Όταν μια ομάδα τζιχαντιστών αποκόπηκε από την Αλ Νούσρα, που δρούσε κυρίως στη Συρία ως παρακλάδι της Αλ Κάιντα, και ίδρυσε το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος (ΙΚ) του Ιράκ και του Λεβάντε, είδαμε να προστρέχουν στην περιοχή κατά χιλιάδες τζιχαντιστές από όλο τον κόσμο και να στελεχώνουν τις ορδές του νεοπαγούς αυτού «κράτους».
Υπολογίζεται ότι οι ξένοι τζιχαντιστές που στελέχωσαν τις ορδές των τρομοκρατικών ομάδων του ΙΚ ξεπέρασαν τις 30.000, με αρκετές χιλιάδες εξ αυτών να προέρχονται από χώρες της ΕΕ.
Τότε υπήρχαν πληροφορίες που ήθελαν τις υπηρεσίες των κρατών της ΕΕ στην ουσία να ευνοούν τη μετάβαση αυτών των φανατικών ισλαμιστών στα μέτωπα του Ιράκ και της Συρίας, πλην των άλλων και για έναν επιπλέον λόγο. Ήθελαν να «ξεφορτωθούν» από τις κοινωνίες τους ακραία και εγκληματικά στοιχεία, με την… ελπίδα ότι οι περισσότεροι από αυτούς θα σκοτώνονταν στα μέτωπα του πολέμου.
(Φωτ.: EPA / Angelo Carconi)
Ήξεραν τα κράτη της ΕΕ ότι το «ΙΚ» δεν θα μακροημέρευε και ότι οι «μαχητές» του θα εγκλωβίζονταν και θα σκοτώνονταν για να δοκιμάσουν τα καλά του παραδείσου που τους τάζει η θρησκεία τους. Έτσι, τα ευρωπαϊκά κράτη υπολόγιζαν ότι θα απαλλαγούν από ένα βάρος αλλά και από μια εν δυνάμει απειλή.
Υπάρχουν αρκετά ερωτήματα γύρω από το όλο θέμα που ζητούν απάντηση, όμως θα επικεντρωθούμε σε ένα.
Ποιο δρομολόγιο ακολουθούσαν όλες αυτές οι χιλιάδες των «μαχητών του Αλλάχ» για να φθάσουν στα καυτά μέτωπα του Ιράκ και της Συρίας;
Οι περισσότεροι, η συντριπτική πλειονότητά τους, έφθαναν αεροπορικώς στην Τουρκία, όπου τους υποδέχονταν στελέχη των… αρμοδίων υπηρεσιών, τους φιλοξενούσαν για λίγες μέρες σε πεντάστερα ξενοδοχεία της Κωνσταντινούπολης και εκείθεν τους «δρομολογούσαν» για τα σύνορα με τη Συρία, όπου τους παρελάμβαναν τα στελέχη του ΙΚ για τα περαιτέρω…
(Φωτ.: EPA / Sedat Suna)
Να σημειωθεί ότι τότε, το 2014, η Τουρκία είχε κοινά σύνορα με το «ΙΚ», μέχρι που το εξεδίωξε από αυτά το κουρδικό κίνημα και οι μαχητές του YPG.
Να σημειωθεί επίσης ότι τότε, και μέχρι πριν από λίγους μήνες, η Τουρκία ήταν στενός σύμμαχος του «ΙΚ» – και στα πεδία των μαχών και στο λαθρεμπόριο πετρελαίου. Ο ίδιος ο Ερντογάν το ξέρει πολύ καλά το θέμα.
Πέρασαν τα χρόνια, οι εξτρεμιστές που ήλθαν από τις ευρωπαϊκές χώρες, όσοι επέζησαν, έγιναν πλέον εμπειροπόλεμοι, και κατά τα φαινόμενα ήγγικεν η ώρα του επαναπατρισμού τους.
Το «ΙΚ» δέχεται τη μια ήττα μετά την άλλη, έχει χάσει μεγάλο μέρος της περιοχής που ήλεγχε και φορολογούσε στο Ιράκ και τη Συρία, έχασε τη Μοσούλη και χάνει μετ’ ου πολύ την οιονεί πρωτεύουσά του, τη Ράκα, και την πόλη Τελ Αφέρ.
(Φωτ.: EPA / SANA)
Σύμφωνα με την εφημερίδα Yeni Şafak, επικοινωνιακή ναυαρχίδα του συστήματος Ερντογάν, υπάρχουν ορατά σημάδια διάλυσης της ηγετικής ομάδας του «ΙΚ», που οδηγούν σε αυτομολήσεις στελεχών και φυγή.
Η εφημερίδα αναφέρεται σε υποκλοπή τηλεφωνικών συνομιλιών του πρώην εμίρη της στρατηγικής σημασίας και πλούσιας σε πετρέλαιο περιοχής Ντερ εζ Ζορ, Εμπού Μαράβι, ο οποίος αυτομόλησε και αναζητεί τρόπους διαφυγής από τη… διακεκαυμένη ζώνη. Σύμφωνα με τη Yeni Şafak, ο Μαράβι ομολογεί ότι το 80% της ηγετικής ομάδας έχει διαλυθεί, με τα περισσότερα στελέχη, μετά από παροτρύνσεις ξένων υπηρεσιών πληροφοριών, να παίρνουν μαζί τους εκατομμύρια δολάρια από τα χρήματα που συσσώρευαν τις καλές μέρες του «ΙΚ».
Τα στελέχη αυτά πληρώνουν τεράστια ποσά σε κυκλώματα διαφόρων οργανώσεων που δρουν σε περιοχές που συνορεύουν με την Τουρκία, για να τους μεταφέρουν στο Κιλίς κι από κει, με κανονικά διαβατήρια του Ιράκ και της Συρίας που εκδίδονται στο όνομα θανόντων, στην Ευρώπη.
Ορισμένα στελέχη του «ΙΚ» χρησιμοποιούν και το δρομολόγιο Δαμασκός-Βηρυτός και εκείθεν Ευρώπη.
Ένα άλλο δρομολόγιο, προς την Ερμπίλ και εκείθεν σε διάφορες αραβικές χώρες, αφορά Άραβες εξτρεμιστές.
Και φυσικά, τα μεσαία και χαμηλόβαθμα στελέχη, που δεν διαθέτουν δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια για να εξασφαλίσουν μέσω κυκλωμάτων διακινητών κανονικό διαβατήριο και ασφαλή μετάβαση στην Ευρώπη, κατευθύνονται στις μικρασιατικές ακτές για να περάσουν στην Ελλάδα.
(Φωτ.: EPA / Christophe Petit Tesson)
Εδώ λοιπόν αρχίζει και σχηματοποιείται το πρόβλημα που καλείται να αντιμετωπίσει η Ελλάδα και οι λοιπές χώρες της ΕΕ. Τα άτομα αυτά δεν είναι εκείνοι που έφυγαν από τις ευρωπαϊκές χώρες πριν από 3-4 χρόνια. Πρόκειται για εμπειροπόλεμους άνδρες, που συμμετείχαν σε σφαγές και βιασμούς και κουβαλούν εμπειρίες που ίσως δεν τους επιτρέψουν να έχουν ποτέ μια φυσιολογική ζωή στις χώρες της «άπιστης» Ευρώπης.
