματικά όργανα της Μολδαβίας και έχει η ίδια δημιουργήσει δικούς της θεσμούς περιλαμβανομένων στρατευμάτων, Αστυνομίας και δικαστηρίων.
Η Μολδαβία επικυρώνοντας την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων προέβη σε μια δήλωση που αποκλείει την ευθύνη της για τις πράξεις που γίνονται στο εν λόγω παράνομο καθεστώς διότι δεν είναι σε θέση να το ελέγξει.
Το 1999 έγινε μια προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) από κάποιον ονόματι Ilascu για τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διαπράχθηκαν σε βάρος του στην Transdniestria από τα δικαστήριά της (παράνομη κράτηση και τελικά καταδίκη σε θάνατο). Τα παράπονα του απευθύνονταν εναντίον της Μολδαβίας ως της χώρας η οποία έχει νόμιμη δικαιοδοσία στην περιοχή έστω και αν στερείτο de facto έλεγχο μέρους της. Παράλληλα η ίδια προσφυγή στρεφόταν και εναντίον της Ρωσίας η οποία είχε πραγματικό έλεγχο της Transdniestria. (και έτσι τελικά καταδικάστηκε.) Ο αιτητής παρομοίασε την υπόθεσή του με αυτή της Κύπρου.
Ισχυρίσθηκε όμως ότι η Μολδαβία έχει ευθύνη για την περίπτωσή του, διότι ο χώρος που βρισκόταν ανήκε στη Μολδαβία, η κυβέρνηση της οποίας είχε την υποχρέωση να πάρει τα αναγκαία μέτρα για την εξασφάλιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων πράγμα το οποίο απέτυχε να κάνει. Ο αιτητής υποστήριξε ότι στη Μολδαβία έφτασαν στο σημείο με κάποιες ενέργειες να αναγνωρίζουν de facto το καθεστώς της παράνομης οντότητας.
Η κυβέρνηση της Μολδαβίας ισχυρίστηκε ότι παρόλο που δεν είχε έλεγχο του παράνομου καθεστώτος έκανε ότι είναι δυνατόν για την υλοποίηση των υποχρεώσεών της και για τη λύση του προβλήματος που δημιούργησε η αυτονόμηση μέρους της.
Αναφέρθηκε σε αριθμό διεθνών διαβημάτων και ενεργειών της όπως είναι η ακύρωση μέσω του Ανώτατου Δικαστηρίου της των δικαστικών αποφάσεων της παράνομης περιοχής σε βάρος του αιτητή και την ποινική δίωξη των δικαστών του παράνομου καθεστώτος. Η υπόθεση θεωρείται μια από τις σοβαρότερες που εξέτασε το ΕΔΑΔ το οποίο απέδωσε κατά πλειοψηφία ευθύνη τόσο στη Μολδαβία όσο και στη Ρωσία. Για τη Μολδαβία ο γράφων διαφώνησε.
Την ευθύνη για τη Μολδαβία το ΕΔΑΔ τη στήριξε μεταξύ άλλων στο ότι οι ποινικές διώξεις της Μολδαβίας κατά των αξιωματούχων της Transdniestria διεκόπησαν το 2000 αφού προηγήθηκε η μείωση δικαστικών μέτρων από μέρους της Μολδαβίας που είχαν στόχο την επιβολή της εξουσίας της. Στη συνέχεια οι προσπάθειες των Αρχών της Μολδαβίας κατευθύνθηκαν στη διπλωματική δραστηριότητα. Υπήρξαν διαπραγματεύσεις μεταξύ της Μολδαβίας και του παράνομου καθεστώτος. Το ΕΔΑΔ έδειξε κάποια κατανόηση στις ενέργειες αυτές αλλά έλαβε υπόψη στην απόφασή του τις σχέσεις που δημιουργήθηκαν μεταξύ των Αρχών της Μολδαβίας με τους χωριστικούς παράγοντες της Transdniestria για την απόλυση του αιτητή.
Στις σχετικές διαπραγματεύσεις περιορίστηκαν να εγείρουν προφορικά το πρόβλημα της κατάστασης των κρατουμένων χωρίς να προσπαθήσουν να συμφωνήσουν στην εξασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Επίσης το Δικαστήριο ανέφερε ότι μετά την απόλυση αυτή δεν λήφθηκαν αποτελεσματικά μέτρα από τις Αρχές της Μολδαβίας για να δοθεί ένα τέλος στις παραβιάσεις και δεν μπορούσε το Δικαστήριο να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση της Μολδαβίας υπήρξε επιμελής.
Η κατάληξη του δικαστηρίου ήταν ότι η Μολδαβία είχε τη δυνατότητα να πάρει και άλλα μέτρα και συνεπώς είχε ευθύνη.
Η πιο πάνω υπόθεση μας δείχνει την κατεύθυνση την οποία έπρεπε να λάβουμε για το πρόβλημα μας εξ αρχής αντί της «διπλωματίας» με την Τουρκία και άλλες γνωστές δυνάμεις, τι έπρεπε να αποφύγουμε και τι θα μπορούμε ίσως πλέον να κάνουμε (μετά τα λάθη μας) για το πρόβλημα για να μην έχουμε ευθύνη έμμεσης αναγνώρισης του ψευδοκράτους.
